Οι καλύτερες τιμές για Δέντρα μπονσάι σπόροι (27)

Νάνος Ταμαρίλο - Tamarillo...

2,05 € SKU: V 79

Seeds Gallery Com,

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2>Νάνος Ταμαρίλο - Tamarillo Σπόροι (Solanum abutiloides)</h2> <h2>Τιμή για το πακέτο των 5 σπόρους.</h2> Solanum abutiloides is a species of plant in the Solanaceae family. It is endemic to Argentina and Bolivia, and thrives as a weedy plant in rocky land, on stream banks, and scrub land between 900-3600 meters in elevation. It is also known as dwarf tamarillo, due to superficial similarities with Solanum betaceum. Both plants are noted for very rapid growth from seed, and very strongly fragrant foliage. Solanum abutiloides is also sometimes known by the archaic Cyphomandra sibundoyensis. Solanum abutiloides quickly matures into a shrub or small tree up to 9 m tall, though usually far smaller. Small flowers form on branches throughout the plant, and individual clusters of flowers can contain as many as 60 blooms. Blooms are followed by fruits - a small oblong berry that ripens to a yellow-orange color. The berries are around 1 cm (or slightly larger) in diameter. When unripe, the berries are mildly toxic (as are tamarillos), though they are edible upon ripening. Uses The fruits are edible, though Solanum abutiloides is rare in cultivation and plants have not been bred for quality of flavor. Therefore, the fruit can often have an unpredictable or unpleasant flavor, and Solanum abutiloides is most often cultivated as an ornamental plant, as the clusters of ripe fruit are very decorative. As is common with solanaceae, pests like aphids, spider mites, and whiteflies are attracted to the trees. <table style="width: 500px;" cellspacing="0" cellpadding="0" border="1"> <tbody> <tr> <td colspan="2" width="100%" valign="top"> Sowing Instructions </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> Propagation: </td> <td valign="top"> Seeds </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> Pretreat: </td> <td valign="top"> soak in water for 24 hours </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> Stratification: </td> <td valign="top"> 0 </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> Sowing Time: </td> <td valign="top"> all year round </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> Sowing Depth: </td> <td valign="top"> Cover lightly with substrate </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> Sowing Mix: </td> <td valign="top"> Coir or sowing mix + sand or perlite </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> Germination temperature: </td> <td valign="top"> 22-25°C </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> Location: </td> <td valign="top"> bright + keep constantly moist not wet </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> Germination Time: </td> <td valign="top"> 14 - 45 days </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> Watering: </td> <td valign="top"> Water regularly during the growing season </td> </tr> <tr> <td valign="top" nowrap="nowrap"> </td> <td valign="top"> Copyright © 2012 Seeds Gallery - Saatgut Galerie - Galerija semena. All Rights Reserved. </td> </tr> </tbody> </table> </body> </html>

V 79

Γρήγορη προβολή

Melinjo Σπόροι (Gnetum gnemon)

3,95 € SKU: V 41

Seeds Gallery Com,

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2>Melinjo Σπόροι (Gnetum gnemon)</h2> <h2>Τιμή για το πακέτο των 3 σπόροι.</h2> Το Gnetum gnemon είναι ένα είδος Gnetum που προέρχεται από τη νοτιοανατολική Ασία και τα νησιά του Δυτικού Ειρηνικού Ωκεανού, από το Mizoram και το Assam στην Ινδία, νότια και ανατολικά μέσω της Ινδονησίας και της Μαλαισίας έως τις Φιλιππίνες και τα Φίτζι. Τα κοινά ονόματα περιλαμβάνουν gnemon, melinjo, belinjo, kuliat / culiat, bago, bigo και padi βρώμη ή paddy βρώμη. Είναι ένα μικρό έως μεσαίου μεγέθους δέντρο (σε αντίθεση με τα περισσότερα άλλα είδη Gnetum, τα οποία είναι lianas), ύψους 15-20 μέτρων. Τα φύλλα είναι αειθαλή, απέναντι, μήκους 8-20 cm και πλάτους 3-10 cm, ολόκληρου, αναδυόμενου χάλκινου χρώματος, ωριμασμένου γυαλιστερού σκούρου πράσινου. Ο καρπός που μοιάζει με φρούτα αποτελείται από λίγο αλλά δέρμα και έναν μεγάλο σπόρο που μοιάζει με ξηρούς καρπούς μήκους 2-4 cm. Οι αρσενικοί στροβίλοι είναι μικροί, διατεταγμένοι σε μακρούς μίσχους και συχνά εκλαμβάνονται ως λουλούδια. Το Fleshy strobili ζυγίζει περίπου 5,5 g, ο σπόρος μόνο 3,8 g. Ο Στρομπίλι ωριμάζει κυρίως από Ιούνιο έως Σεπτέμβριο στις ΒΑ Φιλιππίνες Το κόκκινο (ώριμο) στροβιλί τρώγεται από πουλιά, θηλαστικά και ερπετά. Χρήσεις Το Melinjo είναι εγγενές στην Ινδονησία και χρησιμοποιείται ευρέως στην ινδονησιακή κουζίνα. Οι σπόροι χρησιμοποιούνται για sayur asem (ξινή σούπα λαχανικών) και επίσης, γίνονται ακατέργαστα τσιπς που αργότερα πρέπει να τηγανιστούν ως κράκερ (emping, ένας τύπος krupuk). Οι κράκερ έχουν ελαφρώς πικρή γεύση και συχνά σερβίρονται ως σνακ ή συνοδευτικά από ινδονησιακά πιάτα. Τα φύλλα χρησιμοποιούνται επίσης συνήθως για πιάτα λαχανικών στην Ινδονησία και τη νότια Ταϊλάνδη. Αυτό το φυτό καλλιεργείται συνήθως σε ολόκληρη την περιοχή του Ατσέ και θεωρείται ως λαχανικό υψηλής ποιότητας. Το αρσενικό στροβίλι, τα νεαρά φύλλα και το θηλυκό στρόβιλο χρησιμοποιούνται ως συστατικά στο παραδοσιακό κάρυ λαχανικών που ονομάζεται kuah pliek. Αυτό το πιάτο σερβίρεται σε όλες τις σημαντικές παραδοσιακές περιστάσεις, όπως khanduri και keureudja. Στην περιοχή Pidie, οι γυναίκες μαζεύουν τα κόκκινα ώριμα φρούτα και κάνουν το keureupuk μουλάρισμα. Στην Ιάβα, τα νεαρά φύλλα και οι μη αποφλοιωμένοι σπόροι χρησιμοποιούνται για συστατικά σε ένα πιάτο που ονομάζεται sayur asem. </body> </html>

V 41

Γρήγορη προβολή

Σπόροι Δρακόδεντρο...

2,95 € SKU: T 87

Seeds Gallery Com,

5/ 5

T 87 (5 S)

Γρήγορη προβολή

Σπόροι Περγαμόντο (Citrus...

