Seeds Gallery Com,
5/
5
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" />
</head>
<body>
<h2>Σπόροι αλόη αρμπορέσενς, Krantz Αλόη (Aloe arborescens)</h2>
<h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 5 σπόρους.</strong></span></h2>
<p>Η αλόη αρμπορέσενς έχει πολλές κορυφές και έρπουσα σχετικά ανάπτυξη ορισμένων από αυτών(οι κατώτερες),είναι χυμώδης σε μικρότερο βαθμό από την συγγενή της αλόη βέρα και το συγκεκριμένο όνομα του δείχνει ότι φτάνει μερικές φορές το μέγεθος δέντρου. Τυπικό ύψος για αυτό το είδος είναι 2-3 μέτρα (6.6 - 9.8 πόδια). Τα φύλλα της είναι σαρκώδη και είναι πράσινα με μια ελαφρά μπλε απόχρωση. Τα φύλλα της είναι επίσης οπλισμένα με μικρό αιχμές κατά μήκος των άκρων της και είναι διατεταγμένα σε ροζέτες στο τέλος των κλαδιών. Τα λουλούδια είναι διατεταγμένα σε έναν τύπο ταξιανθίας που ονομάζεται ρακεμική., τα οποία δεν είναι διακλαδισμένα, αλλά δύο έως αρκετά παραπάνω φυτρώνουν από κάθε ροζέτα. Τα λουλούδια έχουν κυλινδρικό σχήμα και έχουν ένα ζωντανό κόκκινο/ πορτοκαλί χρώμα.Ταξινομικά, αποτελεί μέρος της σειράς Arborescentes πολύ στενά συγγενικά είδη αλόης, μαζί με Aloe pluridens και Aloe mutabilis.</p>
<p><strong>Κατανομή</strong></p>
<p>Η αλόη αρμπορέσενς είναι ενδημική στο νότιο ανατολικό τμήμα της Νότιας Αφρικής. Συγκεκριμένα, αυτή η κατανομή περιλαμβάνει τις χώρες της Νότιας Αφρικής, το Μαλάουι, τη Μοζαμβίκη και τη Ζιμπάμπουε. Έχει την τρίτη μεγαλύτερη κατανομή μεταξύ του γένους Aloe. Παρά το γεγονός ότι η Αλόη arborescens έχει προσαρμοστεί σε πολλούς διαφορετικούς βιότοπους, το φυσικό του περιβάλλον συνήθως αποτελείται από ορεινές περιοχές, συμπεριλαμβανομένων βράχους και εκτίθενται σε κορυφογραμμές. Η κοινή αλόη όνομα Krantz του παραπέμπει στη Αφρικανική λέξη «Krantz», που σημαίνει βραχώδης γκρεμός. Οι βιότοποι της μπορεί να ποικίλουν και είναι ένα από τα λίγα είδη αλόης που βρίσκεται από το επίπεδο της θάλασσας μέχρι τις κορυφές των βουνών.</p>
<p><strong>Καλλιέργεια</strong></p>
<p>Η αλόη αρμπορέσενς αποτιμάται από τους κηπουρούς για τις αρχιτεκτονικές της ιδιότητες, τα ζουμερά πράσινα φύλλα, τα μεγάλα με ζωντάνια χρώμα λουλούδια, και η χειμωνιάτικη ανθοφορία. Το γλυκό νέκταρ προσελκύει πουλιά, πεταλούδες και μέλισσες. Με ελάχιστη θερμοκρασία 10 ° C (50 ° F), σε εύκρατες περιοχές καλλιεργείται σε θερμοκήπιο. Η ποικιλία Α arborescens «Variegata» έχει κερδίσει το βραβείο της Βασιλικής Εταιρείας Οπωροκηπευτικών της Garden Merit.</p>
<p>Στη Νότια Αφρική, η αλόη αρμπορέσενς παραδοσιακά φυτεύεται γύρω από kraals (οικιακές αποθήκες πρώτων υλών) ως ένας ζωντανός φράχτης ή φράχτης ασφαλείας. Συμβαίνει πολλές φορές τη θέση των παλαιών kraals να μπορεί κάποιος να την καταλάβει παρόλο που έχουν εγκαταλειφθεί, από την παρουσία της αλόης. Αυτή η αλόη εύκολα πολλαπλασιάζεται με μοσχεύματα.</p>
<p><strong>Ιστορία</strong></p>
<p>Η αλόη αρμπορέσενς περιλαμβάνεται σε μια φαρμακευτική φόρμουλα η οποία έχει αρχικά αναφερθεί το 1988 στο βιβλίο A Farmácia da Natureza από την Αδερφή Maria Zatta (σελ. 14), επίσης αναφέρεται στο βιβλίο Saude Através das Plantas του Paulo César de Andrade dos Santos (σελ, 37-38). Τέλος αναφέρεται κατά κόρον και στο βιβλίο του Πατέρα Ρομάνο Ζαγκο – OFM και στο βιβλίο του Cancer Can Be Cured (2000).</p>
