5/ 5

<meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> <h2><strong>Μανδραγόρας σπόρους (Mandragora officinarum)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για Πακέτο από 5 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Σήμερα το φυτό Mandragora autumnalis Μανδραγόρας δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον για την θεραπευτική και έχει αντικατασταθεί από συγγενή προς αυτό γένη όπως την Άτροπο Μπελαντόνα και Yοσκύαμος ο μελανός, τα οποία είναι πλουσιότερα σε αλκαλοειδή. Τοξικά είναι όλα τα μέρη του φυτού, προκαλεί καταστολή του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, είναι υπνωτικό και αναισθητικό.</p> <p>Επιστημονική ονομασία: Mandragora officinarum L</p> <p>Συνώνυμα: Mandragora autumnalis, Atropa acaulis Stokes, Atropa mandragora L.</p> <p>Ελληνική ονομασία: Μανδραγόρας ο φθινοπωρινός.</p> <p>Κοινές ονομασίες: καλάνθρωπος, αρκάνθρωπος, μανδραγούδα, αβγουδάτσα μεγαλοβοτάνι, Mandrake</p> <p>Περιγραφή και Βιότοπος του Μανδραγόρα:</p> <p>ΟΜανδραγόρας είναι φυτό της οικογένειας των Solanaceae. Περιλαμβάνει λίγα είδη πολυετών ποωδών φυτών με τοξικές και φαρμακευτικές ιδιότητες, ιθαγενή των παραμεσογείων περιοχών. Στην Ελλάδα βρίσκεται σε περιοχές της Θεσσαλίας της Πελοποννήσου στη Στερεά και στα νησιά του Αιγαίου. Ευδοκιμεί σε ασβεστούχα σκληρά εδάφη ημιορεινών περιοχών, σε όρια χωραφιών και εγκαταλειμμένους μέχρι ύψος 600 μέτρα.</p> <p>Πολυετής πόα με ή χωρίς βλαστό, ύψους 10-25 εκ. με παράρριζο ρόδακα από μεγάλα με μέγιστο μήκος 45 εκ., αντωοειδή ή ελλειπτικά, βαθύ-πράσινα φύλλα, με ανώμαλη επιφάνεια κυρίως την κάτω.</p> <p>Ο μανδραγόρας χαρακτηρίζεται κυρίως από τη μεγάλη, συχνά διακλαδισμένη, σαρκώδη ρίζα του, η οποία μπορεί να φτάσει το 1 μέτρο μέσα στο έδαφος και συχνά μοιάζει με ανθρωπόμορφο ξόανο, κι αυτό συντέλεσε στην δημιουργία διαφόρων παραδόσεων και μύθων σχετικά με το φυτό αυτό.</p> <p>Η μορφή και η υφή της ρίζας ωστόσο, μπορεί να διαφέρει από φυτό σε φυτό όντας ενιαία ή διαχωρισμένη που μας επιτρέπει να τα διαχωρίζουμε σε ‘αρσενικό’ και ‘θηλυκό’. Το χρώμα είναι από καστανό έως μαύρο, ενώ το εσωτερικό είναι λευκό και κολλώδες με πικρή γεύση.</p> <p>Τα άνθη τους είναι τοποθετημένα πάνω σε κοντούς μασχαλιαίους μίσχους στο κέντρο του ρόδακα. Αποτελούνται από 5 ωοειδή πέταλα σε χρώμα άσπρο και με κυανή ή βιολετί απόχρωση. Περίοδος ανθοφορίας από το φθινόπωρο μέχρι την άνοιξη Δεκέμβριος – Απρίλιος).</p> <p>Ο καρπός που σχηματίζεται από τα τέλη του φθινοπώρου έως τις αρχές του καλοκαιριού είναι σφαιρική σαρκώδης ράγα. Όταν ωριμάσει έχει κίτρινο – πορτοκαλί χρώμα και μοιάζει με μια μικρή ντομάτα.</p> <p>Τοξικότητα του Μανδραγόρα</p> <p>ΟΜανδραγόρας περιέχει διάφορα αλκαλοειδή, όπως υοκυαμίνη, σκοπολαμίνη, ευδοϋοκυαμίνη μανδρα­γορίνη και αποατροπίνη, ουσίες αναλγητικές, αντισπασμωδικές και υπνωτικές. Το μεγαλύτερο ποσοστό των αλκαλοειδών περιέχεται στην ρίζα του φυτού (0,40%), αλλά παρόμοιες ουσίες υπάρχουν και στα άλλα μέρη του φυτού (φύλλα και καρποί).</p> <p>Τα αλκαλοειδή ιδιαίτερα της ρίζα και των φύλλων, καθιστούν το φυτό δηλητηριώδη, μέσω αντιχολινεργικών , παραισθησιογόνων και υπνωτικών επιδράσεων. Οι αντιχολινεργικές ιδιότητες μπορούν να οδηγήσουν σε ασφυξία.</p> <p>Η κατάποση της ρίζας τουΜανδραγόρα είναι πιθανό να έχει άλλες ανεπιθύμητες ενέργειες όπως εμετό και διάρροια.</p> <p>Η συγκέντρωση αλκαλοειδών διαφέρει μεταξύ των φυτών και είναι πιθανό να παρουσιαστεί τυχαία δηλητηρίαση.</p> <p>Οι κλινικές αναφορές των αποτελεσμάτων της κατανάλωσης του Mandragora officinarum περιλαμβάνουν σοβαρά συμπτώματα παρόμοια με εκείνα της δηλητηρίασης από την ατροπίνη, συμπεριλαμβανομένης της θολής όρασης, ξηρότητα του στόματος, δυσκολία στην ούρηση, ζάλη, κεφαλαλγία, έμετος, κοκκίνισμα και ταχυκαρδία. Υπερκινητικότητα και ψευδαισθήσεις παρατηρήθηκαν επίσης στην πλειονότητα των ασθενών.</p> <p>Επίσης:</p> <p>Όποιος το ξερίζωνε χωρίς τις κατάλληλες προφυλάξεις πέθαινε, έπρεπε να ξεριζωθεί νύχτα με πανσέληνο να είναι παρών ένας μαύρος σκύλος ή γάιδαρος να έχουν δέσει τη ρίζα του μανδρα­γόρα στο πόδι του και να το ξεριζώσει. Το φυτό έβγαζε οξεία κραυγή που τρέλαινε όποιον την άκουγε.</p> <p>Από τη ρίζα του μανδραγόρα παρασκεύαζαν φίλτρα ερωτικά και γι αυτό η Αφροδίτη λεγόταν και Μανδραγορίτις, γι αυτό οι νέοι στην Αττική είχαν πάνω τους ένα σακουλάκι με κομμάτια ρίζας μανδραγό­ρα για ερωτικό φυλαχτό.</p> <p>Θεραπευτικές ιδιότητες του Μανδραγόρα</p> <p>ΟΜανδραγόρας, μαζί με τον Στύρακα τον φαρμακευτικόν (Styrax officinalis) χρησιμοποιείτο ευρέως κατά τον Μεσαίωνα στις χώρες της Ευρώπης, τόσον από τους ιατρούς και τους φαρμακολόγους, όσον και από τους Αλχημιστές, τους Μάγους, τους Αγύρτες κλπ.</p> <p>Σήμερα ο Μανδραγόρας δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον για την θεραπευτική και έχει αντικατασταθεί από συγγενή προς αυτό γένη όπως την Άτροπο Μπελαντόνα και Yοσκύαμος ο μελανός, τα οποία είναι πλουσιότερα σε αλκαλοειδή.</p> <p>Η παρουσίαση των βοτάνων σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί συνταγή και έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα.</p> <p>Πηγή: en.wikipedia.org/wiki/Mandragora_officinarum, pfaf.org, Photography Wikimedia Commons, Author Esculapio Date 15:39, 28 January 2007 &amp; Photography flickr.com, Author gailhampshire, Taken Taken on September 24, 2009, Photo 3, Photo 4</p>

