Ποικιλίες από την Ταϊλάνδη

5/ 5

<meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> <h2><strong>Ρύζι Γιασεμί Σπόρων</strong></h2> <h2><span style="color: #f90202;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 20 σπόροι.</strong></span></h2> <p><span>Το ρύζι </span><span>Jasmine</span><span> (επίσης αρωματικό ρύζι ή ρύζι σίκαλης) φυτεύεται κυρίως στο βόρειο τμήμα της Ταϊλάνδης, αλλά και στο Λάος, το Βιετνάμ και την Ιταλία.</span></p> <p><span>Ρύζι Jasmine. Το χρώμα του είναι λευκό και το σχήμα του μακρύσπερμο: Αρωματικό ρύζι που καλλιεργείται στα υψίπεδα της Ταϋλάνδης. Το άρωμα του οφείλεται στα ιδιαίτερα συστατικά του υπεδάφους της περιοχής που καλλιεργείται. Ρύζι για κάθε χρήση με ιδιαίτερη γεύση.</span></p> <p><span>Το ρύζι είναι μονοκοτυλήδονο φυτό της οικογένειας των Ποοειδών (Poaceae) ή Αγρωστωδών (Gramineae), που απαντάται σε δύο είδη (Oryza sativa, Όρυζα η ήμερη και Oryza glaberrima, Όρυζα η λειοτάτη) με καταγωγή από την τροπική και υποτροπική Νότια Ασία και την Αφρική. Το ρύζι είναι ένα από τα βασικά διατροφικά είδη της ανθρωπότητας: τα δυο είδη του αποτελούν το ένα πέμπτο των συνολικά καταναλισκόμενων θερμίδων παγκοσμίως. (Ο όρος "άγριο ρύζι" μπορεί να αναφέρεται σε άγρια είδη Όρυζα (Oryza), αλλά κατά σύμβαση αναφέρεται σε είδη του συγγενούς είδους Zizania, τόσο άγρια όσο και καλλιεργούμενα). Το ρύζι συνήθως αναπτύσσεται σε ύψος 1-1,8 μέτρα, με μακριά λεία φύλλα 50-100 εκατοστά σε μήκος και 2-2,5 εκατοστά πλάτος. Τα μικρά του άνθη βγαίνουν σε κλαδιά 30-50 εκατοστών. Ο σπόρος είναι κοκκώδης (caryopsis) με μήκος 5-12 χιλιοστά και 2-3 χιλιοστά διατομή.</span></p> <p><strong><span>Είδη ρυζιού ως έτοιμο προϊόν</span></strong></p> <p><span>Το ρύζι ως προϊόν κυκλοφορεί σε πολλές μορφές ανάλογα με τον τόπο και τον τρόπο παραγωγής του. Ορισμένα είδη που τα συναντούμε κατά κόρο στην ελληνική αγορά είναι:</span></p> <p><span>Ρύζι Γλασσέ. Το χρώμα του είναι λευκό και το σχήμα του μεσόσπερμο, από τα παλαιότερα είδη, με ισχυρή παρουσία στην Ελληνική αγορά ενδείκνυται για σούπες και γλυκά όπως το ρυζόγαλο.</span></p> <p><span>Ρύζι Καρολίνα. Το χρώμα του είναι λευκό και το σχήμα του μεσόσπερμο. Είναι προτιμητέο για φαγητά φούρνου.</span></p> <p><span>Ρύζι Νυχάκι. Το χρώμα του είναι λευκό και το σχήμα του μακρύσπερμο, κυρίως για πιλάφι.</span></p> <p><span>Ρύζι Parboiled. Είναι προβρασμένο με υποκίτρινο χρώμα και το σχήμα του είναι μακρύσπερμο. Το χρώμα του οφείλεται στον εξωτερικό φλοιό του ρυζιού ο οποίος απομακρύνεται σε στάδιο της επεξεργασίας του. Ρύζι με ανοδική εμπορική πορεία, θεωρείται ιδανικό για πιλάφι και για κάθε συνταγή, λόγω του ότι παραμένει σπυρωτό.</span></p> <p><span>Ρύζι καστανό μερικώς αναποφλοίωτο. Στο ρύζι αυτό κατά την επεξεργασία δεν αφαιρείται ο φλοιός του με αποτέλεσμα το τελικό προϊόν να είναι πλούσιο σε φυτικές ίνες και με μικρότερο γλυκαιμικό δείκτη σε σχέση με τα παραδοσιακά ρύζια. Συστήνεται σε δίαιτες υγιεινής διατροφής και απώλειας βάρους.</span></p> <p><span>Ρύζι Μπασμάτι. Το χρώμα του είναι λευκό και το σχήμα του μακρύσπερμο: Αρωματικό ρύζι που καλλιεργείται στις περιοχές των ποταμών που πηγάζουν από τα Ιμαλάια και βρίσκονται μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν. Το άρωμα του έχει σχέση με τα ιδιαίτερα συστατικά του υπεδάφους των περιοχών που καλλιεργείται. Ρύζι για κάθε χρήση, με ιδιαίτερη γεύση.</span></p> <p><strong><span>Ρύζι Jasmine. Το χρώμα του είναι λευκό και το σχήμα του μακρύσπερμο: Αρωματικό ρύζι που καλλιεργείται στα υψίπεδα της Ταϋλάνδης. Το άρωμα του οφείλεται στα ιδιαίτερα συστατικά του υπεδάφους της περιοχής που καλλιεργείται. Ρύζι για κάθε χρήση με ιδιαίτερη γεύση.</span></strong></p> <p><span>Ρύζια Αρμπόριο &amp; Carnaroli με σχήμα μεσόσπερμο αλλά μεγάλο και πλατύ κόκκο. Συνήθως Ιταλικής προέλευσης, καλλιεργούνται στις παραποτάμιες περιοχές του ποταμού Πάδου της Βορείου Ιταλίας. Χρησιμοποιούνται για την παρασκευή ρυζότου.</span></p> <p><span>Ρύζι Άγριο: Είναι ένα υδρόφιλο φυτό που καλλιεργείται στη Βόρειο Αμερική που το όνομα του είναι Indian Rice (Zizania palustis L.) συγγενές με το ασιατικό ρύζι. Πλούσιο σε φυτικές ίνες με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη.</span></p>

VE 227 (20 S)

5/ 5

<meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> <h2><strong>Σπόροι σπανάκι νερού (Ipomoea aquatica)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 10 σπόροι.</strong></span></h2> <p>Το Ipomoea aquatica είναι ένα ημι-υδρόβιο, τροπικό φυτό που καλλιεργείται ως λαχανικό για τους τρυφερούς βλαστούς του και δεν είναι γνωστό από πού προήλθε. Αυτό το φυτό είναι γνωστό στα αγγλικά ως σπανάκι νερού, σπανάκι ποταμού, δόξα το πρωί, νερό convolvulus ή με τα πιο διφορούμενα ονόματα κινέζικο σπανάκι, κινεζικό κάρδαμο, κινεζικό περίβολο ή λάχανο βάλτου, ή kangkong στη Νοτιοανατολική Ασία και ong choy στα καντονέζικα.</p> <p>Το νερό σπανάκι θα παράγει μάζες τρυφερών βλαστών και φύλλων, πλούσιων σε βιταμίνες και μέταλλα, και θα έχει μια ευχάριστη γλυκιά γεύση και μια ελαφρώς ολισθηρή υφή που έρχεται σε αντίθεση με την τραγανότητα των στελεχών όταν μαγειρεύονται. Τα φύλλα και οι βλαστοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν ωμά σε σαλάτες, στον ατμό ή τηγανιτά σαν σπανάκι.</p> <p>Ζωοτροφή</p> <p>Το νερό σπανάκι τροφοδοτείται στα ζώα ως πράσινη ζωοτροφή με υψηλή θρεπτική αξία - ειδικά τα φύλλα, γιατί αποτελούν καλή πηγή καροτίνης. Τρέφεται με βοοειδή, χοίρους, ψάρια, πάπιες και κοτόπουλο. Επιπλέον, αναφέρεται ότι σε περιορισμένες ποσότητες, το I. Aquatica μπορεί να έχει κάπως καθαρτικό αποτέλεσμα.</p> <p>Φαρμακευτική χρήση</p> <p>I. Το Aquatica χρησιμοποιείται στην παραδοσιακή ιατρική της Νοτιοανατολικής Ασίας και στην παραδοσιακή ιατρική ορισμένων χωρών της Αφρικής. Στη νοτιοανατολική ασιατική ιατρική χρησιμοποιείται κατά των πασσάλων και των ρινορραγιών, ως ανθελμινθικό, και για τη θεραπεία της υψηλής αρτηριακής πίεσης. Στην Αγιουρβέδα, εκχυλίσματα φύλλων χρησιμοποιούνται κατά του ίκτερου και της νευρικής αδυναμίας. Στην εγχώρια ιατρική στη Σρι Λάνκα, το νερό σπανάκι υποτίθεται ότι έχει ιδιότητες που μοιάζουν με ινσουλίνη. Εκχυλίσματα νερού του I. Aquatica έδειξαν ένα αποτέλεσμα μείωσης του σακχάρου στο αίμα σε αρουραίους Wistar. Ένας υδατικός χυμός 100g φυτικού υλικού δόθηκε 30 λεπτά πριν φάει γλυκόζη σε διαβήτη 2 ασθενείς. Μετά από 2 ώρες μπορεί να παρατηρηθεί ότι το μέγιστο επίπεδο γλυκόζης στο αίμα μειώθηκε κατά περίπου 30%.</p> <p>Επίσης, αντιοξειδωτικές βιοδραστικές ενώσεις και αντιμικροβιακές ουσίες θα μπορούσαν να ανιχνευθούν στο νερό σπανάκι. [53] Επιπλέον, τα φυτικά εκχυλίσματα σπανάκι νερού αναστέλλουν την ανάπτυξη καρκινικών κυττάρων των κυττάρων Vero, Hep-2 και A-549, αν και έχουν μέτρια αντικαρκινική δράση.</p> <p>Σπορά και φύτευση:</p> <p>Ο σπόρος μπορεί να εμποτιστεί για 24 ώρες πριν από τη σπορά για να ενθαρρυνθεί η βλάστηση. Η απαίτηση θερμοκρασίας εδάφους για βλάστηση είναι 20 ° C.</p> <p>Όταν οι βροχοπτώσεις είναι χαμηλές, απαιτείται συχνή βαριά άρδευση για φυτά υψηλής ποιότητας.</p> <p>Για την παραγωγή ισχυρών σποροφύτων, οι σπόροι πρέπει να φυτευτούν σε δίσκους βάθους 5-10 mm με ένα μείγμα γλάστρας αρκετά βαθιά ώστε να επιτρέψουν στα φυτά να αναπτύξουν ένα καλό ριζικό σύστημα. Η μεταφύτευση πρέπει να πραγματοποιείται όταν τα φυτά έχουν ύψος 10-15 cm, με τέσσερα αληθινά φύλλα. Οι υψηλότερες αποδόσεις επιτυγχάνονται με απόσταση φυτών στα 15x15cm. Μπορούν επίσης να αναπτυχθούν σε σειρές περίπου 30 cm με φυτά σε απόσταση 20 cm μέσα σε σειρές.</p>