3,50 € SKU: V 21 CB

Seeds Gallery Com,

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2>Σπόροι Περγαμόντο (Citrus bergamia)</h2> <h2>Τιμή για το πακέτο των 4 σπόρους.</h2> Το περγαμόντο είναι ο καρπός του δέντρου περγαμοντιά η οποία ανήκει στα εσπεριδοειδή. Το επιστημονικό όνομα της περγαμοντιάς είναι Κίτρος η περγάμιος (Citrus bergamia) του γένους Κίτρος (Citrus) της οικογένειας των Ρυτοειδών (Rutaceae). Είναι δέντρο αειθαλές, σχετικά μικρό σε μέγεθος και με φύλλωμα που ποικίλλει σε σχήμα. Οι βλαστοί του είναι χρώματος ανοικτού πράσινου. Τα φύλλα του είναι μεγάλα, λογχοειδή και μυτερά. Τα άνθη είναι λευκά, ενώ οι καρποί του είναι σχετικά μεγάλοι είτε πεπλατυσμένοι είτε στρογγυλοί και έχουν χρώμα κίτρινο προς πορτοκαλί. Οι καρποί έχουν προεξέχουσες βάσεις και κορυφές με ανθεκτικούς στήμονες. <h2>Καλλιέργεια</h2> Καθώς είναι ευαίσθητη στο ψύχος, η περγαμοντιά καλλιεργείται κυρίως σε θερμά κλίματα, όπως στην Καλαβρία, στην Ακτή Ελεφαντοστού και στην Ελλάδα στην Κορινθία, στην Αργολίδα, στην Ηλεία, στην Κέρκυρα, στην Κεφαλλονιά,στην Ανδρο, και στην Κρήτη. <h2>Ιστορία</h2> Το περγαμόντο δεν έχει σαφή καταγωγή και οι περισσότεροι ειδικοί εκτιμούν ότι πρόκειται για μετάλλαξη άλλων εσπεριδοειδών. Βάσει γενετικών αναλύσεων πιθανολογείται ότι είναι υβρίδιο δύο ειδών Κίτρου των Citrus limetta και Citrus aurantium.[1] Όσο για τη χώρα προέλευσής του υπάρχουν διάφορες θεωρίες, επικρατέστερες των οποίων είναι οι ακόλουθες: Κίνα, Ελλάδα, Ισπανία, Κανάριοι Νήσοι, Μπαρμπάντος. Όσον αφορά στην ονοματολογία, λέγεται ότι το περγαμόντο προέρχεται από την τουρκική λέξη "μπεγκ - άρμοντι" (το αχλάδι του κυρίου).[2]. <h2>Χρήσεις ως τρόφιμο</h2> Το εσωτερικό του καρπού του περγαμόντου δεν τρώγεται ωμό, όμως γίνεται γλυκό του κουταλιού και μαρμελάδα. Το ξύσμα του φλοιού χρησιμοποιείται ευρύτατα στη ζαχαροπλαστική. Το άρωμα του περγαμόντου είναι ξεχωριστό και έντονο και χρησιμοποιείται σε τεράστια ποικιλία τσαγιών, με διασημότερο το τσάι Earl Grey, καθώς και στα λουκούμια. Επίσης το περγαμόντο χρησιμοποιείται ως συστατικό σε κουλουράκια, σε σοκολάτες, στον χαλβά, σε φρουί γλασέ, σε αρωματισμένο γάλα (Χιώτικο γάλα), καθώς και σε σοκολάτα κουβερτούρα. Τέλος, το περγαμόντο χρησιμοποιείται περιορισμένα ως συστατικό και στη Μαγειρική, κυρίως ως συνοδευτικό κρέατος. Στην Άνδρο παρασκευάζεται και έχει ιδιαίτερη αξία το πράσινο, ολόκληρο περγαμόντο, όπως και καρουλάκι φλοιού περγαμόντο στο τέλος του χειμώνα. <h2>Άλλες χρήσεις</h2> Μία από τις σημαντικότερες εφαρμογές του είναι στην καλλυντική βιομηχανία, στην οποία χρησιμοποιείται εδώ και περίπου τρεις αιώνες, σε σαπούνια, αρώματα, λοσιόν, αποσμητικά κ.ά. Η χρήση του τοποθετείται χρονικά στην εποχή που εμφανίστηκε και η κολόνια (νερό της Κολωνίας). Οι θεραπευτικές του ιδιότητες είναι πολλές: αναλγητικές, αντικαταθλιπτικές, αντισηπτικές, αποχρεμπτικές και κατευναστικές.[εκκρεμεί παραπομπή] Το αιθέριο έλαιο του περγαμόντου είναι περιζήτητο και χρησιμοποιείται στην αρωματοθεραπεία. </body> </html>

V 21 CB

Γρήγορη προβολή

Ποικιλία από Ιαπωνία

Αυτό το φυτό έχει τεράστια φρούτα

Γίγαντας μήλου σπόροι Mutsu

4,50 € SKU: V 74 M

Seeds Gallery Com,

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2>Γίγαντας μήλου σπόροι Mutsu</h2> <h2>Τιμή για Πακέτο από 5 σπόρους.</h2> Το μήλο Mutsu (陸奥, ムツ) (επίσης γνωστό ως Crispin) κυκλοφόρησε το 1949 και είναι ένας σταυρός μεταξύ των καλλιεργειών μήλων «Golden Delicious» και «Indo» που αναπτύχθηκαν για πρώτη φορά στο Νομό Aomori της Ιαπωνίας. Το όνομα του μήλου είναι το παλιό όνομα ενός μεγάλου τμήματος της περιοχής Tōhoku, της επαρχίας Mutsu, από το οποίο δημιουργήθηκε το Aomori κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης Meiji. Το «Mutsu» είναι μια τριπλοειδής ποικιλία. Είναι πολύ ευαίσθητο στην ασθένεια Blister Spot. Το «Mutsu» είναι ένα μεγάλο πράσινο μήλο (φρούτα βάρους έως 1 κιλό) με σάρκα ποικίλου χρώματος από λευκό έως πρασινωπό-κίτρινο. Μπορεί να είναι στρογγυλό, κωνικό ή επιμήκη και να έχει άνισες πλευρές. Γενικά δεν είναι ομοιόμορφο σε σχήμα ή μέγεθος. Το σκουριασμένο μήλο «Mutsu» καλύπτει λίγο έως καθόλου το δέρμα και όταν είναι ανοιχτό γκρι έως καφέ. Χρήση Το «Mutsu» είναι αρωματικό, γλυκό και έντονο, με ζουμερή σάρκα. Είναι κατάλληλο για φαγητό μόνο του, για χυμό, ξήρανση ή μαγείρεμα, καθώς διατηρεί το σχήμα του καλά όταν μαγειρεύεται. Μπορεί να διατηρηθεί για έως και τρεις μήνες πριν πάει άσχημα. Καλλιέργεια Το «Mutsu» μπορεί να καλλιεργηθεί σε εύκρατα ή ζεστά κλίματα. Ανθίζει στη μέση της καλλιεργητικής περιόδου και συγκομίζεται αργά. </body> </html>

V 74 M

Γρήγορη προβολή

Σπόροι Στρογγυλόδον Black...

12,50 € SKU: T 74 B

Seeds Gallery Com,

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2>Σπόροι Στρογγυλόδον Black Jade Vine (Mucuna nigricans)</h2> <h2>Τιμή για το πακέτο των 1 σπόρων.</h2> Αυτή είναι μια όμορφη ανθοφορία αμπέλου. Τα σκούρα μοβ άνθη φαίνονται ενωμένα μεταξύ τους σε σταφύλια σαν συστάδες, μήκους έως 30 cm και διαμέτρου 15 cm. Πολύ έντονο ξυλώδες αναρριχητικό δέντρο - κατά τη διάρκεια θερμότερου καιρού, αυτό το αμπέλι μπορεί να μεγαλώσει 60 cm ή περισσότερο την εβδομάδα. Τα στελέχη μπορούν να φτάσουν έως και 18 μέτρα σε μήκος Το Strongylodon macrobotrys είναι ένα αειθαλές φυτό που βγάζει άνθη σε ζεύγη κι έχουν παχιά ξυλώδη κοτσάνια με διάμετρο 2.5 εκ. ή περισσότερο. Το συνολικό μήκος του φυτού συνήθως φτάνει ή και ξεπερνά τα 21 μέτρα. Τα φύλλα του είναι τριπλά, δηλαδή από ένα κοτσάνι φυτρώνουν τρία διαφορετικά στενόμακρα φύλλα που το καθένα έχει μήκος περίπου 7.5-12.5 εκ. ή περισσότερο, με το μεσαίο φύλλο πάντα μεγαλύτερο. Την άνοιξη και τις αρχές του καλοκαιριού το Strongylodon macrobotrys βγάζει γαλαζοπράσινα άνθη μήκους 7.5-12.5 εκ., που κρέμονται σχηματίζοντας μεγάλα τσαμπιά μήκους 1.5μ. ή περισσότερο. Η ανθοφορία του είναι πραγματικά καταπληκτική. Οι καρποί που ακολουθούν και περιέχουν τους σπόρους είναι κυλινδρικοί και μοιάζουν με μεγάλα μπιζέλια, μήκους περίπου 15εκ. Είναι αρκετά διαφορετικοί από τους συνηθισμένους καρπούς που έχουν τα όσπρια και περιέχουν 12 σπόρους ο καθένας. Στους τροπικούς και υποτροπικούς κήπους το φυτό Strongylodon macrobotrys είναι περιζήτητο για τα εντυπωσιακά του άνθη που έχουν ένα πολύ ασυνήθιστο μπλε-πράσινο χρώμα. Συνήθως το φυτεύουν δίπλα σε πέργκολες, έτσι ώστε όπως θα τυλιχτεί στην πέργκολα το φυτό, να κρέμονται τα άνθη του προς τα κάτω σαν τσαμπιά από σταφύλια. Συνήθως όμως το μέγεθος τους είναι εντυπωσιακό και φτάνουν μέχρι κάτω. Στη Νότια Αφρική, η περιοχή των ακτών του Natal είναι απαγορευμένη για το φυτό Strongylodon macrobotrys, λόγω της ζέστης και της υγρασίας. Αλλά αναπτύσσεται σε λίγες περιοχές -που όμως δεν κάνει παγωνιά- στο εσωτερικό του νησιού. Το κόκκινο jade vine είναι ένα φυτό επιφανειακά παρόμοιο που στην πραγματικότητα είναι είδος ενός διαφορετικού γένους και λέγεται Mucuna bennetti. Το πρασινογάλαζο χρώμα των λουλουδιών του jade vine (Strongylodon macrobotrys) είναι σχεδόν μοναδικό στο βασίλειο των φυτών. Καθώς κρέμονται ανάμεσα στο πλούσιο τροπικό φύλλωμα, τα άνθη του είναι πρακτικά φωτοβόλα. Καλλιεργείται στην Χαβάη για τα άνθη του που χρησιμοποιούνται στις γιρλάντες. Η κοινή του ονομασία είναι jade vine (jade vine= αμπελονεφρίτης, σε ελεύθερη μετάφραση), λόγω του χρώματος των λουλουδιών που μοιάζουν με το ορυκτό νεφρίτης. ’λλες αγγλικές ονομασίες περιλαμβάνουν το Gray's jade vine, από τον Asa Gray (1810-1888), τον Αμερικάνο βοτανολόγο που περιέγραψε και ονόμασε αυτό το αναρριχητικό το 1854, και σμαραγδένιο ερπετό (emerald creeper). Το φυτό Strongylodon macrobotrys ανήκει ουσιαστικά στην οικογένεια των μπιζελιών (mame-ka, Leguminosae). Έχει περίπου 27 αναγνωρισμένα είδη, που προέρχονται από την Μαδαγασκάρη, από τα νησιά του Ινδικού Ωκεανού συμπεριλαμβανομένων της Σρι Λάνκα, της Νέας Γουϊνέας και των Φιλιππίνων. Η επιστημονική ονομασία Strongylodon, προέρχεται από την Ελληνική λέξη "στρογγυλός". Το όνομα του είδους, macrobotrys, επίσης με ελληνική προέλευση, αναφέρεται στην εμφάνιση των σπόρων και σημαίνει "κρεμαστές συστάδες που μοιάζουν με τεράστια τσαμπιά" Το Strongylodon macrobotrys στη φύση επικονιάζεται από νυχτερίδες. Οι νυχτερίδες κρέμονται ανάποδα για να πιούν το νέκταρ και το φυτό αφήνει μ' αυτόν τον τρόπο γύρη στα κεφάλια τους. Το επόμενο φυτό συλλέγει γύρη από το προηγούμενο που επισκέφθηκε η νυχτερίδα και αφήνει τη δική του στο κεφάλι της για να μεταφερθεί με τη σειρά της αλλού. Είναι άψογο παράδειγμα συνεξέλιξης: το φυτό και η νυχτερίδα έχουν εξελιχθεί έτσι που να συνεργάζονται τέλεια μεταξύ τους. Ο φυσικός τόπος του φυτού περιορισμένος στα τροπικά δάση των Φιλιππίνων (Luzon, Mindoro και νησιά Catanduanes) είναι υπό τον κίνδυνο εξαφάνισης γιατί το αναρριχόμενο αυτό αναπτύσσεται μόνο στα βαθύτερα, σκοτεινά, τροπικά δάση τα οποία καταστρέφονται προς εκμετάλλευση της ξυλείας τους. Τα τροπικά δάση των Φιλιππίνων είναι υπό εξαφάνιση και μάλιστα με εντυπωσιακούς ρυθμούς. Ουσιαστικά τα νησιά ήταν σχεδόν ολοκληρωτικά καλυμμένα με δάση, αλλά μια χαρτογράφηση το 1988 εκτίμησε ότι μόνο το 20% έχει απομείνει. Η ταχύτητα με την οποία τα τροπικά αυτά δάση εξαφανίζονται κάνει πιο επιτακτική την ανάγκη για έρευνα σχετικά με την βιολογία του φυτού. Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Jade_vine http://www.floridata.com/ref/S/stro_mac.cfm http://250.kew.org/Plants/KEW_050358.html http://search.japantimes.co.jp/cgi-bin/fe20000927a1.html </body> </html>