<p><strong><em>H </em></strong><strong><em>συνταγή</em></strong> <strong><em>που</em></strong> <strong><em>αναφέρεται</em></strong> <strong><em>περιλαμβάνει</em></strong><strong><em>:</em></strong></p>
<ul>
<li><em> ½ </em><em>κιλό</em> <em>μέλι</em><em> (</em><em>όχι</em> <em>συνθετικό</em> <em>ή</em> <em>ραφιναρισμένο</em> <em>και</em> <em>υποκατάστατο</em><em>) • 40-50 ml </em><em>τσίπουρο</em><em>, </em><em>ουίσκι</em><em>, </em><em>κονιάκ</em><em> (</em><em>όχι</em> <em>καθαρό</em> <em>οινόπνευμα</em><em>, </em><em>κρασί</em><em>, </em><em>λικέρ</em> <em>ή</em> <em>μπύρα</em><em>) • 350 </em><em>γρ</em><em>. </em><em>φύλλα</em> <em>αλόη</em> <em>αρμπορέσενς</em><em>, 2 </em><em>ή</em><em> 3 </em><em>ή</em><em> 4 </em><em>φύλλα</em> <em>ανάλογα</em> <em>με</em> <em>το</em> <em>μήκος</em> <em>τους</em></li>
</ul>
<p>Η παρασκευή και η χρήση αυτής της φόρμουλας αναφέρεται πλήρως σε βιβλία και κείμενα που μετέπειτα ασχολήθηκαν περαιτέρω.</p>
<p>**Στην συνταγή δεν χρησιμοποιούνται κίτρινα, άρρωστα και ξερά φύλλα και επιπλέον χρησιμοποιούνται φύλλα από φυτό που έχει ανθίσει και έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του για την απόκτηση όλων των φαρμακευτικών ιδιοτήτων του.</p>
<p><strong>Σύνθεση</strong> <strong>και</strong> <strong>θρεπτικά</strong> <strong>συστατικά</strong></p>
<p>Η χρήση της αλόης για θεραπευτικούς σκοπούς και όχι μόνο περιγράφεται σε διάφορα έντυπα από τον 2ο αιλώνα μ.Χ. ως και τον 17ο αιώνα, παρόλα αυτά μέχρι και τον 19ο αιώνα δεν είχαν γίνει αναλύσεις.</p>
<p>Μόνο το 1851 αποσαφηνίστηκε το σκούρο, πικρό και παχύρευστο εκχύλισμα, το οποίο κρυσταλλώθηκε και αναγνωρίστηκε ως αλοίνη (βλ. Σιωπηλός Θεραπευτής, σελ. 65). Εισήχθη στην κατηγορία των καθαρτικών και η φαρμακολογική του χρήση άρχισε να εκτιμάται.</p>
<p>Μια παρένθεση να μας επιτραπεί ότι παρόλο που είχαν εκτιμηθεί θεραπευτικές ιδιότητες το φυτό σχετιζόταν ιδιαιτέρως με λαογραφικές και μυστικιστικές έννοιες.</p>
<p>Από το 1930 προχώρησε η έρευνα του φυτού και οι Collins & Crewe θεράπευσαν εγκαύματα που είχαν προκληθεί από ραδιενέργεια. Από τότε πολλοί πέρασαν όπως χαρακτηριστικά οι D. Rowe, Gottshall, Helal, Bouchey, Matsumoto, Tsuda, Hirono κα Χωρίς να γίνει διεξοδική αναφορά στις μελέτες και στα πειράματα απλά θα παραθέσουμε τι έχει ως τώρα ανακαλυφθεί:</p>
<ol>
<li>Λιγνίνη : μοιάζει με πολτό, συνυπάρχει με κυτταρίνη, δημιουργώντας έτσι το ζελέ του φύλλου της αλόης, εισχωρεί εξαιρετικά καλά στο ανθρώπινο δέρμα, οι ιατρικές της ιδιότητες ερευνώνται</li>
<li>Σαπωνίνες : γλυκοζίτες, που δεν έχουν μόνο αντισηπτικές ιδιότητες και καθαριστικές αλλά είναι επίσης και θαυμστοί φορείς σαπωνοποίησης που χρησιμοποιούνται στα καλλυντικά</li>
<li>Ένωση ανθρακινόνης : εξαιρετικός καθαρτικός φορέας και εξαιρετικός εξολοθρευτής ασθενειών</li>
</ol>
<ol>
<li>i) Αλοίνη : είναι μια ελεύθερη ρητίνη, ένα διαλυτό εκχύλισμα της αλόης, δρα ως καθαρτικό</li>
<li>ii) Βαρβαλοίνη : βρίσκεται σε κρυσταλλική μορφή, αυξάνει δραστικότητα ανθρακινόνης, καθαρτικό με σπασμωδικές επιδράσεις στο πεπτικό και θεωρείται αποτελεσματικό αναλγητικό</li>