P 9 (10 S)

5/ 5

<h2><strong>Μαύρο Ρύζι Royal Pearl σπόρων </strong></h2> <h2 class=""><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 50 (1g) σπόροι.</strong></span></h2> <p><span>Το </span><span>Royal</span><span>Pearl</span><span>Rice</span><span> είναι ένα αρωματικό ρύζι με αρωματικό άρωμα. Η απολαυστική γεύση και οσμή αυτού του ρυζιού είναι ιδανική για όλους τους τύπους πιάτων, ειδικά για την Ασιατική και την Ταϊλανδέζικη κουζίνα.</span></p> <p><span>Το ρύζι είναι μονοκοτυλήδονο φυτό της οικογένειας των Ποοειδών (Poaceae) ή Αγρωστωδών (Gramineae), που απαντάται σε δύο είδη (Oryza sativa, Όρυζα η ήμερη και Oryza glaberrima, Όρυζα η λειοτάτη) με καταγωγή από την τροπική και υποτροπική Νότια Ασία και την Αφρική. Το ρύζι είναι ένα από τα βασικά διατροφικά είδη της ανθρωπότητας: τα δυο είδη του αποτελούν το ένα πέμπτο των συνολικά καταναλισκόμενων θερμίδων παγκοσμίως. (Ο όρος "άγριο ρύζι" μπορεί να αναφέρεται σε άγρια είδη Όρυζα (Oryza), αλλά κατά σύμβαση αναφέρεται σε είδη του συγγενούς είδους Zizania, τόσο άγρια όσο και καλλιεργούμενα). Το ρύζι συνήθως αναπτύσσεται σε ύψος 1-1,8 μέτρα, με μακριά λεία φύλλα 50-100 εκατοστά σε μήκος και 2-2,5 εκατοστά πλάτος. Τα μικρά του άνθη βγαίνουν σε κλαδιά 30-50 εκατοστών. Ο σπόρος είναι κοκκώδης (caryopsis) με μήκος 5-12 χιλιοστά και 2-3 χιλιοστά διατομή.</span></p><script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

VE 108 BR (1g)