T 74 B

Γρήγορη προβολή

Αυτό το φυτό είναι φαρμακευτικό φυτό

Σπόροι Παλαιστίνιοι λάιμ...

2,25 € SKU: V 119 CL

Seeds Gallery Com,

5/ 5

<h2>Σπόροι Παλαιστίνιοι λάιμ (Citrus limettioides)</h2> <h2>Τιμή για το πακέτο των 2 σπόρους.</h2> Citrus limettioides, παλαιστινιακός γλυκός ασβέστης ή ινδικός γλυκός ασβέστης ή κοινός γλυκός ασβέστης, εναλλακτικά θεωρείται μια ποικιλία Citrus × limon, C. × limon «Indian Lime», είναι ασβέστης χαμηλού οξέος που έχει χρησιμοποιηθεί στην Παλαιστίνη για τρόφιμα, χυμούς και ρίζωμα. Ο ινδικός γλυκός ασβέστης είναι ένα μικρό αειθαλές δέντρο με λίγα αγκάθια, ύψους 4 - 6 μέτρων. Το δέντρο καλλιεργείται μερικές φορές για τα βρώσιμα φρούτα του, ειδικά στην Ινδία, την περιοχή της Μεσογείου, το Βιετνάμ και την τροπική Αμερική Είναι μέλος των γλυκών λάιμ. Όπως το λεμόνι Meyer, είναι το αποτέλεσμα ενός σταυρού μεταξύ του κίτρου (Citrus Medica) και ενός μανταρινιού / pomelo υβριδίου που διαφέρει από τα γλυκά και ξινά πορτοκάλια. Βρώσιμες χρήσεις Φρούτα - ωμά, μαγειρεμένα ή διατηρημένα. Ένας χυμώδης, όξινος-γλυκός πολτός. Ένα αναψυκτικό παρασκευάζεται από το χυμό. Ιατρικός Ο καρπός έχει φαρμακευτικές ιδιότητες. Τα είδη εσπεριδοειδών περιέχουν ένα ευρύ φάσμα δραστικών συστατικών και η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη για την εύρεση χρήσεων για αυτά. Είναι πλούσια σε βιταμίνη C, φλαβονοειδή, οξέα και πτητικά έλαια. Περιέχουν επίσης κουμαρίνες όπως το περγαπτένιο που ευαισθητοποιεί το δέρμα στο φως του ήλιου. Το Bergapten προστίθεται μερικές φορές στα μαυρίσματα, καθώς προάγει τη μελάγχρωση στο δέρμα, αν και μπορεί να προκαλέσει δερματίτιδα ή αλλεργικές αντιδράσεις σε ορισμένα άτομα. Ορισμένες από τις πιο πρόσφατες εφαρμογές των φυτών είναι ως πηγή αντιοξειδωτικών και χημικών απολεπιστικών σε εξειδικευμένα καλλυντικά. Άλλες χρήσεις Το αιθέριο έλαιο λαμβάνεται από τη φλούδα του φρούτου. Το φυτό χρησιμοποιείται ως βασικό υλικό για άλλα είδη εσπεριδοειδών.<script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

V 119 CL

Γρήγορη προβολή

Μανιότη η Εδώδιμος Σπόροι...