</ol>
<p>iii) Ισοβαρβαλοίνη : ισομερές της βαρβαλοίνης και πιο συμπυκνωμένο</p>
<ol>
<li>iv) Βαρβαλοειδής γλυκοζίτης : κρυσταλλική ρητίνη, τα παράγωγα της είναι ενώσεις ανθρακινόνης, ανθρακίνη και οξικά οξέα τα οποία δρουν δραστικά κατά του πόνου και έχουν σημαντικές αντιβιοτικές ιδιότητες</li>
<li>v) Αλόη εμμοδίνη : κίτρινη κρυσταλλώδης μορφή αλόης, όταν εξεταστηκε με το ζελε του φύλλου αποδείχθηκαν μικροβιοκτόνα σε μεγάλο ποσοστό βακτηρίων</li>
<li>vi) Αλοιτικό οξύ : η πραγματική του συμβολή σε θεραπεία ακόμα ερευνάται</li>
</ol>
<p>vii) Αιθέριο έλαιο : παρουσιάζει αναισθητικές και αναλγητικές ιδιότητες</p>
<p>viii) Χρυσοφανικό οξύ : γνωστή η αποτελεσματικότητα του σε θεραπεία χρόνιων δερματίτιδων όπως ψωρίαση και τρυχοφύτωση</p>
<ol>
<li>ix) Κινναμωμικό οξύ : δρα ανακουφιστικά σε πόνους εντέρου και στην πεψη, θεωρείται χρήσιμο ως μικροβιοκτόνο, μυκητοκτόνο και καθαριστικό.</li>
<li>x) Εστέρας κινναμωμικού οξέος : διαιωνίζει την ενζυματική αποσύνθεση του ιστού στην νέκρωση και ίσως να δρα ως αναλγητικό</li>
<li>xi) Ρεσισταννόλη : θεωρείται φορέας βακτηριοκτόνων ιδιοτήτων</li>
</ol>
<ol>
<li>Ανόργανα συστατικά και μέταλλα : ανήκουν στην κατηγορία των μετάλλων του ανθρώπινου σώματος, όταν είναι πάρα πολλά ή πολύ λίγα είναι επιβλαβή, αλληλεπιδρούν με ορισμένες βιταμίνες, συνένζυμα και πρωτεολυτικά ένζυμα</li>
</ol>
<ol>
<li>i) Ασβέστιο : απαραίτητο στην ανάπτυξη του ιστού των οστών στους νέους ή για ανάπλαση κατεστραμμένου ιστού, συνδέεται άμεσα με τον φώσφορο</li>
<li>ii) Νάτριο, κάλιο και χλώριο : βασικά άλατα για το σώμα, το νάτριο και το κάλιο παίζουν βασικό ρόλο στον μεταβολισμό, τα καλιούχα άλατα είναι σημαντικά για την διαστολή και συστολή μυών, για την συγκράτηση νερού και χημική ισορροπία στο σώμα. Το νάτριο βασικό στοιχείο για διατήρηση νερού σε σωστό επίπεδο, ιδιαίτερα σημαντικό για ρύθμιση μεταβολισμού ενηλίκων και απαραίτητο για σταθεροποίηση ορμονών της σειράς της αδρεναλίνης (όπως αλδοστερόνη). Το χλώριο είναι απαραίτητο για σχηματισμό χλωριούχου νατρίου και καλίου και για άλλες χλωριούχες ενώσεις. Τα τρία αυτά στοιχεία είναι βασικά για την ρύθμιση της ροής άλλων στοιχείων της χημείας του σώματος και διευκολύνουν φυσική διεξαγωγή της θεραπευτικής διαδικασίας. Η έλλειψη μπορεί να προκαλέσει σημαντικές παρενέργειες στον οργανισμό. Η έλλειψη καλίου : μυϊκές κράμπες, ζαλάδα, προσωρινή τύφλωση. Η έλλειψη νατρίου : απώλεια ενέργειας, ναυτία, προβλήματα μεταβολισμού. Υπερβολική ποσότητα χλωρίου : τοξική αντίδραση και μολύνσεις. Υπερβολική ποσότητα νατρίου : υψηλή πίεση και καρδιαγγειακά</li>
</ol>
<p>iii) Ψευδάργυρος : συνδέεται με τροφικές πρωτεΐνες, οι δυσλειτουργίες είναι η αναιμία και υποαδενικά προβλήματα, πρόσφατες μελέτες έδειξαν άμεση σχέση με σεξουαλική ανικανότητα και με γενετικά-ουρικά προβλήματα. Η προστατίτιδα των περισσότερων ανδρών οφείλεται σε έλλειψη. Υπερβολική τιμή δρα ανταγωνιστικά κυρίως του σιδήρου.</p>
<ol>
<li>iv) Μαγγάνιο : θεωρείται βασικό για τον ανθρώπινο οργανισμό υπάρχει στο συκώτι, υπόφυση, επίφυση κα</li>