5/ 5

<h2 class=""><strong>Μανιότη η Εδώδιμος Σπόροι (Manihot esculenta)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 3 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Η<span>&nbsp;</span><i><b>Μανιότη η εδώδιμος</b></i><span>&nbsp;</span><i>(<b>Manihot esculenta</b>)</i><span>&nbsp;</span>(κοινώς ονομάζεται<span>&nbsp;</span><b>κασάβα</b>,<span>&nbsp;</span><b>μανιόκα</b>,<span>&nbsp;</span>ދަނދިއަލުވި,<sup id="cite_ref-2" class="reference">[2]</sup><span>&nbsp;</span>στις<span>&nbsp;</span>Μαλδίβες<span>&nbsp;</span>το αποκαλούν γιούκα), είναι ξυλώδης<span>&nbsp;</span>θάμνος<span>&nbsp;</span>που ευδοκιμεί στη<span>&nbsp;</span>Νότια Αμερική<span>&nbsp;</span>από την οικογένεια της<span>&nbsp;</span>γαλατσίδας, τις<span>&nbsp;</span>Ευφορβίδες. Καλλιεργείται ευρέως ως ετήσια<span>&nbsp;</span>καλλιέργεια<span>&nbsp;</span>στις<span>&nbsp;</span>τροπικές<span>&nbsp;</span>και υποτροπικές περιοχές για την εδώδιμη<span>&nbsp;</span>αμυλούχα<span>&nbsp;</span>κονδυλώδη<span>&nbsp;</span>ρίζα, μια σημαντική πηγή<span>&nbsp;</span>υδατανθράκων. Αν και συχνά αποκαλείται γιούκα, στα Ισπανικά και στις<span>&nbsp;</span>Ηνωμένες Πολιτείες, διαφέρει από το γιούκα, έναν άσχετο οπωροφόρο θάμνο στην οικογένεια<span>&nbsp;</span>Ασπαραγοειδή<span>&nbsp;</span><i>(Asparagaceae)</i>. Η μανιόκα, όταν αποξηρανθεί σε εκχύλισμα σκόνης (ή περλέ), ονομάζεται<span>&nbsp;</span>ταπιόκα· η νιφαδοειδής έκδοσή της η οποία έχει υποστεί ζύμωση, ονομάζεται<span>&nbsp;</span><i>garri</i>.</p> <p>Η κασάβα είναι η τρίτη μεγαλύτερη πηγή τροφίμων<span>&nbsp;</span>υδατανθράκων<span>&nbsp;</span>στις τροπικές περιοχές, μετά το<span>&nbsp;</span>ρύζι<span>&nbsp;</span>και τον<span>&nbsp;</span>αραβόσιτο.<sup id="cite_ref-3" class="reference">[3]</sup><sup id="cite_ref-4" class="reference">[4]</sup><span>&nbsp;</span>Η μανιόκα είναι μια βασική τροφή στον αναπτυσσόμενο κόσμο, παρέχοντας τη βασική διατροφή για πάνω από μισό δισεκατομμύριο ανθρώπους.<sup id="cite_ref-5" class="reference">[5]</sup><span>&nbsp;</span>Είναι μια από τις πιο ανθεκτικές στην ξηρασία φυτικές ποικιλίες, ικανή να αναπτύσσεται σε περιθωριακά εδάφη. Η<span>&nbsp;</span>Νιγηρία<span>&nbsp;</span>είναι η μεγαλύτερη παραγωγός μανιόκα στον κόσμο, ενώ η<span>&nbsp;</span>Ταϊλάνδη<span>&nbsp;</span>είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ξερής μανιόκα.</p> <p>Η κασάβα ταξινομείται είτε ως γλυκιά είτε ως πικρή. Όπως και άλλες ρίζες και κόνδυλοι, τόσο οι πικρές όσο και οι γλυκές ποικιλίες μανιόκα, περιέχουν αντι-θρεπτικούς παράγοντες και τοξίνες, με τις πικρές ποικιλίες να περιέχουν πολύ μεγαλύτερες ποσότητες.<sup id="cite_ref-6" class="reference">[6]</sup><span>&nbsp;</span>Θα πρέπει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι πριν από την κατανάλωση, η ακατάλληλη προετοιμασία της κασάβα μπορεί να αφήσει αρκετά υπολείμματα κυανίου που προκαλούν οξεία δηλητηρίαση από το κυάνιο,<sup id="cite_ref-7" class="reference">[7]</sup>βρογχοκήλη, ακόμη και αταξία ή μερική παράλυση.<sup id="cite_ref-fao.org_8-0" class="reference">[8]</sup><span>&nbsp;</span>Οι πιο τοξικές ποικιλίες κασάβα είναι εφεδρική πηγή (μια "καλλιέργεια ασφάλειας των τροφίμων") σε περιόδους λιμού σε κάποιες περιοχές.<sup id="cite_ref-9" class="reference">[9]</sup><span>&nbsp;</span>Οι αγρότες συχνά προτιμούν τις πικρές ποικιλίες, επειδή αποτρέπουν τα παράσιτα, τα ζώα και τους κλέφτες.</p> <h2><span></span><span class="mw-headline">Περιγραφή</span></h2> <p>Η ρίζα μανιόκα είναι μακρυά και κωνική, με σταθερή, ομοιογενή σάρκα εγκιβωτισμένη σε μια αποσπώμενη κρούστα, πάχους περίπου 1 χιλ., τραχιά και καφέ στο εξωτερικό. Οι εμπορικές ποικιλίες μπορεί να είναι 5 έως 10 εκ. (2,0 3,9 in) σε<span>&nbsp;</span>διάμετρο<span>&nbsp;</span>στην κορυφή και μήκους περίπου 15 έως 30 εκ. (5,9 στα 11,8 in). Μια ξυλώδης αγγειακή δέσμη, εκτείνεται κατά μήκος της ρίζας του<span>&nbsp;</span>άξονα. Η σάρκα μπορεί να κατάλευκη ή κιτρινωπή. Οι ρίζες της μανιόκα είναι πολύ πλούσιες σε<span>&nbsp;</span>άμυλο<span>&nbsp;</span>και περιέχουν σημαντικές ποσότητες<span>&nbsp;</span>ασβεστίου<span>&nbsp;</span>(50&nbsp;mg/100g),<span>&nbsp;</span>φωσφόρου<span>&nbsp;</span>(40&nbsp;mg/100g) και<span>&nbsp;</span>βιταμίνη C<span>&nbsp;</span>(25&nbsp;mg/100g). Ωστόσο, είναι φτωχές σε<span>&nbsp;</span>πρωτεΐνες<span>&nbsp;</span>και άλλα<span>&nbsp;</span>θρεπτικά συστατικά. Σε αντίθεση, τα φύλλα μανιόκα είναι μια καλή πηγή πρωτεΐνης (πλούσια σε<span>&nbsp;</span>λυσίνη), αλλά ανεπαρκή σε<span>&nbsp;</span>αμινοξύ<span>&nbsp;</span>μεθειονίνη<span>&nbsp;</span>και ενδεχομένως,<span>&nbsp;</span>τρυπτοφάνη.<sup id="cite_ref-11" class="reference">[11]</sup></p> <div class="thumb tmulti tnone center"> <div class="thumbinner"> <div>Λεπτομέρειες του φυτού κασάβα ή μανιόκα.</div> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8f/Manihot_esculenta_dsc07325.jpg/180px-Manihot_esculenta_dsc07325.jpg" width="180" height="135"></div> <div class="thumbcaption">Μη επεξεργασμένες ρίζες.</div> </div> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/10/Cassava1_%283945716612%29.jpg/203px-Cassava1_%283945716612%29.jpg" width="203" height="135"></div> <div class="thumbcaption">Φύλλα.</div> </div> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4c/Cassava2_%283945624614%29.jpg/203px-Cassava2_%283945624614%29.jpg" width="203" height="135"></div> <div class="thumbcaption">Λεπτομέρεια φύλλων.</div> </div> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e7/Cassava_buds_%284733912948%29.jpg/90px-Cassava_buds_%284733912948%29.jpg" width="90" height="136"></div> <div class="thumbcaption">Καθαρισμένοι ανθοφόροι οφθαλμοί.</div> </div> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d3/Manihot_esculenta_MHNT.BOT.2004.0.508.jpg/195px-Manihot_esculenta_MHNT.BOT.2004.0.508.jpg" width="195" height="135"></div> <div class="thumbcaption">Σπόροι.</div> </div> <div></div> </div> </div> <h2><span></span><span class="mw-headline">Συνώνυμα</span></h2> <div class="div-col columns column-width"> <ul> <li><i>Janipha aipi</i><span>&nbsp;</span><small><i>(Pohl) J. Presl</i></small></li> <li><i>Janipha manihot</i><span>&nbsp;</span><small><i>(L.) Kunth</i></small></li> <li><i>Jatropha aipi</i><span>&nbsp;</span><small><i>(Pohl) A. Moller</i></small></li> <li><i>Jatropha diffusa</i><span>&nbsp;</span><small><i>(Pohl) Steud.</i></small></li> <li><i>Jatropha digitiformis</i><span>&nbsp;</span><small><i>(Pohl) Steud.</i></small></li> <li><i>Jatropha dulcis</i><span>&nbsp;</span><small><i>J. F. Gmel.</i></small></li> <li><i>Jatropha flabellifolia</i><span>&nbsp;</span><small><i>(Pohl) Steud.</i></small></li> <li><i>Jatropha glauca</i><span>&nbsp;</span><small><i>A. Rich.</i></small><span>&nbsp;</span>παράνομη ονομασία</li> <li><i>Jatropha janipha</i><span>&nbsp;</span><small><i>Lour.</i></small><span>&nbsp;</span>παράνομη ονομασία</li> <li><i>Jatropha loureiroi</i><span>&nbsp;</span><small><i>(Pohl) Steud.</i></small></li> <li><i>Jatropha manihot</i><span>&nbsp;</span><small><i>L.</i></small></li> <li><i>Jatropha mitis</i><span>&nbsp;</span><small><i>Rottb.</i></small></li> <li><i>Jatropha mitis</i><span>&nbsp;</span><small><i>Sessé &amp; Moc.</i></small><span>&nbsp;</span>παράνομη ονομασία</li> <li><i>Jatropha paniculata</i><span>&nbsp;</span><small><i>Ruiz &amp; Pav.</i><span>&nbsp;</span>πρώην<span>&nbsp;</span><i>Pax</i></small></li> <li><i>Jatropha silvestris</i><span>&nbsp;</span><small><i>Vell.</i></small></li> <li><i>Jatropha stipulata</i><span>&nbsp;</span><small><i>Vell.</i></small></li> <li><i>Mandioca aipi</i><span>&nbsp;</span><small><i>(Pohl) Link</i></small></li> <li><i>Mandioca dulcis</i><span>&nbsp;</span><small><i>(J. F. Gmel.) D. Parodi</i></small></li> <li><i>Mandioca utilissima</i><span>&nbsp;</span><small><i>(Pohl) Link</i></small></li> <li><i>Manihot aipi</i><span>&nbsp;</span><small><i>Pohl</i></small></li> <li><i>Manihot aypi</i><span>&nbsp;</span><small><i>Spruce</i></small></li> <li><i>Manihot cannabina</i><span>&nbsp;</span><small><i>Sweet</i></small></li> <li><i>Manihot cassava</i><span>&nbsp;</span><small><i>Cook &amp; Collins</i></small><span>&nbsp;</span>ονομασία η οποία δεν είναι έγκυρα δημοσιευμένη</li> <li><i>Manihot diffusa</i><span>&nbsp;</span><small><i>Pohl</i></small></li> <li><i>Manihot digitiformis</i><span>&nbsp;</span><small><i>Pohl</i></small></li> <li><i>Manihot dulcis</i><span>&nbsp;</span><small><i>(J. F. Gmel.) Pax</i></small></li> <li><i>Manihot dulcis</i><span>&nbsp;</span><small><i>(J. F. Gmel.) Baill.