4,95 € SKU: MHS 101

Seeds Gallery Com,

5/ 5

<h2 class="">Μανιότη η Εδώδιμος Σπόροι (Manihot esculenta)</h2> <h2>Τιμή για το πακέτο των 3 σπόρους.</h2> Η Μανιότη η εδώδιμος (Manihot esculenta) (κοινώς ονομάζεται κασάβα, μανιόκα, ދަނދިއަލުވި,[2] στις Μαλδίβες το αποκαλούν γιούκα), είναι ξυλώδης θάμνος που ευδοκιμεί στη Νότια Αμερική από την οικογένεια της γαλατσίδας, τις Ευφορβίδες. Καλλιεργείται ευρέως ως ετήσια καλλιέργεια στις τροπικές και υποτροπικές περιοχές για την εδώδιμη αμυλούχα κονδυλώδη ρίζα, μια σημαντική πηγή υδατανθράκων. Αν και συχνά αποκαλείται γιούκα, στα Ισπανικά και στις Ηνωμένες Πολιτείες, διαφέρει από το γιούκα, έναν άσχετο οπωροφόρο θάμνο στην οικογένεια Ασπαραγοειδή (Asparagaceae). Η μανιόκα, όταν αποξηρανθεί σε εκχύλισμα σκόνης (ή περλέ), ονομάζεται ταπιόκα· η νιφαδοειδής έκδοσή της η οποία έχει υποστεί ζύμωση, ονομάζεται garri. Η κασάβα είναι η τρίτη μεγαλύτερη πηγή τροφίμων υδατανθράκων στις τροπικές περιοχές, μετά το ρύζι και τον αραβόσιτο.[3][4] Η μανιόκα είναι μια βασική τροφή στον αναπτυσσόμενο κόσμο, παρέχοντας τη βασική διατροφή για πάνω από μισό δισεκατομμύριο ανθρώπους.[5] Είναι μια από τις πιο ανθεκτικές στην ξηρασία φυτικές ποικιλίες, ικανή να αναπτύσσεται σε περιθωριακά εδάφη. Η Νιγηρία είναι η μεγαλύτερη παραγωγός μανιόκα στον κόσμο, ενώ η Ταϊλάνδη είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ξερής μανιόκα. Η κασάβα ταξινομείται είτε ως γλυκιά είτε ως πικρή. Όπως και άλλες ρίζες και κόνδυλοι, τόσο οι πικρές όσο και οι γλυκές ποικιλίες μανιόκα, περιέχουν αντι-θρεπτικούς παράγοντες και τοξίνες, με τις πικρές ποικιλίες να περιέχουν πολύ μεγαλύτερες ποσότητες.[6] Θα πρέπει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι πριν από την κατανάλωση, η ακατάλληλη προετοιμασία της κασάβα μπορεί να αφήσει αρκετά υπολείμματα κυανίου που προκαλούν οξεία δηλητηρίαση από το κυάνιο,[7]βρογχοκήλη, ακόμη και αταξία ή μερική παράλυση.[8] Οι πιο τοξικές ποικιλίες κασάβα είναι εφεδρική πηγή (μια "καλλιέργεια ασφάλειας των τροφίμων") σε περιόδους λιμού σε κάποιες περιοχές.[9] Οι αγρότες συχνά προτιμούν τις πικρές ποικιλίες, επειδή αποτρέπουν τα παράσιτα, τα ζώα και τους κλέφτες. <h2>Περιγραφή</h2> Η ρίζα μανιόκα είναι μακρυά και κωνική, με σταθερή, ομοιογενή σάρκα εγκιβωτισμένη σε μια αποσπώμενη κρούστα, πάχους περίπου 1 χιλ., τραχιά και καφέ στο εξωτερικό. Οι εμπορικές ποικιλίες μπορεί να είναι 5 έως 10 εκ. (2,0 3,9 in) σε διάμετρο στην κορυφή και μήκους περίπου 15 έως 30 εκ. (5,9 στα 11,8 in). Μια ξυλώδης αγγειακή δέσμη, εκτείνεται κατά μήκος της ρίζας του άξονα. Η σάρκα μπορεί να κατάλευκη ή κιτρινωπή. Οι ρίζες της μανιόκα είναι πολύ πλούσιες σε άμυλο και περιέχουν σημαντικές ποσότητες ασβεστίου (50 mg/100g), φωσφόρου (40 mg/100g) και βιταμίνη C (25 mg/100g). Ωστόσο, είναι φτωχές σε πρωτεΐνες και άλλα θρεπτικά συστατικά. Σε αντίθεση, τα φύλλα μανιόκα είναι μια καλή πηγή πρωτεΐνης (πλούσια σε λυσίνη), αλλά ανεπαρκή σε αμινοξύ μεθειονίνη και ενδεχομένως, τρυπτοφάνη.[11] <div class="thumb tmulti tnone center"> <div class="thumbinner"> <div>Λεπτομέρειες του φυτού κασάβα ή μανιόκα.</div> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/8f/Manihot_esculenta_dsc07325.jpg/180px-Manihot_esculenta_dsc07325.jpg" width="180" height="135"></div> <div class="thumbcaption">Μη επεξεργασμένες ρίζες.</div> </div> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/10/Cassava1_%283945716612%29.jpg/203px-Cassava1_%283945716612%29.jpg" width="203" height="135"></div> <div class="thumbcaption">Φύλλα.</div> </div> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/4c/Cassava2_%283945624614%29.jpg/203px-Cassava2_%283945624614%29.jpg" width="203" height="135"></div> <div class="thumbcaption">Λεπτομέρεια φύλλων.</div> </div> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e7/Cassava_buds_%284733912948%29.jpg/90px-Cassava_buds_%284733912948%29.jpg" width="90" height="136"></div> <div class="thumbcaption">Καθαρισμένοι ανθοφόροι οφθαλμοί.</div> </div> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d3/Manihot_esculenta_MHNT.BOT.2004.0.508.jpg/195px-Manihot_esculenta_MHNT.BOT.2004.0.508.jpg" width="195" height="135"></div> <div class="thumbcaption">Σπόροι.</div> </div> <div></div> </div> </div> <h2>Συνώνυμα</h2> <div class="div-col columns column-width"> <ul> <li>Janipha aipi (Pohl) J. Presl</li> <li>Janipha manihot (L.) Kunth</li> <li>Jatropha aipi (Pohl) A. Moller</li> <li>Jatropha diffusa (Pohl) Steud.</li> <li>Jatropha digitiformis (Pohl) Steud.</li> <li>Jatropha dulcis J. F. Gmel.</li> <li>Jatropha flabellifolia (Pohl) Steud.</li> <li>Jatropha glauca A. Rich. παράνομη ονομασία</li> <li>Jatropha janipha Lour. παράνομη ονομασία</li> <li>Jatropha loureiroi (Pohl) Steud.</li> <li>Jatropha manihot L.</li> <li>Jatropha mitis Rottb.</li> <li>Jatropha mitis Sessé & Moc. παράνομη ονομασία</li> <li>Jatropha paniculata Ruiz & Pav. πρώην Pax</li> <li>Jatropha silvestris Vell.</li> <li>Jatropha stipulata Vell.</li> <li>Mandioca aipi (Pohl) Link</li> <li>Mandioca dulcis (J. F. Gmel.) D. Parodi</li> <li>Mandioca utilissima (Pohl) Link</li> <li>Manihot aipi Pohl</li> <li>Manihot aypi Spruce</li> <li>Manihot cannabina Sweet</li> <li>Manihot cassava Cook & Collins ονομασία η οποία δεν είναι έγκυρα δημοσιευμένη</li> <li>Manihot diffusa Pohl</li> <li>Manihot digitiformis Pohl</li> <li>Manihot dulcis (J. F. Gmel.) Pax</li> <li>Manihot dulcis (J. F. Gmel.) Baill.</li> <li>Manihot edule A. Rich.</li> <li>Manihot edulis A. Rich.</li> <li>Manihot flabellifolia Pohl</li> <li>Manihot flexuosa Pax & K. Hoffm.</li> <li>Manihot guyanensis Klotzsch πρώην Pax παράνομη ονομασία</li> <li>Manihot loureiroi Pohl</li> <li>Manihot manihot (L.) H. Karst. ονομασία η οποία δεν είναι έγκυρα δημοσιευμένη</li> <li>Manihot melanobasis Müll. Arg.</li> <li>Manihot sprucei Pax</li> <li>Mανιότη η χρησιμωτάτη (Manihot utilissima) Pohl[12]</li> </ul> </div> <h2>Ιστορία</h2> <div class="thumb tleft"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/6e/Yucamuseolarco.jpg" width="250" height="198" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Η γιούκα στην κουλτούρα των Moche, 100 μ.Χ., Συλλογή Μουσείου Larco.</div> </div> </div> Άγριοι πληθυσμοί της Μ. η εδώδιμος (M. esculenta) υποείδος flabellifolia, φαίνεται να είναι ο πρόγονος των εξημερωμένων μανιόκα, επικεντρώνονται στη δυτική-κεντρική Βραζιλία, όπου ήταν πιθανό να πρωτο-εξημερώθηκε περισσότερα από 10.000 χρόνια πριν.[13] Μορφές των συγχρόνων εξημερωμένων ειδών μπορούν επίσης να βρεθούν στη φύση, στη νότια Βραζιλία. Κατά το 4600 π.Χ., γύρη μανιόκα εμφανίζεται στα πεδινά του Κόλπου του Μεξικού, στον αρχαιολογικό χώρο του San Andrés.[14] Η παλαιότερη άμεση απόδειξη της καλλιέργειας μανιόκα, προέρχεται από την Joya de Cerén, στο Ελ Σαλβαδόρ, τοποθεσία των Μάγια ηλικίας 1.400 ετών.[15] Με την υψηλή τροφική δυναμική, είχε γίνει βασική τροφή των ιθαγενών πληθυσμών της βόρειας Νότιας Αμερικής, της νότιας Κεντρικής Αμερικής και της Καραϊβικής από την εποχή της Ισπανικής κατάκτησης. Η καλλιέργειά του συνεχίστηκε από τους Πορτογάλους και Ισπανούς αποικιοκράτες. Η κασάβα ήταν βασικό είδος διατροφής για τους προ-Κολομβιανούς λαούς στην Αμερική και συχνά απεικονίζεται στην τέχνη των ιθαγενών. Ο λαός των Μότσε συχνά απεικόνιζε γιούκα στα κεραμικά του.[16] Η μαζική παραγωγή ψωμιού κασάβα, έγινε η πρώτη Κουβανική βιομηχανία που δημιουργήθηκε από τούς Ισπανούς.