<li>v) Μαγνήσιο : βρίσκεται κυρίως στο συκώτι και μυϊκό ιστό. Βασικό για μητέρες που θηλάζουν και ανάπτυξη των παιδιών. Έλλειψη οδηγεί σε σύνδρομο κακής απορρόφησης, χρόνιο αλκοολισμό, υπερβολική ευερεθιστικότητα, διαστολή αιμοφόρων αγγείων και σπασμούς. Συνδέεται με ασβέστιο και καλιο για ρύθμιση του μεταβολισμού.</li>
<li>vi) Χαλκός : έλλειψη προκαλεί στα ζώα αναιμία, εκφυλισμό νευρικού και καρδιοαγγειακές κακώσεις.</li>
</ol>
<p>vii) Χρώμιο : βρίσκεται σε πολλά ένζυμα και στα μόρια του RNA, χωρίς το χρωμιο το σώμα θα ήταν λιγότερο ανεκτικό στην γλυκόζη και ιδιαίτερα ευπαθές στην ζάχαρη, όσον αφορά δυσλειτουργίες όπως ο διαβήτης.</p>
<ol>
<li>Βιταμίνες : κάθε βιταμίνη έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Με κάποιο βαθμό ασυμφωνίας έχουν καθοριστεί οι ελάχιστες ποσότητες παρόλο που δεν έχουν καθοριστεί ανώτερες. Για παράδειγμα υψηλή δόση βιτ. Α και Κ μπορεί να αλληλεπιδράσουν προκαλώντας απόφραξη κυκλοφορίας και εγκεφαλικές βλάβες. Μεγάλη ποσότητα Β6 σωματική ατονία κτλ Μέσα στο ζελε υπάρχουν ορισμένες βιταμίνες οι οποίες είναι οι ακόλουθες</li>
</ol>
<ol>
<li>i) Βιτ. Β1 : συνδέεται με όρεξη, ανάπτυξη ιστών, πέψη κα απουσία της προκαλεί πρήξιμο και νευρίτιδα</li>
<li>ii) Αμίδιο νιασίμης : ενζυματικός συνδυασμός νικοτινικού οξέος και ενζύμων που περιέχουν τρυπτοφάνη. Η θρεπτική του δύναμη είναι βασική για το σώμα όχι μόνο γιατί αντισταθμίζει ένα συνεζυματικό φορέα κατά των ασθενειών και της δερματίτιδας, αλλά και επειδή αποτελεί πηγή βασικής ενέργειας.</li>
</ol>
<p>iii) Βιτ.Β2 (ριβοφλαβίνη) : συνένζυμο στο αναπνευστικό σύστημα, είναι πρωταρχικό αρτυμένων πρωτεινών, που βελτιώνουν γεύση, βασική για την υγεία και φροντίδα του δέρματος και για τη μείωση οξείδωσης του συστήματος και του ιστού των οφθαλμών. Κυριότερος φορέας ανανέωσης αίματος.</p>
<ol>
<li>iv) Βιτ. Β6 (πυριδοξίνη) : είναι η ζωοδόχος βιταμίνη, με μεγάλη σημασία στην δόμηση αμινοξέων στον οργανισμό.</li>
<li>v) Βιτ. C (ασκορβικό οξύ) : δρα προληπτικά σε κρυολογήματα και στις μολύνσεις στρεπτόκοκκου, δρα επίσης εναντίον γρίπης και καταρροής. Συμβάλλει στην ανάπτυξη του ιστού, λειτουργεί στον μεταβολισμό των ενζύμων, στη θεραπεία πληγών κα</li>
<li>vi) Βιτ. Ε : η βιταμίνη αυτή αποτελεί την λιγότερο γνωστή πλευρά της αλόης, συνδέεται με υγεία δέρματος, βοηθά στην υγιή παραγωγή μυελού των οστών και υγιούς ιστού. Έλλειψη της μπορεί να προκαλέσει προβλήματα στο δέρμα, αναιμίες, παραμορφώσεις οστών κα Έχουν καταγραφεί δεδομένα που αποδεικνύουν δραστικότητα εναντίον καρκινογόνων φορέων, που βρίσκονται στην πίσσα των τσιγάρων και σε τοξικά αέρια όπως νιτρώδη άλατα. Θεωρείται αποτελεσματική για αναπνευστικά προβλήματα, πνευμονία και άσθμα. Υπάρχει σε μεγάλες ποσότητες στο ζελέ των φύλλων της αλόης, με τη μορφή οξειδίου της τοκοφερόλης.</li>
</ol>
<p>vii) Χολίνη : ανήκει στο σύμπλεγμα των βιταμινών Β και δρα καλά με Βιταμίνη Ε. Προλαμβάνει δυσλειτουργίες συκωτιού και νεφρών, διότι είναι σημαντική στην ανάπλαση ιστού.</p>
<p>viii) Φολικό οξύ : δρα σε συνεργασία με αυτές της ομάδας Β και ενεργοποιείται από το ασκορβικό οξύ. Εξαιρετικά χρήσιμο στη δομή του αίματος και καταπολεμά αναιμία.</p>