</i></small></li> <li><i>Manihot edule</i><span>&nbsp;</span><small><i>A. Rich.</i></small></li> <li><i>Manihot edulis</i><span>&nbsp;</span><small><i>A. Rich.</i></small></li> <li><i>Manihot flabellifolia</i><span>&nbsp;</span><small><i>Pohl</i></small></li> <li><i>Manihot flexuosa</i><span>&nbsp;</span><small><i>Pax &amp; K. Hoffm.</i></small></li> <li><i>Manihot guyanensis</i><span>&nbsp;</span><small><i>Klotzsch</i><span>&nbsp;</span>πρώην<span>&nbsp;</span><i>Pax</i></small><span>&nbsp;</span>παράνομη ονομασία</li> <li><i>Manihot loureiroi</i><span>&nbsp;</span><small><i>Pohl</i></small></li> <li><i>Manihot manihot</i><span>&nbsp;</span><small><i>(L.) H. Karst.</i></small><span>&nbsp;</span>ονομασία η οποία δεν είναι έγκυρα δημοσιευμένη</li> <li><i>Manihot melanobasis</i><span>&nbsp;</span><small><i>Müll. Arg.</i></small></li> <li><i>Manihot sprucei</i><span>&nbsp;</span><small><i>Pax</i></small></li> <li><i><b>Mανιότη η χρησιμωτάτη</b></i><span>&nbsp;</span><i>(<b>Manihot utilissima</b>)</i><span>&nbsp;</span><small><i>Pohl</i></small><sup id="cite_ref-12" class="reference">[12]</sup></li> </ul> </div> <h2><span></span><span class="mw-headline">Ιστορία</span></h2> <div class="thumb tleft"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/6e/Yucamuseolarco.jpg" width="250" height="198" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Η γιούκα στην κουλτούρα των<span>&nbsp;</span><i>Moche</i>, 100 μ.Χ., Συλλογή Μουσείου<span>&nbsp;</span><i>Larco</i>.</div> </div> </div> <p>Άγριοι πληθυσμοί της Μ. η εδώδιμος<span>&nbsp;</span><i>(M. esculenta)</i><span>&nbsp;</span>υποείδος<span>&nbsp;</span><i>flabellifolia</i>, φαίνεται να είναι ο πρόγονος των εξημερωμένων μανιόκα, επικεντρώνονται στη δυτική-κεντρική<span>&nbsp;</span>Βραζιλία, όπου ήταν πιθανό να πρωτο-εξημερώθηκε περισσότερα από 10.000 χρόνια πριν.<sup id="cite_ref-13" class="reference">[13]</sup><span>&nbsp;</span>Μορφές των συγχρόνων εξημερωμένων ειδών μπορούν επίσης να βρεθούν στη φύση, στη νότια Βραζιλία. Κατά το 4600 π.Χ.,<span>&nbsp;</span>γύρη<span>&nbsp;</span>μανιόκα εμφανίζεται στα πεδινά του<span>&nbsp;</span>Κόλπου του Μεξικού, στον αρχαιολογικό χώρο του<span>&nbsp;</span><i>San Andrés</i>.<sup id="cite_ref-14" class="reference">[14]</sup><span>&nbsp;</span>Η παλαιότερη άμεση απόδειξη της καλλιέργειας μανιόκα, προέρχεται από την<span>&nbsp;</span><i>Joya de Cerén</i>, στο<span>&nbsp;</span>Ελ Σαλβαδόρ, τοποθεσία των<span>&nbsp;</span>Μάγια<span>&nbsp;</span>ηλικίας 1.400 ετών.<sup id="cite_ref-15" class="reference">[15]</sup><span>&nbsp;</span>Με την υψηλή τροφική δυναμική, είχε γίνει βασική τροφή των ιθαγενών πληθυσμών της βόρειας Νότιας Αμερικής, της νότιας Κεντρικής Αμερικής και της<span>&nbsp;</span>Καραϊβικής<span>&nbsp;</span>από την εποχή της Ισπανικής κατάκτησης. Η καλλιέργειά του συνεχίστηκε από τους Πορτογάλους και Ισπανούς αποικιοκράτες.</p> <p>Η κασάβα ήταν βασικό είδος διατροφής για τους προ-Κολομβιανούς λαούς στην<span>&nbsp;</span>Αμερική<span>&nbsp;</span>και συχνά απεικονίζεται στην τέχνη των ιθαγενών. Ο λαός των<span>&nbsp;</span>Μότσε<span>&nbsp;</span>συχνά απεικόνιζε γιούκα στα κεραμικά του.<sup id="cite_ref-16" class="reference">[16]</sup></p> <p>Η μαζική παραγωγή<span>&nbsp;</span>ψωμιού<span>&nbsp;</span>κασάβα, έγινε η πρώτη Κουβανική βιομηχανία που δημιουργήθηκε από τούς Ισπανούς.[1]<span>&nbsp;</span>Πλοία που αναχωρούσαν για την<span>&nbsp;</span>Ευρώπη<span>&nbsp;</span>από τους Κουβανέζικους λιμένες όπως την<span>&nbsp;</span>Αβάνα,<span>&nbsp;</span>Σαντιάγκο,<span>&nbsp;</span><i>Bayamo</i><span>&nbsp;</span>και<span>&nbsp;</span><i>Baracoa</i>, όχι μόνο μετέφεραν προϊόντα προς την<span>&nbsp;</span>Ισπανία, οι Ισπανοί, χρειαζόντουσαν να αναπληρώσουν επίσης, τα πλοία τους με αποξηραμένο<span>&nbsp;</span>κρέας,<span>&nbsp;</span>νερό, φρούτα και μεγάλες ποσότητες ψωμιού κασάβα.<span>&nbsp;</span>[2]<span>&nbsp;</span>Ο καιρός στην<span>&nbsp;</span>Κούβα<span>&nbsp;</span>δεν ήταν κατάλληλος για την φύτευση<span>&nbsp;</span>σιταριού<span>&nbsp;</span>και η ταπιόκα δεν θα γινόταν τόσο σύντομα μπαγιάτικη, όπως το κανονικό<span>&nbsp;</span>ψωμί.</p> <p>Η κασάβα εισήχθη από τη Βραζιλία στην<span>&nbsp;</span>Αφρική, τον 16ο αιώνα, από τους<span>&nbsp;</span>Πορτογάλους<span>&nbsp;</span>εμπόρους. Ο<span>&nbsp;</span>αραβοσίτος<span>&nbsp;</span>και η μανιόκα είναι τώρα σημαντικά βασικά τρόφιμα, αντικαθιστώντας γηγενείς καλλιέργειες της Αφρικής.<sup id="cite_ref-17" class="reference">[17]</sup><span>&nbsp;</span>Η κασάβα μερικές φορές περιγράφεται ως το 'ψωμί από τους τροπικούς',<sup id="cite_ref-18" class="reference">[18]</sup><span>&nbsp;</span>αλλά δεν πρέπει να συγχέεται με το τροπικό και ισημερινό αρτόδεντρο<span>&nbsp;</span><i>(Encephalartos)</i>, τον<span>&nbsp;</span>αρτόκαρπο<span>&nbsp;</span><i>(Artocarpus altilis)</i><span>&nbsp;</span>ή τον Αφρικανικό αρτόκαρπο<span>&nbsp;</span><i>(Treculia africana)</i>.</p> <h2><span></span><span class="mw-headline">Οικονομική σημασία και παραγωγή</span></h2> <div class="thumb tleft"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/3e/Manihot_esculenta_-_cross_section_2.jpg/250px-Manihot_esculenta_-_cross_section_2.jpg" width="250" height="166" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Κάθετη τομή σε κασάβα.</div> </div> </div> <p>Η παγκόσμια παραγωγή της ρίζας κασάβα εκτιμάται ότι το 2002, είναι 184 εκατομμύρια<span>&nbsp;</span>τόνοι, αυξανόμενη σε 230 εκατομμύρια τόνους το 2008.<sup id="cite_ref-19" class="reference">[19]</sup><span>&nbsp;</span>Η πλειονότητα της παραγωγής το 2002 ήταν στην<span>&nbsp;</span>Αφρική, όπου καλλιεργήθηκαν 99,1 εκατομμύρια τόνοι· 51,5 εκατομμύρια τόνοι καλλιεργήθηκαν στην<span>&nbsp;</span>Ασία· και 33,2 εκατομμύρια τόνοι στη<span>&nbsp;</span>Λατινική Αμερική<span>&nbsp;</span>και την<span>&nbsp;</span>Καραϊβική, ειδικότερα την<span>&nbsp;</span>Τζαμάικα. Η<span>&nbsp;</span>Νιγηρία<span>&nbsp;</span>είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός στον κόσμο της κασάβα. Ωστόσο, με βάση τα στατιστικά στοιχεία από τον<span>&nbsp;</span><i>FAO</i><span>&nbsp;</span>των<span>&nbsp;</span>Ηνωμένων Εθνών, η<span>&nbsp;</span>Ταϊλάνδη<span>&nbsp;</span>είναι η μεγαλύτερη χώρα εξαγωγής αποξηραμένης μανιόκα, με συνολικά το 77% της παγκόσμιας εξαγωγής το 2005.&nbsp;Η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα εξαγωγής, είναι&nbsp;το<span>&nbsp;</span>Βιετνάμ, με 13,6%, ακολουθούμενη από την<span>&nbsp;</span>Ινδονησία&nbsp;(5,8%) και την<span>&nbsp;</span>Κόστα Ρίκα&nbsp;(2,1%).</p> <p>Το 2010, η μέση απόδοση των καλλιεργειών μανιόκα σε ολόκληρο τον κόσμο ήταν 12,5 τόνους ανά<span>&nbsp;</span>εκτάριο. Παγκοσμίως, τα πιο παραγωγικά κτήματα μανιόκα ήταν στην<span>&nbsp;</span>Ινδία, όπου το 2010, είχαν εθνικό μέσο όρο απόδοσης, 34,8 τόνους ανά εκτάριο.<sup id="cite_ref-20" class="reference">[20]</sup></p> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/ea/Casava.jpg/250px-Casava.jpg" width="250" height="352" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Φυτεία κασάβα στη<span>&nbsp;</span>Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.</div> </div> </div> <p>Οι μανιόκα, τα<span>&nbsp;</span>γιαμ<span>&nbsp;</span><i>(yam)</i><span>&nbsp;</span><i>(Dioscorea spp.)</i><span>&nbsp;</span>και οι<span>&nbsp;</span>γλυκοπατάτες<span>&nbsp;</span><i>(Ipomoea batatas)</i>,<sup id="cite_ref-21" class="reference">[Σημ. 1]</sup><span>&nbsp;</span>είναι σημαντικές πηγές τροφίμων στις τροπικές περιοχές. Το<span>&nbsp;</span>φυτό<span>&nbsp;</span>κασάβα δίνει την τρίτη υψηλότερη απόδοση σε<span>&nbsp;</span>υδατάνθρακες<span>&nbsp;</span>ανά καλλιεργούμενη έκταση μεταξύ των καλλιεργούμενων φυτών, μετά το<span>&nbsp;</span>ζαχαροκάλαμο<span>&nbsp;</span>και τα<span>&nbsp;</span>ζαχαρότευτλα.<span>&nbsp;</span><sup id="cite_ref-22" class="reference">[21]</sup><span>&nbsp;</span>Η κασάβα παίζει στις αναπτυσσόμενες χώρες, έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στον τομέα της γεωργίας, ιδίως στην<span>&nbsp;</span>υποσαχάρια Αφρική, επειδή ευδοκιμεί σε φτωχά εδάφη, με χαμηλή βροχόπτωση και επειδή είναι πολυετές<i>(perennial)</i><sup id="cite_ref-24" class="reference">[Σημ. 2]</sup><span>&nbsp;</span>που μπορεί να συγκομισθεί, όπως απαιτείται. Η μεγάλη περίοδος συγκομιδής της, της επιτρέπει να ενεργήσει ως αποθεματικό κατά του λιμού και είναι ανεκτίμητη στη διαχείριση των εργασιακών χρονοδιαγραμμάτων. Προσφέρει ευελιξία στους φτωχούς σε πόρους αγρότες, γιατί χρησιμεύει είτε ως προϊόν διαβίωσης, είτε ως αποδοτική καλλιέργεια.