[1] Πλοία που αναχωρούσαν για την Ευρώπη από τους Κουβανέζικους λιμένες όπως την Αβάνα, Σαντιάγκο, Bayamo και Baracoa, όχι μόνο μετέφεραν προϊόντα προς την Ισπανία, οι Ισπανοί, χρειαζόντουσαν να αναπληρώσουν επίσης, τα πλοία τους με αποξηραμένο κρέας, νερό, φρούτα και μεγάλες ποσότητες ψωμιού κασάβα. [2] Ο καιρός στην Κούβα δεν ήταν κατάλληλος για την φύτευση σιταριού και η ταπιόκα δεν θα γινόταν τόσο σύντομα μπαγιάτικη, όπως το κανονικό ψωμί. Η κασάβα εισήχθη από τη Βραζιλία στην Αφρική, τον 16ο αιώνα, από τους Πορτογάλους εμπόρους. Ο αραβοσίτος και η μανιόκα είναι τώρα σημαντικά βασικά τρόφιμα, αντικαθιστώντας γηγενείς καλλιέργειες της Αφρικής.[17] Η κασάβα μερικές φορές περιγράφεται ως το 'ψωμί από τους τροπικούς',[18] αλλά δεν πρέπει να συγχέεται με το τροπικό και ισημερινό αρτόδεντρο (Encephalartos), τον αρτόκαρπο (Artocarpus altilis) ή τον Αφρικανικό αρτόκαρπο (Treculia africana). <h2>Οικονομική σημασία και παραγωγή</h2> <div class="thumb tleft"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/3e/Manihot_esculenta_-_cross_section_2.jpg/250px-Manihot_esculenta_-_cross_section_2.jpg" width="250" height="166" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Κάθετη τομή σε κασάβα.</div> </div> </div> Η παγκόσμια παραγωγή της ρίζας κασάβα εκτιμάται ότι το 2002, είναι 184 εκατομμύρια τόνοι, αυξανόμενη σε 230 εκατομμύρια τόνους το 2008.[19] Η πλειονότητα της παραγωγής το 2002 ήταν στην Αφρική, όπου καλλιεργήθηκαν 99,1 εκατομμύρια τόνοι· 51,5 εκατομμύρια τόνοι καλλιεργήθηκαν στην Ασία· και 33,2 εκατομμύρια τόνοι στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, ειδικότερα την Τζαμάικα. Η Νιγηρία είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός στον κόσμο της κασάβα. Ωστόσο, με βάση τα στατιστικά στοιχεία από τον FAO των Ηνωμένων Εθνών, η Ταϊλάνδη είναι η μεγαλύτερη χώρα εξαγωγής αποξηραμένης μανιόκα, με συνολικά το 77% της παγκόσμιας εξαγωγής το 2005. Η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα εξαγωγής, είναι το Βιετνάμ, με 13,6%, ακολουθούμενη από την Ινδονησία (5,8%) και την Κόστα Ρίκα (2,1%). Το 2010, η μέση απόδοση των καλλιεργειών μανιόκα σε ολόκληρο τον κόσμο ήταν 12,5 τόνους ανά εκτάριο. Παγκοσμίως, τα πιο παραγωγικά κτήματα μανιόκα ήταν στην Ινδία, όπου το 2010, είχαν εθνικό μέσο όρο απόδοσης, 34,8 τόνους ανά εκτάριο.[20] <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/ea/Casava.jpg/250px-Casava.jpg" width="250" height="352" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Φυτεία κασάβα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.</div> </div> </div> Οι μανιόκα, τα γιαμ (yam) (Dioscorea spp.) και οι γλυκοπατάτες (Ipomoea batatas),[Σημ. 1] είναι σημαντικές πηγές τροφίμων στις τροπικές περιοχές. Το φυτό κασάβα δίνει την τρίτη υψηλότερη απόδοση σε υδατάνθρακες ανά καλλιεργούμενη έκταση μεταξύ των καλλιεργούμενων φυτών, μετά το ζαχαροκάλαμο και τα ζαχαρότευτλα. [21] Η κασάβα παίζει στις αναπτυσσόμενες χώρες, έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στον τομέα της γεωργίας, ιδίως στην υποσαχάρια Αφρική, επειδή ευδοκιμεί σε φτωχά εδάφη, με χαμηλή βροχόπτωση και επειδή είναι πολυετές(perennial)[Σημ. 2] που μπορεί να συγκομισθεί, όπως απαιτείται. Η μεγάλη περίοδος συγκομιδής της, της επιτρέπει να ενεργήσει ως αποθεματικό κατά του λιμού και είναι ανεκτίμητη στη διαχείριση των εργασιακών χρονοδιαγραμμάτων. Προσφέρει ευελιξία στους φτωχούς σε πόρους αγρότες, γιατί χρησιμεύει είτε ως προϊόν διαβίωσης, είτε ως αποδοτική καλλιέργεια.[22] Καμία ήπειρος δεν εξαρτάται τόσο από τις ριζωματώδεις και κονδυλώδεις καλλιέργειες στη διατροφή του πληθυσμού της, όσο η Αφρική. Στις υγρές και υπόυγρες (subhumid)περιοχές της τροπικής Αφρικής, είναι είτε μια αρχική βασική τροφή είτε μια δευτερεύουσα βασική τροφή (costaple). Στην Γκάνα, για παράδειγμα, οι μανιόκα και τα γιαμ (yam), κατέχουν σημαντική θέση στην αγροτική οικονομία και συνεισφέρουν περίπου το 46% του γεωργικού ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Στην Γκάνα, οι συγκεντρώσεις ημερήσιας θερμιδικής πρόσληψης κασάβα, ανέρχονται στο 30% και καλλιεργείται σχεδόν από κάθε αγροτική οικογένεια.[Σημ. 3] Στην Ταμίλ Ναντού, Ινδία, υπάρχουν πολλά εργοστάσια επεξεργασίας μανιόκα, κατά μήκος της Εθνικής Οδού 68 μεταξύ Thalaivasal και Attur. Η κασάβα καλλιεργείται ευρέως και τρώγεται ως βασικό τρόφιμο στην Άντρα Πραντές και στην Κεράλα. Στο Ασσάμ είναι μια σημαντική πηγή υδατανθράκων, ειδικά για τους ιθαγενείς των ημιορεινών περιοχών. Στην υποτροπική περιοχή της νότιας Κίνας, η μανιόκα είναι η πέμπτη μεγαλύτερη καλλιέργεια σε επίπεδο παραγωγής, μετά από το ρύζι, την πατάτα, το ζαχαροκάλαμο και τον αραβόσιτο. Η Κίνα είναι επίσης και η μεγαλύτερη εξαγωγική αγορά για τη μανιόκα που παράγεται στο Βιετνάμ και την Ταϊλάνδη. Πάνω από το 60% της παραγωγής μανιόκα στην Κίνα, ευρίσκεται συγκεντρωμένη σε μια ενιαία επαρχία την Κουανγκσί, κατά μέσο όρο πάνω από 7 εκατομμύρια τόνους ετησίως. Σύμφωνα με τα στατιστικά δεδομένα από τη Διεθνή Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας, οι 20 κυριότερες χώρες παραγωγής κασάβα κατά το 2012, ήσαν οι παρακάτω: <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/22/Cassava_%28PSF%29.jpg/300px-Cassava_%28PSF%29.jpg" width="300" height="404" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Γραμμικό σχέδιο του φυτού μανιόκα.</div> </div> </div> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/55/2005cassava.PNG/350px-2005cassava.PNG" width="350" height="154" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Χώρες παραγωγής κασάβα κατά το 2005.</div> </div> </div> <table class="wikitable"> <tbody> <tr> <th>Κατάταξη</th> <th>Χώρα</th> <th>Παραγωγή Κασάβα MT </th> </tr> <tr> <td>1</td> <td>Νιγηρία</td> <td>54 000 000</td> </tr> <tr> <td>2</td> <td>Ινδονησία</td> <td>24 177 372</td> </tr> <tr> <td>3</td> <td>Ταϊλάνδη</td> <td>29 848 000</td> </tr> <tr> <td>4</td> <td>Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό</td> <td>16 000 000</td> </tr> <tr> <td>5</td> <td>Γκάνα</td> <td>14 547 279</td> </tr> <tr> <td>6</td> <td>Βραζιλία</td> <td>23 044 557</td> </tr> <tr> <td>7</td> <td>Αγκόλα</td> <td>10 636 400</td> </tr> <tr> <td>8</td> <td>Μοζαμβίκη</td> <td>10 051 364</td> </tr> <tr> <td>9</td> <td>Βιετνάμ</td> <td>9 745 545</td> </tr> <tr> <td>10</td> <td>Ινδία</td> <td>8 746 500</td> </tr> <tr> <td>11</td> <td>Καμπότζη</td> <td>7 613 697</td> </tr> <tr> <td>12</td> <td>Τανζανία</td> <td>5 462 454</td> </tr> <tr> <td>13</td> <td>Ουγκάντα</td> <td>4 924 560</td> </tr> <tr> <td>14</td> <td>Μαλάουι</td> <td>4 692 202</td> </tr> <tr> <td>15</td> <td>Κίνα</td> <td>4 560 000</td> </tr> <tr> <td>16</td> <td>Καμερούν</td> <td>4 287 177</td> </tr> <tr> <td>17</td> <td>Σιέρα Λεόνε</td> <td>3 520 000</td> </tr> <tr> <td>18</td> <td>Μαδαγασκάρη</td> <td>3 621 309</td> </tr> <tr> <td>19</td> <td>Μπενίν</td> <td>3 295 785</td> </tr> <tr> <td>20</td> <td>Ρουάντα</td> <td>2 716 421</td> </tr> </tbody> </table> <h2>Χρήσεις</h2> <div class="rellink boilerplate hatnote seealso">Δείτε επίσης: Ταπιόκα#Χρήσεις</div> <h3>Αλκοολούχα ποτά</h3> Τα αλκοολούχα ποτά που παρασκευάζονται από τη μανιόκα περιλαμβάνουν το: Cauim και tiquira (Βραζιλία), kasiri (Υποσαχάρια Αφρική), Impala (Μοζαμβίκη), masato (Περουβιανή τσίτσα Αμαζονίας), parakari ή kari(Γουιάνα), nihamanchi (Νότια Αμερική), επίσης γνωστό και ως nijimanche (Εκουαδόρ και Περού), ö döi (chicha de yuca, Ngäbe-Bugle, Παναμά), sakurá (Βραζιλία, Σουρινάμ). <h3>Μαγειρική</h3> <div class="thumb tleft"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/04/Blech.jpg/250px-Blech.jpg" width="250" height="333" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Ένα χάλκινο blech καλύπτει τους αναμμένους καυστήρες μιας μαγειρικής εστίας, διατηρώντας το φαγητό ζεστό για το γεύμα του Σαμπάτ.