<ol>
<li>Βλεννοπολυσακχαρίτες : είναι η κυτταρίνη-γλυκόζη, μαννόζη, ουρονικό οξύ, αλδονεντόζη, L-ραμνόζη</li>
<li>Ένζυμα : είναι η οξειδάση, καταλάση, αμιλάση, αλλινάση</li>
<li>Αμινοξέα : αυτά που έχουν ταυτοποιηθεί είναι: λυσίνη, θρεονίνη, βαλίνη, θειονίνη, λευκίνη, ισολευκίνη,φαινυλανινη, ιστιδίνη, αργινίνη, υδροξηπρολίνη, κουπαρατικό οξύ, δερίνη, γλουταμινικό οξύ, προλίνη, γλυκερίνη, αλανίνη, κυστίνη και τυροσίνη.</li>
</ol>
<p>Στην αλόη βρίσκουμε τα 20 από τα 22 αμινοξέα και τα 7 από τα 8 η τρυπτοφάνη δεν έχει ταχτοποιηθεί, θεωρείται συστατικό του συμπλέγματος του αμίδιου της νιασίμης. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να βρίσκεται στην αλόη.</p>
<p><strong>Τρόπος δράσης</strong></p>
<p>Ο ρόλος που έχουν τα στοιχεία, στη θεραπεία σωματικών ασθενειών μπορεί να εκτιμηθεί εφόσον καταλάβουμε τις βασικές ανάγκες του σώματος. Το σώμα αποτελείται από μεγάλο αριθμό χημικών ενώσεων, οι πιο σημαντικές είναι οι πρωτεΐνες. Οι πρωτεΐνες στο μόριο τους περιλαμβάνουν πάνω από 20 διαφορετικά ενεργά συστατικά, τα αμινοξέα και παρέχουν στο σώμα ενέργεια και βοήθεια εναντίον των ασθενειών. Ορισμένες πρωτεΐνες δρουν ως καταλύτες. Επιταχύνουν διαδικασίες ενώ οι ίδιες παραμένουν αναλλοίωτες. Αυτές καλούνται ένζυμα. Αυτές ρυθμίζουν τη λεπτεπίλεπτη χημική υπόσταση του σώματος.</p>
<p>Χαρακτηρίζεται λεπτεπίλεπτη καθώς αυτά τα ένζυμα διασπώνται εύκολα και εάν αδρανοποιηθούν, έστω και ελάχιστα, μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και σε θάνατο. Τα πιο σημαντικά ένζυμα είναι αυτά που καταλύουν υδρολυτικές αντιδράσεις στο σώμα. Ονομάζονται υδρολυτικά η πρωτεολυτικά ένζυμα. Κάθε ομάδα έχει κάποια καθήκοντα για να απλουστεύσει μεταφορά στοιχείων στον οργανισμό, να τα διασπά και να τα καθίστα ικανά για την ανάπλαση υγρών π[πρωτεϊνικών αμινοξέων.</p>
<p>Κάθε πρωτεολυτικό ανήκει σε μια από τις 3 κατηγορίες: αμυλάσες (διασπούν άμυλο και σάκχαρο) , λιπάσες (διασπούν λίπη) & πρωτεάσες (πρωτεϊνικά ένζυμα). Δύο από τις τρεις αυτές ομάδες βρίσκονται στο ζελέ και εξηγεί την αποτελεσματικότητα στην πέψη. Υπάρχουν επίσης ομάδες ενζύμων που σχετίζονται και με άλλα επίπεδα λειτουργιών: οξειδωτικά ένζυμα (διασπούν βασικά στοιχεία νερό κτλ) , υδρολυτικά ένζυμα (διασπούν στερεά τροφή και συνένζυμα που δρουν ως βάση πάνω στην οποία ανασχηματίζονται τα σύνθετα αμινοξέα).</p>
<p>Η σωστή λειτουργία αυτών των ενζύμων βοηθάει το σώμα στην μετατροπή λίπους και άμυλου σε ουσιώδεις πρωτεΐνες, όταν όλα δουλεύουν αρμονικά το σώμα είναι υγιές. Ακόμα και στην περίπτωση ενός τραύματος ή μιας ελαφριάς αρρώστιας όπως άγχος η πρωτεολυτική ενζυματική διαδικασία αρκεί για να εξοντώσει βακτηρίδια και να επιτρέψει στο σώμα να θεραπευτεί. Η διαδικασία διευκολύνεται με βιταμίνες, άλατα και υγιεινή διατροφή.</p>
<p>Όταν υπάρχει σοβαρό τραύμα και τα βακτήρια βλάπτουν τους ιστούς και μειώνεται η δυνατότητα πρωτεϊνών να παράγουν αντισώματα για να τα καταστρέψουν τότε ο οργανισμός χρειάζεται εξωτερική παρέμβαση. Η τροφή δεν μπορεί να υδρολυθεί γρήγορα και το σώμα χρειάζεται φάρμακα.</p>