<sup id="cite_ref-25" class="reference">[22]</sup></p> <p>Καμία ήπειρος δεν εξαρτάται τόσο από τις ριζωματώδεις και κονδυλώδεις καλλιέργειες στη διατροφή του πληθυσμού της, όσο η Αφρική. Στις υγρές και υπόυγρες<span>&nbsp;</span><i>(subhumid)</i>περιοχές της τροπικής Αφρικής, είναι είτε μια αρχική βασική τροφή είτε μια δευτερεύουσα βασική τροφή<span>&nbsp;</span><i>(costaple)</i>. Στην<span>&nbsp;</span>Γκάνα, για παράδειγμα, οι μανιόκα και τα<span>&nbsp;</span>γιαμ<span>&nbsp;</span><i>(yam)</i>, κατέχουν σημαντική θέση στην αγροτική οικονομία και συνεισφέρουν περίπου το 46% του γεωργικού ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Στην<span>&nbsp;</span>Γκάνα, οι συγκεντρώσεις ημερήσιας θερμιδικής πρόσληψης κασάβα, ανέρχονται στο 30% και καλλιεργείται σχεδόν από κάθε αγροτική οικογένεια.<sup id="cite_ref-26" class="reference">[Σημ. 3]</sup></p> <p>Στην<span>&nbsp;</span>Ταμίλ Ναντού,<span>&nbsp;</span>Ινδία, υπάρχουν πολλά εργοστάσια επεξεργασίας μανιόκα, κατά μήκος της Εθνικής Οδού 68 μεταξύ<span>&nbsp;</span><i>Thalaivasal</i><span>&nbsp;</span>και<span>&nbsp;</span><i>Attur</i>. Η κασάβα καλλιεργείται ευρέως και τρώγεται ως βασικό τρόφιμο στην<span>&nbsp;</span>Άντρα Πραντές<span>&nbsp;</span>και στην<span>&nbsp;</span>Κεράλα. Στο<span>&nbsp;</span>Ασσάμ<span>&nbsp;</span>είναι μια σημαντική πηγή υδατανθράκων, ειδικά για τους ιθαγενείς των ημιορεινών περιοχών.</p> <p>Στην υποτροπική περιοχή της νότιας<span>&nbsp;</span>Κίνας, η μανιόκα είναι η πέμπτη μεγαλύτερη καλλιέργεια σε επίπεδο παραγωγής, μετά από το<span>&nbsp;</span>ρύζι, την<span>&nbsp;</span>πατάτα, το<span>&nbsp;</span>ζαχαροκάλαμο<span>&nbsp;</span>και τον<span>&nbsp;</span>αραβόσιτο. Η Κίνα είναι επίσης και η μεγαλύτερη εξαγωγική αγορά για τη μανιόκα που παράγεται στο Βιετνάμ και την Ταϊλάνδη. Πάνω από το 60% της παραγωγής μανιόκα στην Κίνα, ευρίσκεται συγκεντρωμένη σε μια ενιαία επαρχία την<span>&nbsp;</span>Κουανγκσί, κατά μέσο όρο πάνω από 7 εκατομμύρια τόνους ετησίως.</p> <p>Σύμφωνα με τα στατιστικά δεδομένα από τη<span>&nbsp;</span>Διεθνή Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας, οι 20 κυριότερες χώρες παραγωγής κασάβα κατά το 2012, ήσαν οι παρακάτω:</p> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/22/Cassava_%28PSF%29.jpg/300px-Cassava_%28PSF%29.jpg" width="300" height="404" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Γραμμικό σχέδιο του φυτού μανιόκα.</div> </div> </div> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/55/2005cassava.PNG/350px-2005cassava.PNG" width="350" height="154" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Χώρες παραγωγής κασάβα κατά το 2005.</div> </div> </div> <table class="wikitable"> <tbody> <tr> <th>Κατάταξη</th> <th>Χώρα</th> <th>Παραγωγή Κασάβα <p>MT</p> </th> </tr> <tr> <td>1</td> <td>Νιγηρία</td> <td>54 000 000</td> </tr> <tr> <td>2</td> <td>Ινδονησία</td> <td>24 177 372</td> </tr> <tr> <td>3</td> <td>Ταϊλάνδη</td> <td>29 848 000</td> </tr> <tr> <td>4</td> <td>Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό</td> <td>16 000 000</td> </tr> <tr> <td>5</td> <td>Γκάνα</td> <td>14 547 279</td> </tr> <tr> <td>6</td> <td>Βραζιλία</td> <td>23 044 557</td> </tr> <tr> <td>7</td> <td>Αγκόλα</td> <td>10 636 400</td> </tr> <tr> <td>8</td> <td>Μοζαμβίκη</td> <td>10 051 364</td> </tr> <tr> <td>9</td> <td>Βιετνάμ</td> <td>9 745 545</td> </tr> <tr> <td>10</td> <td>Ινδία</td> <td>8 746 500</td> </tr> <tr> <td>11</td> <td>Καμπότζη</td> <td>7 613 697</td> </tr> <tr> <td>12</td> <td>Τανζανία</td> <td>5 462 454</td> </tr> <tr> <td>13</td> <td>Ουγκάντα</td> <td>4 924 560</td> </tr> <tr> <td>14</td> <td>Μαλάουι</td> <td>4 692 202</td> </tr> <tr> <td>15</td> <td>Κίνα</td> <td>4 560 000</td> </tr> <tr> <td>16</td> <td>Καμερούν</td> <td>4 287 177</td> </tr> <tr> <td>17</td> <td>Σιέρα Λεόνε</td> <td>3 520 000</td> </tr> <tr> <td>18</td> <td>Μαδαγασκάρη</td> <td>3 621 309</td> </tr> <tr> <td>19</td> <td>Μπενίν</td> <td>3 295 785</td> </tr> <tr> <td>20</td> <td>Ρουάντα</td> <td>2 716 421</td> </tr> </tbody> </table> <h2><span></span><span class="mw-headline">Χρήσεις</span></h2> <div class="rellink boilerplate hatnote seealso">Δείτε επίσης:<span>&nbsp;</span>Ταπιόκα#Χρήσεις</div> <h3><span></span><span class="mw-headline">Αλκοολούχα ποτά</span></h3> <p>Τα<span>&nbsp;</span>αλκοολούχα ποτά<span>&nbsp;</span>που παρασκευάζονται από τη μανιόκα περιλαμβάνουν το:<span>&nbsp;</span><i>Cauim</i><span>&nbsp;</span>και<span>&nbsp;</span><i>tiquira</i><span>&nbsp;</span>(Βραζιλία),<span>&nbsp;</span><i>kasiri</i><span>&nbsp;</span>(Υποσαχάρια Αφρική),<span>&nbsp;</span><i>Impala</i><span>&nbsp;</span>(Μοζαμβίκη),<span>&nbsp;</span><i>masato</i><span>&nbsp;</span>(Περουβιανή τσίτσα Αμαζονίας),<span>&nbsp;</span><i>parakari</i><span>&nbsp;</span>ή<span>&nbsp;</span><i>kari</i>(Γουιάνα),<span>&nbsp;</span><i>nihamanchi</i><span>&nbsp;</span>(Νότια Αμερική), επίσης γνωστό και ως<span>&nbsp;</span><i>nijimanche</i><span>&nbsp;</span>(Εκουαδόρ<span>&nbsp;</span>και<span>&nbsp;</span>Περού),<span>&nbsp;</span><i>ö döi</i><span>&nbsp;</span>(<i>chicha de yuca, Ngäbe-Bugle</i>,<span>&nbsp;</span>Παναμά),<span>&nbsp;</span><i>sakurá</i><span>&nbsp;</span>(Βραζιλία,<span>&nbsp;</span>Σουρινάμ).</p> <h3><span></span><span class="mw-headline">Μαγειρική</span></h3> <div class="thumb tleft"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/04/Blech.jpg/250px-Blech.jpg" width="250" height="333" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Ένα χάλκινο<span>&nbsp;</span><i>blech</i><span>&nbsp;</span>καλύπτει τους αναμμένους καυστήρες μιας μαγειρικής εστίας, διατηρώντας το φαγητό ζεστό για το γεύμα του<span>&nbsp;</span><i>Σαμπάτ</i>.</div> </div> </div> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e7/Cassava_heavy_cake.jpg/250px-Cassava_heavy_cake.jpg" width="250" height="188" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Bαρύ (με σιρόπι) κέικ από κασάβα.</div> </div> </div> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/78/Cassava_cake_Filipino_Dessert.jpg/250px-Cassava_cake_Filipino_Dessert.jpg" width="250" height="193" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Κέικ από κασάβα, επιδόρπιο των<span>&nbsp;</span>Φιλιππίνων.</div> </div> </div> <p>Τα<span>&nbsp;</span>πιάτα<span>&nbsp;</span>με βάση την κασάβα καταναλώνονται όπου καλλιεργείται το<span>&nbsp;</span>φυτό, κάποια έχουν σημασία περιφερειακή ή εθνική.<sup id="cite_ref-27" class="reference">[23]</sup><span>&nbsp;</span>Η μανιόκα πρέπει να μαγειρευτεί σωστά, ώστε να αποτοξινωθεί πριν φαγωθεί.</p> <p>Η κασάβα μπορεί να μαγειρευτεί με πολλούς τρόπους. Η ρίζα από τη γλυκιά ποικιλία έχει μια λεπτή γεύση και μπορεί να αντικαταστήσει τις πατάτες. Χρησιμοποιείται στα<span>&nbsp;</span><i>cholent</i><span>&nbsp;</span>(ραγού),<sup id="cite_ref-28" class="reference">[Σημ. 4]</sup><span>&nbsp;</span>σε ορισμένα νοικοκυριά. Αυτό μπορεί να γίνει σε<span>&nbsp;</span>αλεύριπου χρησιμοποιείται στο<span>&nbsp;</span>ψωμί, κέικ και μπισκότα. Στη<span>&nbsp;</span>Βραζιλία, οι αποτοξινωμένες μανιόκα αλέθονται και ψήνονται να στεγνώσουν, συχνά σε σκληρό ή τραγανό γεύμα, γνωστό ως<span>&nbsp;</span><i>farofa</i><span>&nbsp;</span>το οποίο χρησιμοποιείται ως<span>&nbsp;</span>καρύκευμα, ψημένο στο<span>&nbsp;</span>βούτυρο<span>&nbsp;</span>ή τρώγεται μόνο του ως ένα δευτερεύον<span>&nbsp;</span>πιάτο.</p> <h3><span></span><span class="mw-headline">Διατροφικό προφίλ</span></h3> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/47/Cambodia16_lo_%284039995158%29.jpg/250px-Cambodia16_lo_%284039995158%29.jpg" width="250" height="166" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Επεξεργασία αμύλου μανιόκα σε χυλόπιτες μανιόκα,<span>&nbsp;</span>Καμπόνγκ Τσαμ.</div> </div> </div> <p>Η ρίζα κασάβα είναι ουσιαστικά μια πηγή<span>&nbsp;</span>υδατανθράκων.