</div> </div> </div> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e7/Cassava_heavy_cake.jpg/250px-Cassava_heavy_cake.jpg" width="250" height="188" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Bαρύ (με σιρόπι) κέικ από κασάβα.</div> </div> </div> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/78/Cassava_cake_Filipino_Dessert.jpg/250px-Cassava_cake_Filipino_Dessert.jpg" width="250" height="193" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Κέικ από κασάβα, επιδόρπιο των Φιλιππίνων.</div> </div> </div> Τα πιάτα με βάση την κασάβα καταναλώνονται όπου καλλιεργείται το φυτό, κάποια έχουν σημασία περιφερειακή ή εθνική.[23] Η μανιόκα πρέπει να μαγειρευτεί σωστά, ώστε να αποτοξινωθεί πριν φαγωθεί. Η κασάβα μπορεί να μαγειρευτεί με πολλούς τρόπους. Η ρίζα από τη γλυκιά ποικιλία έχει μια λεπτή γεύση και μπορεί να αντικαταστήσει τις πατάτες. Χρησιμοποιείται στα cholent (ραγού),[Σημ. 4] σε ορισμένα νοικοκυριά. Αυτό μπορεί να γίνει σε αλεύριπου χρησιμοποιείται στο ψωμί, κέικ και μπισκότα. Στη Βραζιλία, οι αποτοξινωμένες μανιόκα αλέθονται και ψήνονται να στεγνώσουν, συχνά σε σκληρό ή τραγανό γεύμα, γνωστό ως farofa το οποίο χρησιμοποιείται ως καρύκευμα, ψημένο στο βούτυρο ή τρώγεται μόνο του ως ένα δευτερεύον πιάτο. <h3>Διατροφικό προφίλ</h3> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/47/Cambodia16_lo_%284039995158%29.jpg/250px-Cambodia16_lo_%284039995158%29.jpg" width="250" height="166" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Επεξεργασία αμύλου μανιόκα σε χυλόπιτες μανιόκα, Καμπόνγκ Τσαμ.</div> </div> </div> Η ρίζα κασάβα είναι ουσιαστικά μια πηγή υδατανθράκων.[24] Η σύνθεση δείχνει 60-65% υγρασία, 20-31% υδατάνθρακες, 1-2% ακατέργαστη πρωτεΐνη και συγκριτικά χαμηλή περιεκτικότητα βιταμινών και μετάλλων. Ωστόσο, οι ρίζες είναι πλούσιες σε ασβέστιο και βιταμίνη C και περιέχουν θρεπτικά σημαντική ποσότητα θειαμίνης, ριβοφλαβίνης και νικοτινικό οξύ. Το άμυλοκασάβα περιέχει 70% αμυλοπηκτίνη και 20% αμυλόζη. Το άμυλο της μαγειρεμένης μανιόκα, έχει πεπτικότητα άνω του 75%. Η ρίζα μανιόκα παρέχει λίγη πρωτεΐνη, αλλά αυτή η πρωτεΐνη δεν περιέχει τα απαραίτητα αμινοξέα. Η μεθειονίνη, η κυστεΐνη και η κυστίνη είναι τα περιορισμένα αμινοξέα στη ρίζα κασάβα. Σε ορισμένα οικοσυστήματα, η κασάβα είναι ελκυστική ως διατροφική πηγή, επειδή η μανιόκα είναι μια από τις πιο ανθεκτικές στην ξηρασία φυτικές ποικιλίες, η οποία μπορεί να καλλιεργείται με επιτυχία σε περιθωριακά εδάφη και να δίνει λογικές αποδόσεις, όπου πολλές άλλες καλλιέργειες δεν αναπτύσσονται καλά. Η κασάβα είναι καλά προσαρμοσμένη μέσα στα γεωγραφικά πλάτη 30° βόρεια και νότια του ισημερινού, σε υψόμετρα μεταξύ της επιφάνειας της θάλασσας και τα 2.000 μ (6,600 ft) πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, σε ισημερινές θερμοκρασίες, με βροχές σε ετήσια βάση από 50 χιλ. (2,0 in) έως 5 μ (16 ft) και σε φτωχά από όξινα σε αλκαλικά pHεδάφη. Αυτές οι συνθήκες είναι κοινές σε ορισμένα μέρη της Αφρικής και της Νότιας Αμερικής. Η κασάβα είναι μια ιδιαίτερα παραγωγική καλλιέργεια όσον αφορά τις θερμίδες των τροφίμων που παράγονται ανά μονάδα έκτασης ανά μονάδα χρόνου, σημαντικά υψηλότερη από ότι άλλα βασικά είδη σοδειών. Η μανιόκα μπορεί να παραγάγει θερμίδες τροφίμων σε τιμές άνω των 250.000 cal/εκτάριο/ημέρα, σε σύγκριση με 176.000 για το ρύζι, 110.000 για το σιτάρι και 200.000 για τον αραβόσιτο (καλαμπόκι). Η μανιόκα, όπως και άλλες τροφές, έχει επίσης αντιδιατροφικούς (antinutritional) και τοξικούς παράγοντες. Ιδιαίτερα ανησυχητικοί είναι οι κυανογόνοι γλυκοζίτες της κασάβα (linamarin και lotaustralin). Κατά την υδρόλυση, απελευθερώνουν υδροκυάνιο (HCN). Η παρουσία κυανίου στην κασάβα, είναι η ανησυχία για την ανθρώπινη και την ζωική κατανάλωση. Η συγκέντρωση αυτών των αντιδιατροφικών (antinutritional) και μη-ασφαλών γλυκοσίδων, ποικίλλει σημαντικά μεταξύ των ποικιλιών, αλλά και με τις κλιματολογικές και πολιτιστικές συνθήκες. Ως εκ τούτου, είναι πολύ σημαντική η επιλογή των ειδών μανιόκα που καλλιεργούνται. Μετά τη συγκομιδή, η πικρή μανιόκα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και να προετοιμαστεί κατάλληλα, πριν την κατανάλωση από τον άνθρωπο ή τα ζώα, ενώ η γλυκιά μανιόκα μπορεί να χρησιμοποιηθεί μετά από απλό βρασμό. <h3>Βιοκαύσιμο</h3> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/4/43/ZVA_male.jpg/300px-ZVA_male.jpg" width="300" height="225" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Αρσενικό ποικιλόμορφης ακρίδας, της ακρίδας βρωμούσας (Zonocerus variegatus), η οποία σιτίζεται με μανιόκα. Τα αρσενικά γενικά έχουν μακρύτερα φτερά από τα θηλυκά, σε σχέση με το μέγεθός τους. Τα φτερά μπορεί ακόμη και να ξεπεράσουν την άκρη της κοιλιάς (macropterous). Φωτογραφήθηκε στις 16/02/2005 στο Κέντρο Βιολογικών Ελέγχου για την Αφρική (Διεθνές Ινστιτούτο Τροπικής Γεωργίας) στο Κοτονού, Μπενίν, από τον Christiaan Kooyman.</div> </div> </div> Σε πολλές χώρες, σημαντική έρευνα έχει αρχίσει να αξιολογεί τη χρήση της μανιόκα ως πρώτη ύλη βιοκαυσίμου αιθανόλης. Υπό το Σχέδιο Ανάπτυξης για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας στο Ενδέκατο Πενταετές Σχέδιο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, ο στόχος είναι έως το 2010, να αυξηθεί η εφαρμογή του καυσίμου αιθανόλης από nongrain (μη-κόκκων) πρώτη ύλη στους 2 εκατομμύρια τόνους και αυτό του βιοντίζελ στους 200 χιλιάδες τόνους. Αυτό θα είναι ισοδύναμο με ένα υποκατάστατο 10 εκατομμυρίων τόνων πετρελαίου. Ως αποτέλεσμα, τσιπ (φλίδες) μανιόκα (ταπιόκα) έχουν σταδιακά καταστεί μια σημαντική πηγή για την παραγωγή αιθανόλης.[25] Στις 22 Δεκεμβρίου 2007, η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής αιθανόλης καυσίμου από κασάβα, ολοκλήρωσε τις εγκαταστάσεις, στη Beihai, με ετήσια παραγωγή 200 χιλιάδες τόνους, η οποία χρειαζόταν κατά μέσο όρο 1,5 εκατομμύρια τόνους μανιόκα.[26] Το Νοέμβριο του 2008, η Hainan Yedao Group με βάση στην Κίνα, φέρεται να έχει επενδύσει $51,5 εκατομμύρια (£31,8 εκατομμύρια) σε νέες εγκαταστάσεις βιοκαυσίμου και οι οποίες αναμένεται να παράγουν 33 εκατομμύρια γαλόνια ΗΠΑ (120.000 μ3) βιοαιθανόλης κατ' έτος, από φυτά μανιόκα.[27] <h3>Ζωοτροφές</h3> Κόνδυλοι κασάβα και σανό χρησιμοποιούνται σε όλο τον κόσμο ως ζωοτροφές. Το σανό κασάβα θερίζεται σε νεαρό στάδιο ανάπτυξης (τρεις έως τέσσερις μήνες), όταν φτάσει σε ύψος περίπου 30 έως 45 εκ. (12 έως 18 in) πάνω από το έδαφος, στη συνέχεια, αποξηραίνεται στον ήλιο για μία έως δύο ημέρες, μέχρι η τελική περιεκτικότητα ξερής ύλης να είναι κατώτερη του 85%. Το σανό μανιόκα έχει υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη (20-27% ακατέργαστη πρωτεΐνη) και συμπυκνωμένες ταννίνες (1,5–4% CP). Αποτιμάται ως καλή πηγή ακατέργαστης χορτονομής για μηρυκαστικά, όπως τα βοοειδή.