<p>Με βάση την βεβαιότητα ότι το σώμα μπορεί να θεραπεύεται εκ των έσω, το φυτοχημικό μήνυμα θα προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση, αν του στείλουμε τα ανάλογα μηνύματα.</p>
<p>Τα στοιχεία αυτά που θεραπεύουν και ανανεώνουν τους ιστούς δεν μπορούν να μετρηθούν ξεχωριστά, αλλά μεταβιβάζονται προς τα μέρη που τα έχουν ανάγκη μέσω της διεισδυτικής δύναμης της λιγνίνης και της πρωτεολυτικής δραστηριότητας των ενζύμων. Τα πρωτεολυτικά ένζυμα χρησιμοποιούν τις δυνάμεις των ανθρακινονών και των καθαριστικών φορέων στην ατέλειωτη ικανότητα τους να συνδυάζουν και να συνεργάζονται με τα θρεπτικά συστατικά του φυτού (βιταμίνες και ανόργανα άλατα που έχουν διασπαστεί μέσω της υδρόλυσης) για την ανανέωση του συστήματος πρωτεϊνών. Σκεπτόμενοι τα στοιχεία που περιέχονται στην αλόη και κατόπιν τις ανάγκες του σώματος και προσθέτοντας τον παράγοντα x που μπορεί να εισχωρήσει στους ιστούς καταλαβαίνουμε την ισχυρότατη θεραπευτική και προληπτική δράση της. Η παρουσία της λιγνίνης και των πρωτεολυτικών ενζύμων αυξάνουν την ικανότητα να διεισδύει, πράγμα που δεν μπορεί να καθοριστεί και να εξηγηθεί με εργαστηριακά πειράματα. Πρέπει να κατανοήσουμε την αρχή της συνέργιας γιατί εκεί είναι όλο το μυστικό της αλόης και όχι η μεμονωμένη μελέτη συστατικών.</p>
<p>Γνωρίζουμε πλέον ότι υπάρχουν κάποιες ανθρακινόνες, τα μυστικά των οποίων δηλώνουν την ικανότητα να εξαφανίζονται κάποιες ασθένειες και οι οποίες έχουν μεγαλύτερη δύναμη καταστολής από ότι η βακτηριοκτόνος δράση των αντιβιοτικών. Η ιδέα ότι τα στοιχεία που ενισχύουν την θεραπεία, εκεί όπου την έχει ανάγκη το σώμα, πηγάζει από τη μεγάλη διεισδυτική ικανότητα της λιγνίνης και από το υψηλό επίπεδο δραστηριότητας των πρωτεολυτικών ενζύμων, έχει θεωρηθεί εξαιρετικά αξιόπιστη. Χάρη στους βλεννοπολυσακχαρίτες της αλόης και την ενζυματική δραστηριότητα τους, δεν έχουμε μόνο την δυνατότητα να διαπερνάμε και να αναπλάθουμε νεκρό ιστό, αλλά επίσης αποκτούμε μια δυνατή δομή πάνω στην οποία ξαναχτίζεται ο υγιής ιστός, μέσω των ενώσεων των αμινοξέων.</p>
<p><strong>Τοξικότητα</strong></p>
<p>Στο κεφάλαιο «Ένα χημικό Ερώτημα» του βιβλίου Σιωπηλός Θεραπευτής, υπάρχει η ανάλυση της αλόης. Στη σελίδα 75, όπου μιλάει για την ένωση της ανθρακινόνης αναφέρει: «Οι ανθρακινόνες χρησιμοποιούνται παραδοσιακά ως καθαρτικά, αν και υπάρχουν πολλές επιστημονικές σχολές που αποδίδουν σε αυτά κρυφές δυνάμεις» Κατά μία έννοια, διαθέτουν μυστηριώδη χαρακτηριστικά και συστατικά. Γνωστές ως φοβεροί εξολοθρευτές ασθενειών, μαθαίνουμε ότι γύρω στο 1950 οι D’ Amico, Benigni και άλλοι ανακάλυψαν ισχυρούς αντιβακτηριακούς φορείς, με την ίδια ισχύ των αντιβιοτικών αλλά λιγότερο τοξικούς και πιο αποτελεσματικούς. Το γεγονός αυτό είχε ανακαλυφθεί πρωτύτερα από τον Lorenzetti και αργότερα επιβεβαιώθηκε από τους Sims & Zimmermann. Ήδη γνωρίζαμε ότι οι πολλές ανθρακινόνες έχουν μετρήσιμη τιμή τοξικότητας. Ωστόσο, στη θαυμαστη χημεία της αλόη βερα είναι φανερο ότι δεν είναι τοξικές.</p>
<p>Στη σελίδα 77, στο κεφάλαιο ‘Χρυσοφανικό οξύ’ αναφέρεται ότι η μεθυλανθρακινονη που προέρχεται από την αλόη-εμοδίνη είναι γνωστή για την αποτελεσματικότητα σε χρόνιες δερματοπάθειες, όπως ψωρίαση και τριχοφύτωση. Μεμονωμένες έχουν υψηλό βαθμό τοξικότητας.</p>