<sup id="cite_ref-29" class="reference">[24]</sup><span>&nbsp;</span>Η σύνθεση δείχνει 60-65% υγρασία, 20-31% υδατάνθρακες, 1-2% ακατέργαστη<span>&nbsp;</span>πρωτεΐνη<span>&nbsp;</span>και συγκριτικά χαμηλή περιεκτικότητα βιταμινών και μετάλλων. Ωστόσο, οι ρίζες είναι πλούσιες σε<span>&nbsp;</span>ασβέστιο<span>&nbsp;</span>και βιταμίνη C και περιέχουν θρεπτικά σημαντική ποσότητα<span>&nbsp;</span>θειαμίνης,<span>&nbsp;</span>ριβοφλαβίνης<span>&nbsp;</span>και<span>&nbsp;</span>νικοτινικό οξύ. Το<span>&nbsp;</span>άμυλοκασάβα περιέχει 70%<span>&nbsp;</span>αμυλοπηκτίνη<span>&nbsp;</span>και 20%<span>&nbsp;</span>αμυλόζη. Το άμυλο της μαγειρεμένης μανιόκα, έχει πεπτικότητα άνω του 75%.</p> <p>Η<span>&nbsp;</span>ρίζα<span>&nbsp;</span>μανιόκα παρέχει λίγη<span>&nbsp;</span>πρωτεΐνη, αλλά αυτή η πρωτεΐνη δεν περιέχει τα απαραίτητα<span>&nbsp;</span>αμινοξέα. Η<span>&nbsp;</span>μεθειονίνη, η<span>&nbsp;</span>κυστεΐνη<span>&nbsp;</span>και η<span>&nbsp;</span>κυστίνη<span>&nbsp;</span>είναι τα περιορισμένα αμινοξέα στη ρίζα κασάβα.</p> <p>Σε ορισμένα οικοσυστήματα, η κασάβα είναι ελκυστική ως διατροφική πηγή, επειδή η μανιόκα είναι μια από τις πιο ανθεκτικές στην ξηρασία φυτικές ποικιλίες, η οποία μπορεί να καλλιεργείται με επιτυχία σε περιθωριακά εδάφη και να δίνει λογικές αποδόσεις, όπου πολλές άλλες καλλιέργειες δεν αναπτύσσονται καλά. Η κασάβα είναι καλά προσαρμοσμένη μέσα στα γεωγραφικά πλάτη 30° βόρεια και νότια του<span>&nbsp;</span>ισημερινού, σε υψόμετρα μεταξύ της επιφάνειας της θάλασσας και τα 2.000 μ (6,600 ft) πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, σε ισημερινές θερμοκρασίες, με βροχές σε ετήσια βάση από 50 χιλ. (2,0 in) έως 5 μ (16 ft) και σε φτωχά από όξινα σε αλκαλικά<span>&nbsp;</span><i>pH</i>εδάφη. Αυτές οι συνθήκες είναι κοινές σε ορισμένα μέρη της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής.</p> <p>Η κασάβα είναι μια ιδιαίτερα παραγωγική καλλιέργεια όσον αφορά τις θερμίδες των τροφίμων που παράγονται ανά μονάδα έκτασης ανά μονάδα χρόνου, σημαντικά υψηλότερη από ότι άλλα βασικά είδη σοδειών. Η μανιόκα μπορεί να παραγάγει θερμίδες τροφίμων σε τιμές άνω των 250.000<span>&nbsp;</span><i>cal</i>/εκτάριο/ημέρα, σε σύγκριση με 176.000 για το<span>&nbsp;</span>ρύζι, 110.000 για το<span>&nbsp;</span>σιτάρι<span>&nbsp;</span>και 200.000 για τον<span>&nbsp;</span>αραβόσιτο<span>&nbsp;</span>(καλαμπόκι).</p> <p>Η μανιόκα, όπως και άλλες τροφές, έχει επίσης αντιδιατροφικούς<span>&nbsp;</span><i>(antinutritional)</i><span>&nbsp;</span>και τοξικούς παράγοντες. Ιδιαίτερα ανησυχητικοί είναι οι κυανογόνοι γλυκοζίτες της κασάβα (<i>linamarin</i><span>&nbsp;</span>και<span>&nbsp;</span><i>lotaustralin</i>). Κατά την υδρόλυση, απελευθερώνουν<span>&nbsp;</span>υδροκυάνιο<span>&nbsp;</span><i>(HCN)</i>. Η παρουσία κυανίου στην κασάβα, είναι η ανησυχία για την ανθρώπινη και την ζωική κατανάλωση. Η συγκέντρωση αυτών των αντιδιατροφικών<span>&nbsp;</span><i>(antinutritional)</i><span>&nbsp;</span>και μη-ασφαλών γλυκοσίδων, ποικίλλει σημαντικά μεταξύ των ποικιλιών, αλλά και με τις κλιματολογικές και πολιτιστικές συνθήκες. Ως εκ τούτου, είναι πολύ σημαντική η επιλογή των ειδών μανιόκα που καλλιεργούνται. Μετά τη συγκομιδή, η πικρή μανιόκα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και να προετοιμαστεί κατάλληλα, πριν την κατανάλωση από τον άνθρωπο ή τα ζώα, ενώ η γλυκιά μανιόκα μπορεί να χρησιμοποιηθεί μετά από απλό βρασμό.</p> <h3><span></span><span class="mw-headline">Βιοκαύσιμο</span></h3> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/43/ZVA_male.jpg/300px-ZVA_male.jpg" width="300" height="225" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Αρσενικό ποικιλόμορφης ακρίδας, της ακρίδας βρωμούσας<span>&nbsp;</span><i>(Zonocerus variegatus)</i>, η οποία σιτίζεται με μανιόκα. Τα αρσενικά γενικά έχουν μακρύτερα φτερά από τα θηλυκά, σε σχέση με το μέγεθός τους. Τα φτερά μπορεί ακόμη και να ξεπεράσουν την άκρη της κοιλιάς<span>&nbsp;</span><i>(macropterous)</i>.<small><span>&nbsp;</span>Φωτογραφήθηκε στις 16/02/2005 στο Κέντρο Βιολογικών Ελέγχου για την Αφρική (Διεθνές Ινστιτούτο Τροπικής Γεωργίας) στο<span>&nbsp;</span>Κοτονού,<span>&nbsp;</span>Μπενίν, από τον<span>&nbsp;</span><i>Christiaan Kooyman</i>.</small></div> </div> </div> <p>Σε πολλές χώρες, σημαντική έρευνα έχει αρχίσει να αξιολογεί τη χρήση της μανιόκα ως πρώτη ύλη<span>&nbsp;</span>βιοκαυσίμου<span>&nbsp;</span>αιθανόλης. Υπό το Σχέδιο Ανάπτυξης για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας στο Ενδέκατο Πενταετές Σχέδιο της<span>&nbsp;</span>Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, ο στόχος είναι έως το 2010, να αυξηθεί η εφαρμογή του καυσίμου αιθανόλης από<span>&nbsp;</span><i>nongrain</i><span>&nbsp;</span>(μη-κόκκων) πρώτη ύλη στους 2 εκατομμύρια τόνους και αυτό του βιοντίζελ στους 200 χιλιάδες τόνους. Αυτό θα είναι ισοδύναμο με ένα υποκατάστατο 10 εκατομμυρίων τόνων πετρελαίου. Ως αποτέλεσμα, τσιπ (φλίδες) μανιόκα (ταπιόκα) έχουν σταδιακά καταστεί μια σημαντική πηγή για την παραγωγή<span>&nbsp;</span>αιθανόλης.<sup id="cite_ref-30" class="reference">[25]</sup><span>&nbsp;</span>Στις 22 Δεκεμβρίου 2007, η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής αιθανόλης καυσίμου από κασάβα, ολοκλήρωσε τις εγκαταστάσεις, στη<span>&nbsp;</span><i>Beihai</i>, με ετήσια παραγωγή 200 χιλιάδες τόνους, η οποία χρειαζόταν κατά μέσο όρο 1,5 εκατομμύρια τόνους μανιόκα.<sup id="cite_ref-31" class="reference">[26]</sup><span>&nbsp;</span>Το Νοέμβριο του 2008, η<span>&nbsp;</span><i>Hainan Yedao Group</i><span>&nbsp;</span>με βάση στην Κίνα, φέρεται να έχει επενδύσει $51,5 εκατομμύρια (£31,8 εκατομμύρια) σε νέες εγκαταστάσεις βιοκαυσίμου και οι οποίες αναμένεται να παράγουν 33 εκατομμύρια γαλόνια<span>&nbsp;</span>ΗΠΑ<span>&nbsp;</span>(120.000 μ<small>³</small>) βιοαιθανόλης κατ' έτος, από φυτά μανιόκα.<sup id="cite_ref-32" class="reference">[27]</sup></p> <h3><span></span><span class="mw-headline">Ζωοτροφές</span></h3> <p>Κόνδυλοι κασάβα και σανό χρησιμοποιούνται σε όλο τον κόσμο ως ζωοτροφές. Το σανό κασάβα θερίζεται σε νεαρό στάδιο ανάπτυξης (τρεις έως τέσσερις μήνες), όταν φτάσει σε ύψος περίπου 30 έως 45 εκ. (12 έως 18 in) πάνω από το έδαφος, στη συνέχεια, αποξηραίνεται στον ήλιο για μία έως δύο ημέρες, μέχρι η τελική περιεκτικότητα ξερής ύλης να είναι κατώτερη του 85%. Το σανό μανιόκα έχει υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη (20-27% ακατέργαστη πρωτεΐνη) και συμπυκνωμένες<span>&nbsp;</span>ταννίνες<span>&nbsp;</span>(1,5–4%<span>&nbsp;</span><i>CP</i>). Αποτιμάται ως καλή πηγή ακατέργαστης χορτονομής για μηρυκαστικά, όπως τα βοοειδή.<sup id="cite_ref-33" class="reference">[28]</sup></p> <h3><span></span><span class="mw-headline">Άμυλο χώρου πλύσης</span></h3> <div class="thumb tmulti tright"> <div class="thumbinner"> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e3/Cassava_being_grated.jpg/132px-Cassava_being_grated.jpg" width="132" height="171"></div> </div> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/bd/Close-up_of_grated_cassava.jpg/189px-Close-up_of_grated_cassava.jpg" width="189" height="142"></div> </div> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/84/Cassava_drying_on_a_road.jpg/189px-Cassava_drying_on_a_road.jpg" width="189" height="142"></div> </div> <div></div> <div class="thumbcaption">Κόνδυλοι οι οποίοι έχουν τριφτεί· κοντινή λήψη του προϊόντος· στέγνωμά του στον δρόμο, για χρήση τροφής χοίρων και κοτόπουλων.</div> </div> </div> <p>Η μανιόκα επίσης, χρησιμοποιείται σε μια σειρά από εμπορικά διαθέσιμα προϊόντα πλυντηρίου, ειδικά όπως το άμυλο για υποκάμισα και άλλα ενδύματα. Χρησιμοποιώντας το άμυλο μανιόκα αραιωμένο στο νερό και ψεκάζοντάς το επάνω στα υφάσματα πριν από το σιδέρωμα, βοηθά στη σκλήρυνση των γιακάδων.</p> <h3><span></span><span class="mw-headline">Ιατρική χρήση</span></h3> <p>Η<span>&nbsp;</span>ρίζα<span>&nbsp;</span>κασάβα έχει θεωρηθεί ως μια πιθανή θεραπεία της<span>&nbsp;</span>ουροδόχου κύστης<span>&nbsp;</span>και του<span>&nbsp;</span>καρκίνου<span>&nbsp;</span>του<span>&nbsp;</span>προστάτη.<sup id="cite_ref-34" class="reference">[29]</sup><span>&nbsp;</span>Ωστόσο, σύμφωνα με την Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία<span>&nbsp;</span><i>(American Cancer Society)</i>, «δεν υπάρχουν πειστικά επιστημονικά στοιχεία ότι η μανιόκα ή η ταπιόκα είναι αποτελεσματικά στην πρόληψη ή τη θεραπεία του καρκίνου».