[28] <h3>Άμυλο χώρου πλύσης</h3> <div class="thumb tmulti tright"> <div class="thumbinner"> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e3/Cassava_being_grated.jpg/132px-Cassava_being_grated.jpg" width="132" height="171"></div> </div> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/bd/Close-up_of_grated_cassava.jpg/189px-Close-up_of_grated_cassava.jpg" width="189" height="142"></div> </div> <div class="tsingle"> <div class="thumbimage"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/84/Cassava_drying_on_a_road.jpg/189px-Cassava_drying_on_a_road.jpg" width="189" height="142"></div> </div> <div></div> <div class="thumbcaption">Κόνδυλοι οι οποίοι έχουν τριφτεί· κοντινή λήψη του προϊόντος· στέγνωμά του στον δρόμο, για χρήση τροφής χοίρων και κοτόπουλων.</div> </div> </div> Η μανιόκα επίσης, χρησιμοποιείται σε μια σειρά από εμπορικά διαθέσιμα προϊόντα πλυντηρίου, ειδικά όπως το άμυλο για υποκάμισα και άλλα ενδύματα. Χρησιμοποιώντας το άμυλο μανιόκα αραιωμένο στο νερό και ψεκάζοντάς το επάνω στα υφάσματα πριν από το σιδέρωμα, βοηθά στη σκλήρυνση των γιακάδων. <h3>Ιατρική χρήση</h3> Η ρίζα κασάβα έχει θεωρηθεί ως μια πιθανή θεραπεία της ουροδόχου κύστης και του καρκίνου του προστάτη.[29] Ωστόσο, σύμφωνα με την Αμερικανική Αντικαρκινική Εταιρεία (American Cancer Society), «δεν υπάρχουν πειστικά επιστημονικά στοιχεία ότι η μανιόκα ή η ταπιόκα είναι αποτελεσματικά στην πρόληψη ή τη θεραπεία του καρκίνου».[30] <h2>Χρήση τροφίμων επεξεργασία και τοξικότητα</h2> <div class="thumb tleft"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/bd/PeeledCassava.jpg/250px-PeeledCassava.jpg" width="250" height="210" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Αποφλοιωμένες ρίζες μανιόκα.</div> </div> </div> Οι ρίζες, οι φλούδες και τα φύλλα της μανιόκα, δεν πρέπει να καταναλώνονται ωμά, διότι περιέχουν δύο κυανογόνους γλυκοζίτες, το linamarin και το lotaustralin. Αυτοί διασπώνται από τη linamarase, ένα φυσικό ένζυμο στην κασάβα, απελευθερώνοντας υδροκυάνιο (HCN).[31] Οι ποικιλίες μανιόκα συχνά κατηγοριοποιούνται είτε ως γλυκές είτε ως πικρές, δηλώνοντας την απουσία ή την παρουσία τοξικών επιπέδων των κυανογόνων γλυκοζιτών, αντιστοίχως. Οι λεγόμενες γλυκιές (στην πραγματικότητα οι όχι πικρές) ποικιλίες, μπορούν να παράγουν έως 20 χιλιοστόγραμμα κυανίου (CN) ανά κιλό φρέσκων ριζών, ενώ η πικρή μπορεί να παράγει περισσότερα από 50 φορές περισσότερο (1 g/kg). H κασάβα που αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια της ξηρασίας είναι ιδιαίτερα υψηλή, σε αυτές τις τοξίνες.[32][33] Μια δόση 25 mg καθαρού κυανογόνου γλυκοζίτη μανιόκα, η οποία περιέχει 2,5 mg κυάνιο, είναι αρκετή να σκοτώσει έναν αρουραίο.[34] Περίσσεια υπολείμματα κυανίου από κακή προετοιμασία, είναι γνωστό ότι μπορεί να προκαλέσει οξεία δηλητηρίαση από κυάνιο, και βρογχοκήλη, και έχει συνδεθεί με την αταξία (μια νευρολογική διαταραχή που επηρεάζει την ικανότητα στο βάδισμα, επίσης γνωστή ως konzo).[8] Έχει επίσης συνδεθεί στους ανθρώπους, με την τροπική ασβεστοποιό παγκρεατίτιδα (tropical calcific pancreatitis), η οποία οδηγεί σε χρόνια παγκρεατίτιδα.[35] <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1e/A_woman_washes_cassava_in_rural_DRC_%287609952020%29.jpg/250px-A_woman_washes_cassava_in_rural_DRC_%287609952020%29.jpg" width="250" height="375" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Γυναίκα η οποία ξεπλένει κασάβα στο ποτάμι.</div> </div> </div> Κοινωνίες που παραδοσιακά τρώνε μανιόκα, γενικά κατανοούν ότι κάποια επεξεργασία (εμποτισμός, μαγείρεμα, ζύμωση κλπ.) είναι απαραίτητα, προκειμένου να αποφύγουν να αρρωστήσουν.[36] Τα συμπτώματα της οξείας δηλητηρίασης από κυάνιο εμφανίζονται τέσσερις ή περισσότερες ώρες μετά την κατάποση ωμής ή ανεπαρκώς επεξεργασμένης κασάβα: ίλιγγος, έμετος και κατάρρευση. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο θάνατος μπορεί να προκύψει μέσα σε μία ή δύο ώρες. Μπορεί να αντιμετωπιστεί εύκολα, με μια ένεση thiosulfate (το οποίο κάνει το θείο διαθέσιμο στο σώμα του ασθενούς, αποτοξινώνοντας με τη μετατροπή του δηλητηριώδους κυανίου σε θειοκυανικό).[37] «Η χρόνια, χαμηλού επιπέδου έκθεση στο κυάνιο, σχετίζεται με την ανάπτυξη της βρογχοκήλης και με την τροπική αταξική νευροπάθεια, μια διαταραχή που βλάπτει τα νεύρα και καθιστά ένα άτομο ασταθές και ασυντόνιστο. Σοβαρή δηλητηρίαση από κυάνιο, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια λιμών, σχετίζεται με κρούσματα εξουθενωτικής, μη αναστρέψιμης παραλυτικής διαταραχής που ονομάζεται konzo και, σε ορισμένες περιπτώσεις, θάνατο. Η συχνότητα εμφάνισης της konzo και της τροπικής αταξικής νευροπάθειας μπορεί να είναι τόσο υψηλές όσο το 3% σε ορισμένες περιοχές.»[38][39] <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d2/Cassava_bread.jpg/250px-Cassava_bread.jpg" width="250" height="187" class="thumbimage"> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Ψωμί κασάβα.</div> </div> </div> Η σύντομη εμβάπτιση (τέσσερις ώρες), της μανιόκα δεν είναι επαρκής, αλλά η παραμονή στο νερό για 18-24 ώρες, μπορεί να αφαιρέσει έως και το ήμισυ του επιπέδου του κυανίου. Ούτε η ξήρανσή της μπορεί να είναι επαρκής.[40] Για κάποιες από τις μικρότερης ρίζας, γλυκές ποικιλίες, το μαγείρεμα είναι επαρκές για να εξαλείψει όλη την τοξικότητα. Το κυάνιο παρασύρεται κατά την επεξεργασία του νερού και οι ποσότητες που παράγονται στην εγχώρια κατανάλωση είναι πολλή μικρές για να υπάρξουν περιβαλλοντικές επιπτώσεις.[31] Οι ποικιλίες με τις μεγαλύτερες ρίζες, τις πικρές, που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή αλευριού ή αμύλου, πρέπει να υποβάλλονται σε επεξεργασία, για να αφαιρεθούν οι κυανογόνοι γλυκοζίτες. Οι μεγάλες ρίζες ξεφλουδίζονται και, στη συνέχεια, αλέθονται σε αλεύρι, το οποίο στη συνέχεια εμποτίζεται στο νερό, στύβεται να στεγνώσει αρκετές φορές και φρυγανίζεται. Οι κόκκοι του αμύλου που επιπλέουν στην επιφάνεια κατά τη διαδικασία του μουλιάσματος, επίσης, χρησιμοποιούνται στη μαγειρική.[41] Το αλεύρι χρησιμοποιείται σε όλη τη Νότια Αμερική και την Καραϊβική. Η βιομηχανική παραγωγή του αλεύρου μανιόκα, ακόμα και στο επίπεδο του εξοχικού, μπορεί να δημιουργήσει αρκετό κυάνιο και κυανογόνους γλυκοζίτες στα λύματα, ώστε να υπάρξουν σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις.[31] Μια ασφαλής μέθοδος επεξεργασίας που χρησιμοποιείτο από τους προ-Κολομβιανούς λαούς της Αμερικής, είναι η ανάμειξη του αλεύρου μανιόκα με το νερό, σε μια παχιά πάστα και, στη συνέχεια, να αφεθεί στη σκιά για πέντε ώρες απλωμένη σε ένα λεπτό στρώμα επάνω σε ένα καλάθι. Στο διάστημα αυτό, περίπου το 83% των κυανογόνων γλυκοζιτών έχουν σπάσει από τη linamarase· το προκύπτον υδροκυάνιο διαφεύγει στην ατμόσφαιρα, καθιστώντας το αλεύρι ασφαλές για κατανάλωση το ίδιο βράδυ.[42] Η παραδοσιακή μέθοδος που χρησιμοποιείται στη Δυτική Αφρική είναι να καθαρίζονται οι ρίζες και εμβαπτίζονται τρεις μέρες στο νερό, για να ζυμώσουν. Οι ρίζες τότε είναι αποξηραίνονται ή μαγειρεύονται. Στη Νιγηρία και σε πολλές άλλες χώρες της δυτικής Αφρικής, όπως η Γκάνα, το Μπενίν, το Τόγκο, η Ακτή Ελεφαντοστού, Μπουρκίνα Φάσο, είναι συνήθως τριμμένα και ελαφρά τηγανισμένα σε φοινικέλαιο για τη διατήρηση των. Το αποτέλεσμα είναι ένα προϊόν που ονομάζεται gari. Η ζύμωση επίσης, χρησιμοποιείται και σε άλλα μέρη όπως στην Ινδονησία (βλ. Tapai).[Σημ. 5] Η διαδικασία της ζύμωσης, επίσης, μειώνει το επίπεδο των αντιθρεπτικών ουσιών, καθιστώντας την κασάβα μία πιο θρεπτική τροφή.[43] Η εξάρτηση από τη μανιόκα ως πηγή τροφής και η επακόλουθη έκθεση στις βρογχοκηλόγονες επιπτώσεις του θειοκυανικού, ευθύνονται για την ενδημική βρογχοκήλη, η οποία φαίνεται στην περιοχή Akoko της νοτιοδυτικής Νιγηρίας.[44][45] Ένα έργο που ονομάζεται  <script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