<p><strong>Στην περίπτωση της αλοή βέρα δεν έχει μετρηθεί τοξικότητα.</strong></p>
<p>Η τοξικότητα μετράται με τοξικολογικά πειράματα (LD-50’S) σε κάποια ζώα που εκτίθονται σε ακτίνες ονομαζόμενες ως θανατηφόρες ακτίνες, δηλαδή ο βαθμός έκθεσης είναι ικανός να τα σκοτώσει. Στην περίπτωση τοπικών εφαρμογών εκτέθηκαν σε ισχυρές δόσεις ακτινών επιπέδου αρκετά υψηλού για να προκαλέσει φονικούς ερεθισμούς. Η λίστα όμως περιπτώσεων που αποδεικνύει μη τοξικότητα της αλόη βέρα είναι πολύ μεγάλη.</p>
<p>Χαρακτηριστικά αναφέρονται 3 μεγάλες μελέτες από διακεκριμένους επιστήμονες της εποχής ως προς την τοξικότητα:</p>
<ul>
<li>Δρ. E.R. Zimmermann D.D.S. επικεφαλής του τμήματος παθολογίας του Baylor, Δρ. James Brasher & Δρ. C.K. Collins μελέτησαν τις επιδράσεις στο εκχύλισμα ινοβλάστης από νεφρά κουνελιού(προσομοιάζουν αρκετά στο ανθρώπινο με 13 φορές πιο ευπαθείς στην τοξικότητα), ευαισθητοποιημένα από ερεθιστικό παράγοντα</li>
<li>Εργαστήρια Lakeland Laboratories 1966 με υπεύθυνους παθολόγους τους Δρ. Henry Cobble & Δρ. Mertin Grossmann πειράματα για εύρεση τοξικότητας σε κουνέλια</li>
<li>Εργαστήρια Hazelton Laboratories του Falls Church 1968 με υπεύθυνο παθολόγο τον William M. Busey, M.D., έγιναν πειράματα με LD50 σε εργαστηριακά ζώα χορηγώντας μεγάλες δόσεις και δερματικά και πόσιμα</li>
</ul>
<p>Τέλος θα αναφέρουμε πάλι παραπομπές από Αλόη – Μύθος – Μαγεία –Ιατρική και εργασίες των Odus M. Hennessee & Bill R. Cook (σελ.11) Αξίζει να δώσουμε προσοχή στο περιεχόμενο της φλούδας της αλόης: «Επιστημονικές μελέτες έχουν αποδείξει ότι η αποτελεσματική δράση της αλόης πηγάζει από το ισσοροπημένο μίγμα των τριών αυτών στοιχείων. Το ζελέ παίζει το ρόλο του όταν είναι ανακατεμένο επαρκώς μαζί με το χυμό, από μόνο του όμως έχει μικρή αξία.»</p>
<p>Για προώθηση του ζελέ άνθρωποι που δεν είχαν και έχουν καμία σχέση με την χημεία της αλόης δαιμονοποίησαν τον εξωτερικό φλοιό και το μεσόφυλλο και αντίστοιχα θεοποίησαν το εσωτερικό ζελέ. Για παράδειγμα άνθρωποι με επιφανειακή μόνο γνώση και με έντονη μεροληψία αναγνώρισαν τον χυμό ως ανθρακινόνη-γλυκόζη. Σύμφωνα με τον κατάλογο Merck, η ανθρακινόνη είναι μια συνθετική ουσία που χρησιμοποιείται για την παραγωγή βαμμάτων, τα οποία έχουν γενικευμένη τοξικότητα και μπορούν να προκαλέσουν ερεθισμούς στο δέρμα ή δερματικά εξανθήματα.</p>
<p>H ελλιπής πληροφόρηση χωρίς όρους για σύγκριση βασισμένη σε αυτόν τον ορισμό των συνθετικών ανθρακινονών, μπορεί να οδηγήσει στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι ο χυμός που συμπτωματικά χρησιμοποιείται ακόμα ως βάμμα είναι τοξικός και προκαλεί δερματικά εξανθήματα και αλλεργικές αντιδράσεις. Πιθανόν μια άλλη πηγή της ιδέας ότι το φυτό είναι τοξικό και δηλητηριώδες να προέρχεται από την Ρώσικη Εγκυκλοπαίδεια, η οποία αναφέρει ότι ένα συγκεκριμένο είδος αλόης είναι δηλητηριώδες, ωστόσο αυτό ουδεμία σχέση με την αλόη βέρα έχει.</p>