<sup id="cite_ref-35" class="reference">[30]</sup></p> <h2><span></span><span class="mw-headline">Χρήση τροφίμων επεξεργασία και τοξικότητα</span></h2> <div class="thumb tleft"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/bd/PeeledCassava.jpg/250px-PeeledCassava.jpg" width="250" height="210" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Αποφλοιωμένες ρίζες μανιόκα.</div> </div> </div> <p>Οι ρίζες, οι φλούδες και τα φύλλα της μανιόκα, δεν πρέπει να καταναλώνονται ωμά, διότι περιέχουν δύο κυανογόνους γλυκοζίτες, το<span>&nbsp;</span><i>linamarin</i><span>&nbsp;</span>και το<span>&nbsp;</span><i>lotaustralin</i>. Αυτοί διασπώνται από τη<span>&nbsp;</span><i>linamarase</i>, ένα φυσικό<span>&nbsp;</span>ένζυμο<span>&nbsp;</span>στην κασάβα, απελευθερώνοντας<span>&nbsp;</span>υδροκυάνιο<span>&nbsp;</span>(HCN).<sup id="cite_ref-cereda_36-0" class="reference">[31]</sup><span>&nbsp;</span>Οι ποικιλίες μανιόκα συχνά κατηγοριοποιούνται είτε ως γλυκές είτε ως πικρές, δηλώνοντας την απουσία ή την παρουσία τοξικών επιπέδων των κυανογόνων γλυκοζιτών, αντιστοίχως. Οι λεγόμενες γλυκιές (στην πραγματικότητα οι όχι πικρές) ποικιλίες, μπορούν να παράγουν έως 20 χιλιοστόγραμμα κυανίου<span>&nbsp;</span><i>(CN)</i><span>&nbsp;</span>ανά κιλό φρέσκων ριζών, ενώ η πικρή μπορεί να παράγει περισσότερα από 50 φορές περισσότερο (1 g/kg). H κασάβα που αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια της<span>&nbsp;</span>ξηρασίας<span>&nbsp;</span>είναι ιδιαίτερα υψηλή, σε αυτές τις τοξίνες.<sup id="cite_ref-37" class="reference">[32]</sup><sup id="cite_ref-38" class="reference">[33]</sup><span>&nbsp;</span>Μια δόση 25&nbsp;mg καθαρού κυανογόνου γλυκοζίτη μανιόκα, η οποία περιέχει 2,5&nbsp;mg κυάνιο, είναι αρκετή να σκοτώσει έναν<span>&nbsp;</span>αρουραίο.<sup id="cite_ref-39" class="reference">[34]</sup><span>&nbsp;</span>Περίσσεια υπολείμματα κυανίου από κακή προετοιμασία, είναι γνωστό ότι μπορεί να προκαλέσει οξεία δηλητηρίαση από κυάνιο, και βρογχοκήλη, και έχει συνδεθεί με την αταξία (μια νευρολογική διαταραχή που επηρεάζει την ικανότητα στο βάδισμα, επίσης γνωστή ως<span>&nbsp;</span><i>konzo</i>).<sup id="cite_ref-fao.org_8-1" class="reference">[8]</sup><span>&nbsp;</span>Έχει επίσης συνδεθεί στους ανθρώπους, με την τροπική ασβεστοποιό παγκρεατίτιδα<span>&nbsp;</span><i>(tropical calcific pancreatitis)</i>, η οποία οδηγεί σε χρόνια<span>&nbsp;</span>παγκρεατίτιδα.<sup id="cite_ref-40" class="reference">[35]</sup></p> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1e/A_woman_washes_cassava_in_rural_DRC_%287609952020%29.jpg/250px-A_woman_washes_cassava_in_rural_DRC_%287609952020%29.jpg" width="250" height="375" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Γυναίκα η οποία ξεπλένει κασάβα στο ποτάμι.</div> </div> </div> <p>Κοινωνίες που παραδοσιακά τρώνε μανιόκα, γενικά κατανοούν ότι κάποια επεξεργασία (εμποτισμός, μαγείρεμα, ζύμωση κλπ.) είναι απαραίτητα, προκειμένου να αποφύγουν να αρρωστήσουν.<sup id="cite_ref-41" class="reference">[36]</sup></p> <p>Τα συμπτώματα της οξείας δηλητηρίασης από κυάνιο εμφανίζονται τέσσερις ή περισσότερες ώρες μετά την κατάποση ωμής ή ανεπαρκώς επεξεργασμένης κασάβα:<span>&nbsp;</span>ίλιγγος,<span>&nbsp;</span>έμετος<span>&nbsp;</span>και κατάρρευση.&nbsp;Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο θάνατος μπορεί να προκύψει μέσα σε μία ή δύο ώρες.&nbsp;Μπορεί να αντιμετωπιστεί εύκολα, με μια<span>&nbsp;</span>ένεση&nbsp;<i>thiosulfate</i>&nbsp;(το οποίο κάνει το<span>&nbsp;</span>θείο<span>&nbsp;</span>διαθέσιμο στο σώμα του ασθενούς, αποτοξινώνοντας με τη μετατροπή του δηλητηριώδους κυανίου σε θειοκυανικό).<sup id="cite_ref-42" class="reference">[37]</sup></p> <p>«Η χρόνια, χαμηλού επιπέδου έκθεση στο κυάνιο, σχετίζεται με την ανάπτυξη της&nbsp;βρογχοκήλης&nbsp;και με την τροπική αταξική νευροπάθεια, μια διαταραχή που βλάπτει τα νεύρα και καθιστά ένα άτομο ασταθές και ασυντόνιστο.&nbsp;Σοβαρή δηλητηρίαση από κυάνιο, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια λιμών, σχετίζεται με κρούσματα εξουθενωτικής, μη αναστρέψιμης παραλυτικής διαταραχής που ονομάζεται&nbsp;<i>konzo</i>&nbsp;και, σε ορισμένες περιπτώσεις, θάνατο.&nbsp;Η συχνότητα εμφάνισης της<span>&nbsp;</span><i>konzo</i><span>&nbsp;</span>και της&nbsp;τροπικής αταξικής νευροπάθειας&nbsp;μπορεί να είναι τόσο υψηλές όσο το 3% σε ορισμένες περιοχές.»<sup id="cite_ref-43" class="reference">[38]</sup><sup id="cite_ref-44" class="reference">[39]</sup></p> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d2/Cassava_bread.jpg/250px-Cassava_bread.jpg" width="250" height="187" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Ψωμί κασάβα.</div> </div> </div> <p>Η σύντομη εμβάπτιση (τέσσερις ώρες), της μανιόκα δεν είναι επαρκής, αλλά η παραμονή στο νερό για 18-24 ώρες, μπορεί να αφαιρέσει έως και το ήμισυ του επιπέδου του κυανίου.&nbsp;Ούτε η ξήρανσή της μπορεί να είναι επαρκής.<sup id="cite_ref-45" class="reference">[40]</sup></p> <p>Για κάποιες από τις μικρότερης ρίζας, γλυκές ποικιλίες, το μαγείρεμα είναι επαρκές για να εξαλείψει όλη την τοξικότητα.&nbsp;Το κυάνιο παρασύρεται κατά την επεξεργασία του νερού και οι ποσότητες που παράγονται στην εγχώρια κατανάλωση είναι πολλή μικρές για να υπάρξουν περιβαλλοντικές επιπτώσεις.<sup id="cite_ref-cereda_36-1" class="reference">[31]</sup><span>&nbsp;</span>Οι ποικιλίες με τις μεγαλύτερες ρίζες, τις πικρές, που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή αλευριού ή αμύλου, πρέπει να υποβάλλονται σε επεξεργασία, για να αφαιρεθούν οι κυανογόνοι γλυκοζίτες.&nbsp;Οι μεγάλες ρίζες ξεφλουδίζονται και, στη συνέχεια, αλέθονται σε<span>&nbsp;</span>αλεύρι, το οποίο στη συνέχεια εμποτίζεται στο νερό, στύβεται να στεγνώσει αρκετές φορές και φρυγανίζεται. Οι κόκκοι του αμύλου που επιπλέουν στην επιφάνεια κατά τη διαδικασία του μουλιάσματος, επίσης, χρησιμοποιούνται στη μαγειρική.<sup id="cite_ref-46" class="reference">[41]</sup><span>&nbsp;</span>Το αλεύρι χρησιμοποιείται σε όλη&nbsp;τη<span>&nbsp;</span>Νότια Αμερική&nbsp;και την<span>&nbsp;</span>Καραϊβική.&nbsp;Η βιομηχανική παραγωγή του αλεύρου μανιόκα, ακόμα και στο επίπεδο του εξοχικού, μπορεί να δημιουργήσει αρκετό κυάνιο και κυανογόνους γλυκοζίτες στα λύματα, ώστε να υπάρξουν σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις.<sup id="cite_ref-cereda_36-2" class="reference">[31]</sup></p> <p>Μια ασφαλής μέθοδος επεξεργασίας που χρησιμοποιείτο από τους προ-Κολομβιανούς λαούς της<span>&nbsp;</span>Αμερικής, είναι η ανάμειξη του αλεύρου μανιόκα με το νερό, σε μια παχιά πάστα και, στη συνέχεια, να αφεθεί στη σκιά για πέντε ώρες απλωμένη σε ένα λεπτό στρώμα επάνω σε ένα καλάθι. Στο διάστημα αυτό, περίπου το 83% των κυανογόνων γλυκοζιτών έχουν σπάσει από τη<span>&nbsp;</span><i>linamarase</i>· το προκύπτον υδροκυάνιο διαφεύγει στην ατμόσφαιρα, καθιστώντας το αλεύρι ασφαλές για κατανάλωση το ίδιο βράδυ.<sup id="cite_ref-47" class="reference">[42]</sup></p> <p>Η παραδοσιακή μέθοδος που χρησιμοποιείται στη<span>&nbsp;</span>Δυτική Αφρική<span>&nbsp;</span>είναι να καθαρίζονται οι ρίζες και εμβαπτίζονται τρεις μέρες στο νερό, για να ζυμώσουν. Οι ρίζες τότε είναι αποξηραίνονται ή μαγειρεύονται. Στη<span>&nbsp;</span>Νιγηρία<span>&nbsp;</span>και σε πολλές άλλες χώρες της δυτικής Αφρικής, όπως η<span>&nbsp;</span>Γκάνα, το<span>&nbsp;</span>Μπενίν, το<span>&nbsp;</span>Τόγκο, η<span>&nbsp;</span>Ακτή Ελεφαντοστού,<span>&nbsp;</span>Μπουρκίνα Φάσο, είναι συνήθως τριμμένα και ελαφρά τηγανισμένα σε φοινικέλαιο για τη διατήρηση των. Το αποτέλεσμα είναι ένα προϊόν που ονομάζεται<span>&nbsp;</span><i>gari</i>. Η ζύμωση επίσης, χρησιμοποιείται και σε άλλα μέρη όπως στην<span>&nbsp;</span>Ινδονησία<span>&nbsp;</span>(βλ.<span>&nbsp;</span><i>Tapai</i>).<sup id="cite_ref-50" class="reference">[Σημ. 5]</sup><span>&nbsp;</span>Η διαδικασία της ζύμωσης, επίσης, μειώνει το επίπεδο των αντιθρεπτικών ουσιών, καθιστώντας την κασάβα μία πιο θρεπτική τροφή.<sup id="cite_ref-51" class="reference">[43]</sup></p> <p>Η εξάρτηση από τη μανιόκα ως πηγή τροφής και η επακόλουθη έκθεση στις βρογχοκηλόγονες επιπτώσεις του θειοκυανικού, ευθύνονται για την ενδημική βρογχοκήλη, η οποία φαίνεται στην περιοχή<span>&nbsp;</span><i>Akoko</i><span>&nbsp;</span>της νοτιοδυτικής Νιγηρίας.<sup id="cite_ref-pmid10497657_52-0" class="reference">[44]</sup><sup id="cite_ref-53" class="reference">[45]</sup></p> <p>Ένα έργο που ονομάζεται<span>&nbsp;</span></p> <script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