MHS 101 (3 S)

Γρήγορη προβολή

Σπόροι Κίτρινο Ταμαρίλλο...

2,15 € SKU: V 159

Γρήγορη προβολή

Αυτό το φυτό είναι ανθεκτικό στο χειμώνα και τον παγετό. Δείτε περισσότερα στην περιγραφή.

Σπόρος Δρύς η Αριά Δέντρο -...

6,95 € SKU: T 83

Γρήγορη προβολή

Αυτό το φυτό είναι ανθεκτικό στο χειμώνα και τον παγετό. Δείτε περισσότερα στην περιγραφή.

Σπόροι Λευκό Ολενδρικού...

1,95 € SKU: T 62 W

Seeds Gallery Com,

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2>Σπόροι Λευκό Ολενδρικού (Nerium oleander)</h2> <h2>Τιμή για το πακέτο των 10 σπόρους.</h2> Η πικροδάφνη ή ροδοδάφνη (επιστημονική ονομασία Nerium oleander, Νήριον το ολέανδρον συνών. Νήριον η ροδοδάφνη) ανήκει στο γένος Νήριον (Nerium). Το είδος Ράιτια η αντιδυσεντερική (Wrightia antidysenterica) συν. Νήριον το αντιδυσεντερικόν (Nerium antidysentericum) είχε συμπεριληφθεί στο γένος παλαιότερα. Η ροδοδάφνη είναι ένας αειθαλής θάμνος της οικογένειας των αποκυνίδων που μπορεί να φτάσει σε ύψος 5 μέτρων, με τοξικά μέρη. Μεγαλώνει σε ηλιόλουστα μέρη με υγρό υπόστρωμα, όπως οι όχθες ποταμών σε χαμηλό υψόμετρο. Αντέχει επίσης τα ελαφρώς υφάλμυρα εδάφη. Πολλαπλασιάζεται πολύ εύκολα με μοσχεύματα. Έχει λογχοειδή, δερματώδη φύλλα και μονά ροζ-κόκκινα άνθη. Υπάρχουν και ποικιλίες με άσπρα, κίτρινα, μωβ και διπλά άνθη, οι οποίες καλλιεργούνται. Στην Ελλάδα είναι αυτοφυής, όπως και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου. Η τοξικότητα της πικροδάφνης οφείλεται στην τοξική ουσία νηριίνη, και έχει ως στόχο να προστατεύσει το φυτό από τις επιθέσεις ζώων. </body> </html>

T 62 W

Γρήγορη προβολή

Σπόροι oleander Dyer...

2,65 € SKU: T 88 WT

Seeds Gallery Com,

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2>Σπόροι oleander Dyer (Wrightia tinctoria)</h2> <h2>Τιμή για το πακέτο των 10 σπόροι. </h2> Το Wrightia tinctoria, το φυτό Pala indigo ή το oleander dyer, είναι ένα είδος ανθοφόρου φυτού στο γένος Wrightia που βρίσκεται στην Ινδία, τη Νοτιοανατολική Ασία και την Αυστραλία. Βρίσκεται σε ξηρές και υγρές περιοχές στη διανομή του. Διάφορα μέρη του φυτού έχουν χρησιμοποιηθεί στην παραδοσιακή ιατρική. Είναι ένας μικρός έως μεσαίου μεγέθους φυλλοβόλος θάμνος ή δέντρο, που κυμαίνεται από 3 m έως 15 m σε ύψος αλλά και φτάνει έως και 18 m. Φυτοχημεία Το φυτό περιέχει wrightial, μια τριτερπενοειδής φυτοχημική ουσία, μαζί με κυκλοαρτενόνη, κυκλοεουκαλενόλη, β-αμυρίνη και β-σιτοστερόλη που απομονώνονται από το εκχύλισμα μεθανόλης των ανώριμων λοβών σπόρου. Χρήσεις Τα λουλούδια, τα φύλλα, τα φρούτα και οι σπόροι είναι βρώσιμα. Το δέντρο συλλέγεται από την άγρια φύση ως φάρμακο και πηγή βαφής και ξύλου. Τα φύλλα εξάγονται ως ζωοτροφές για ζώα. Τα φύλλα, τα άνθη, τα φρούτα και οι ρίζες είναι πηγές γλυκοσίδης που παράγουν ινδικό, το οποίο παράγει μια μπλε βαφή ή μια χρωστική που μοιάζει με λουλακί. Απαιτούνται περίπου 100-200 κιλά φύλλων για την παρασκευή 1 κιλού βαφής. Φυτεύεται περιστασιακά ως διακοσμητικό στις τροπικές περιοχές. Τα κλαδιά ποδοπατούνται στο λακκούβα στο ορυζώνα για πράσινη κοπριά. Συνιστάται ως ένα καλό είδος αγροδασοκομίας καθώς διασταυρώνεται καλά. Οι βιοτέχνες τέχνης και χειροτεχνίας της Bharath δήλωσαν ότι το ξύλο της Wrightia tinctoria χρησιμοποιείται εκτενώς στο Channapatna (μια πόλη παιχνιδιών της Ινδίας) για γλυπτική και βερνίκι των παγκοσμίου φήμης Παιχνιδιών Channapatna. Η ξυλεία έχει υψηλή ποιότητα και αξία. Το λευκό ξύλο χρησιμοποιείται για κουρτίνες, γλυπτική, κατασκευή παιχνιδιών, κουτιά αντιστοίχισης, μικρά κουτιά και έπιπλα. Υψηλά επίπεδα εκχύλισης οδηγούν σε σπάνια σε ορισμένες περιοχές. Ο χυμός που προστέθηκε στο γάλα έχει αναφερθεί ότι έχει ιδιότητες συντήρησης. το γάλα θα παραμείνει φρέσκο για κάποιο χρονικό διάστημα, ενώ η γεύση παραμένει αναλλοίωτη. Παραδοσιακό φάρμακο Στην Αγιουρβέδα και σε άλλες παραδοσιακές ιατρικές πρακτικές, το φυτό ονομάζεται shwetha kutaja και οι σπόροι του ονομάζονται indrayava ή indrajava. </body> </html>

T 88 WT

Γρήγορη προβολή

Κατηγορίες

Κατηγορίες

Κατηγορίες

Last Product Reviews

FAQs

Τελευταία παραγγελίες

Νάνος Ταμαρίλο - Tamarillo...

Melinjo Σπόροι (Gnetum gnemon)

Σπόροι Δρακόδεντρο...

Σπόροι Περγαμόντο (Citrus...

Γίγαντας μήλου σπόροι Mutsu

Σπόροι Στρογγυλόδον Black...

Σπόροι Παλαιστίνιοι λάιμ...

Μανιότη η Εδώδιμος Σπόροι...

Σπόροι Κίτρινο Ταμαρίλλο...

Σπόρος Δρύς η Αριά Δέντρο -...

Σπόροι Λευκό Ολενδρικού...

Σπόροι oleander Dyer...