<p>Στη σελίδα 61 του βιβλίου Σιωπηλός Θεραπευτής αναφέρεται «τα θρεπτικά στοιχεία είναι επίσης απαραίτητα για την ανάπτυξη και λειτουργία του ιστού. Το φυτό ελέγχει τις μολύνσεις μέσω των φυσικών του αντισηπτιών φορέων – θείο, φαινόλες, λουπεόλη, σαλικυλικό οξύ, κινναμωνικό οξύ και αζωτοποιημένη ουρία. Ελέγχει την φλεγμονή με τα αντιφλεγμονώδη λιπαρά οξέα του, που είναι χοληστερόλη, καμπηστερόλη, βήτα-αποστερόλη. Περιορίζει ή καταπραύνει τον πόνο, χάρη στην λουπεόλη, το σαλικυλικό οξύ και το μαγνήσιο. Με το να δρουν όλα τα στοιχεία μαζί και τα άλλα συστατικά των φύλλων, δημιουργείται αυτή η σχέση της ΣΥΝΕΡΓΙΑΣ που έχει προαναφερθεί. Αυτό μας παρέχει μια λογική εξήγηση για τις παρα πολλές καταγραφές που αναφέρονται στο γεγονός ότι η αλόη εξαφανίζει πολλές εσωτερικές και εξωτερικές μολύνσεις και καταπραΰνει αποτελεσματικά τον πόνο.</p>
<p>Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι οι αντιφλεγμονώδεις και αντι-βακτηριακοί φορείς βρίσκονται στον χυμό και στην φλούδα του φυτού και όχι το ζελέ. Το 98% του νερού βρίσκεται στο ζελέ, ενώ όλα τα θρεπτικά στοιχεία ε΄ναι ευρέως κατανεμημένα σε ολόκληρο το φυτό.</p>
<p>Αυτή η γνώση θα βοηθούσε να μπει τέλος στις ψευδοεπιστημονικές φήμες, κυρίως στην πεποίθηση ότι μονάχα το ζελέ του φυτού είναι υπεύθυνο για τις θεραπευτικές ικανότητες της Aloe vera. Το ζελέ είναι σημαντικό ως ρυθμιστικός φορέας. Άρα, η θεωρία σχέσης συνέργιας υποστηρίζεται και από Επιστήμη και Ιστορία.</p>
<p>Τέλος μπορούμε να αναφέρουμε άρθρα τόσο του Zimmermann 1969 σε λευκά κουνέλια όσο και του Wolfe σε περιοδοντικές έρευνες που αποδεικνύουν την πλήρη απουσία κάποιας τοξικότητας και εν αντιθέση διατείνουν την ανάπλαση υγιούς ιστού και διέγερση για να ζουν περισσότερο. Επίσης ο τεχνικός φυτολόγος Dr. Aldo Facetti αναφέρει ότι το συμπυκνωμένο διάλυμα για να είναι τοξικό θα πρέπει αυτό να παραχθεί από απόσταξη 30-50 φυτά μαζί με τις ρίζες τους… Αν θέλετε να είστε σίγουροι όπως συνεχίζει πρέπει να χρησιμοποιείται το φυτό στην φυσική του κατάσταση που έτσι είναι ακίνδυνο.</p>
<p><strong>Χρήσιμες συμβουλές</strong></p>
<p>Αν πάσχετε από διαβήτη ή υποψιάζεστε ότι το μέλι δεν είναι βιολογικό μπορείτε να χρησιμοποιήσετε φρούτα, όσπρια ή λαχανικά αντί για μέλι. Αν είσθε αλλεργικοί στο μέλι το αντικαθιστάται με φρεσκοστημένο χυμό. Όταν το μέλι είναι αγνό δεν βλάπτει τον διαβητικό. Υπάρχει ακόμα και συνταγή μια κουταλιά της σούπας μέλι, τουλάχιστον 10 ετών, πρωί με άδειο στομάχι.</p>
<p><strong>Βιβλιογραφία</strong></p>
<p>Πέρα από το βιβλίο του Ρομάνο Ζάγκο(το οποίο αποτελεί και την βάση όλων των προαναφερομένων) που αναφέρει κάποιες βιβλιογραφικές αναφορές, βιβλιογραφικές αναφορές και κλινικές μελέτες αναφέρονται στο www.aloedeca.com, στο σαιτ http://www.morfeas.gr/ (ο πρώτος άνθρωπος που εισήγαγε και πίστεψε σε αυτήν και αποτελεί μεγάλο κεφάλαιο και σημείο αναφοράς για όλους εμάς που ακολουθήσαμε). Επιπρόσθετα τεράστια βιβλιογραφική αναφορά γίνεται και στο βιβλίο που έχουμε μεταφράσει από την ιταλική βιβλιογραφία το Aloe arborescens perche? Azienda Agricola Il Pucino. Τέλος μεγάλο κεφάλαιο αποτελεί και προσωπική εμπειρία και χρήση. *Επισημαίνεται για μια ακόμη φορά ότι όλο το υλικό έχει ενημερωτικό και μόνο χαρακτήρα και δεν θέλει να υποκαταστήσει τον ρόλο του θεράποντα γιατρού.</p>
</body>
</html>
CT 25 (5 S)