MHS 101 (3 S)

5/ 5

<h2 class=""><strong>Sida Αυθεντικοί Ταϊλάνδης ντομάτας σπόροι</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 10 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Η ντομάτα Sida είναι μια ντομάτα σαλάτας της Ταϊλάνδης και μία από τις πιο δημοφιλείς ποικιλίες ντομάτας στην Ταϊλάνδη. και το τοπικό όνομα είναι "ντομάτα Sida" (มะเขือเทศ สี ดา). Η ντομάτα Sida είναι ένας καθορισμένος τύπος ντομάτας, το φυτό φτάνει σε ύψος 60-100 cm.</p> <p>Τα φρούτα είναι ζουμερά, παχιά και σφιχτά υφή. Το μέσο βάρος του καρπού είναι 20 γραμμάρια. Τα φρούτα είναι κόκκινου χρώματος αλλά τείνουν να έχουν χρώμα ροζ με λίγο πράσινο ακόμα και όταν είναι πολύ ώριμα και έχουν ελαφρώς όξινη γεύση.</p> <p>Η περίοδος συγκομιδής είναι γενικά 75-90 ημέρες μετά τη φύτευση.</p><script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

VT 117 (10 S)

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι φυτό ΤΑΪΛΑΝΔΙΚΆ ΤΖΊΝΤΖΕΡ - GALANGAL (Alpinia galanga)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή</strong><strong> </strong><strong>για</strong><strong> </strong><strong>το</strong><strong> </strong><strong>πακέτο</strong><strong> </strong><strong>των</strong><strong> <span class="tlid-translation translation" lang="el" xml:lang="el"><span title="">3 ή 6</span></span> </strong><strong>σπόρους</strong><strong>.</strong></span></h2> <p>Το φυτό Galangal (Alpinia galanga), επίσης γνωστό ως μπλε τζίντζερ, είναι ένα βότανο που σχετίζεται στενά με το τζίντζερ και καλλιεργείται ευρέως στην Ανατολική περιοχή της Ασίας. Το Galangal έχει ήπια γεύση</p> <p>Galangal είναι ένα δημοφιλές βότανο, στο οποίο αποδίδονται ιαματικές ιδιότητες , αλλά παράλληλα χρησιμοποιείται και στην μαγειρική. Είναι το υπόγειο ρίζωμα  ενός μικρού φυτού, που ανήκει στην οικογένεια Zingiberaceae, του γένους: Zingiber.</p> <p>Η ρίζα της Galangal έχει μέχρι σήμερα, ιδιαίτερη θέση σε πολλά παραδοσιακά ινδικά και κινέζικα φάρμακα για τις μοναδικές φυτοχημικές ουσίες που  περιέχει Αναφέρεται, ότι συμβάλλει στην πρόληψη ορισμένων νόσων και γενικότερα στην προαγωγής της υγείας , Η Galangal κατάγεται από τις περιοχές των Ιμαλαΐων στη Νοτιοανατολική Ασία.</p> <p>Φυτό αναπτύσσεται σε ύψος περίπου ενός  μέτρου, έχει σκούρα πράσινα φύλλα και μικρά κίτρινα λουλούδια. Η ρίζα του έχει κόμπους και διακλαδώσεις, που αναπτύσσονται κάτω από την επιφάνεια του εδάφους.</p> <p><strong>Οφέλη για την υγεία</strong></p> <p>Η Galangal έχει χρησιμοποιηθεί  από την αρχαιότητα για τις αντιφλεγμονώδεις, και αντιμικροβιακές της ιδιότητες και για την συμβολή στην ανακούφιση από αέρια του στομάχου.</p> <p>Περιέχει πολλά  συστατικά που έχουν συνδεθεί με οφέλη για την  υγεία (αιθέρια έλαια),  όπως η Galangal , η τζινζερόνη, η σογκαόλη, η φαρνεσίνη και μικρές ποσότητες  β- φιλλαδρίνης , κινεόλης, και κιτράλης .Οι τζιντερόλες συμβάλουν στη βελτίωση της κινητικότητας του εντέρου και έχουν αντιφλεγμονώδεις, παυσίπονες (αναλγητικές) και αντιβακτηριακές ιδιότητες.</p> <p>Θεωρούνται επίσης καταπραϋντικό των νεύρων και  αντιπυρετικό Μελέτες έχουν δείξει ότι μπορούν να συμβάλλουν  στη μείωση της ναυτίας καθώς και της  ναυτίας  της εγκυμοσύνης και ότι μπορεί  να βοηθούν στην ανακούφιση από τις ημικρανίες.</p> <p>Η τζιντερόνη, η οποία δίνει πικάντικο χαρακτήρα στη ρίζα Galangal , έχει βρεθεί να είναι αποτελεσματική κατά της διάρροιας που προκαλείται από E.coli, ιδιαίτερα στα παιδιά.</p> <p>Η ρίζα του βοτάνου είναι χαμηλή σε θερμίδες, αλλά είναι πολύ πλούσια πηγή πολλών βασικών θρεπτικών συστατικών και βιταμινών, όπως η πυριδοξίνη (βιταμίνη Β-6), το παντοθενικό οξύ (βιταμίνη B-5), που είναι απαραίτητα για υγεία του οργανισμού  Είναι επίσης καλή πηγή  μετάλλων όπως το κάλιο, το μαγγάνιο, ο χαλκός και το μαγνήσιο.</p> <p>Το κάλιο είναι ένα σημαντικό συστατικό των κυττάρων και των σωματικών υγρών, που βοηθά τον έλεγχο του καρδιακού ρυθμού και της αρτηριακής πίεσης.</p> <p><strong>Φαρμακευτικές χρήσεις</strong></p> <p>Φέτες της ρίζας Galangal βρασμένες σε ζεστό νερό με προσθήκη λεμονιού ή χυμού πορτοκαλιού και  μελιού,  είναι ένα δημοφιλές φυτικό ποτό στην ιατρική Αγιουβέρδα, για την ανακούφιση του κοινού κρυολογήματος, του βήχα και του πονόλαιμου .</p> <p>Η Galangal χρησιμοποιείται ως βάση για πολλά αφεψήματα Αγιουβέρδα,  για  να συγκαλύψει την πικρία και να δώσει πιο ευχάριστη  γεύση στα τελικά ροφήματα.</p> <p>Οι τζιντερόλες αυξάνουν την κινητικότητα του γαστρεντερικού σωλήνα και έχουν αναλγητικές, ηρεμιστικές, αντιφλεγμονώδεις, και αντιβακτηριακές ιδιότητες. Μελέτες έχουν δείξει ότι μπορεί να μειώσουν τη ναυτία  και την ναυτία εγκυμοσύνης και ότι μπορούν  να ανακουφίσει την ημικρανία.</p> <p>Όλα τα παραπάνω δείχνουν, ότι η Galangal, είναι ένα φυτό που μπορεί να συμβάλλει θετικά σε διάφορα θέματα υγείας. Απαιτούνται όμως, επιπλέον έρευνες για να τεκμηριωθούν πιθανοί ισχυρισμοί υγείας.</p> <script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

P 372 (3 S)