MHS 16 (5 S)

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong>Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 5 σπόροι.</strong></span><span><strong><br /></strong></span></h2> <p>Το Atropa Belladonna, ή <span style="color: #000000;"><strong>κεράσι διάβολος</strong></span>, έχει χρησιμοποιηθεί για περισσότερες από δύο χιλιετίες ως φάρμακο, καλλυντικά, δηλητήριο και μάγισσες. Το Belladonna είναι ένα πολυετές φυτό, διακλαδισμένο, με ύψος έως 1,5 μέτρα, με φύλλα 12-13 cm και μοβ στέλεχος. Πέθανε το χειμώνα και βλαστάνει ξανά την άνοιξη.</p> <p>Για αιώνες, οι μάγισσες το χρησιμοποιούσαν σε φόρμουλες, οι γυναίκες της Βενετίας γενικά, και ειδικά οι «νυχτερινές κυρίες» για τη διεύρυνση των ματιών και αυτή τη στιγμή χρησιμοποιείται ως θεραπεία κατά της ασθένειας κίνησης, του IBS και άλλων εντερικών διαταραχών. Το Belladonna χρησιμοποιήθηκε επίσης για να δηλητηριάσει ολόκληρους στρατούς στον πόλεμο. Λέγεται ότι ο Σατανάς φρόντισε προσωπικά αυτό το φυτό και τα μικρά του «κεράσια του διαβόλου».</p> <p>Περιέχει ψυχοτρόπα / τοξικά / σωστικά αλκαλοειδή, συμπεριλαμβανομένης της ατροπίνης. Αυτό το φυτό είναι φάρμακο, παραισθησιογόνο και δηλητήριο. Ο θάνατος μπορεί (και συμβαίνει) από λανθασμένους ανθρώπους, για παράδειγμα, τρώγοντας πάρα πολλά ώριμα μούρα σε πίτες, οπότε μην το κάνετε αυτό. Τα μούρα είναι νόστιμα (τα έφαγα εγώ και είναι αρκετά νόστιμα). Αυτό είναι ένα φυτό που είναι το βασικό συστατικό του μυστικού τύπου-ποτό «Flying Formula» που χρησιμοποιούν οι μάγισσες για αιώνες.</p> <p>Αυτό το βότανο μπορεί πραγματικά να σας κάνει να νιώσετε ότι η ψυχή σας ταξιδεύει, αλλά η υπερβολική κατανάλωση μπορεί να αποβεί μοιραία Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί ως αντίδοτο για δηλητηρίαση από αέριο.</p> <h3><strong>Πολιτισμός</strong></h3> <p>Μπορεί να πολλαπλασιαστεί με σπορά σπόρων ή μοσχευμάτων, αν και συνιστάται η χρήση σπόρων. Οι σπόροι πρέπει να τοποθετούνται σε ζεστό νερό λίγες ώρες πριν από τη σπορά. Χρειάζονται χρόνο για να βλαστήσουν και χρειάζονται υψηλή υγρασία και θερμότητα, ενώ διατηρώντας όλες τις απαραίτητες συνθήκες, η βλάστηση δεν είναι μεγάλη. Τα φυτά θα εκτιμήσουν το υπόστρωμα λιπασματοποίησης με κοπριά και ένα υγρό, σκιερό περιβάλλον. Τα νιτρικά άλατα και τα άλατα αμμωνίας είναι το καλύτερο λίπασμα για να διπλασιαστεί η ποσότητα των αλκαλοειδών.</p> <h3><strong>WIKIPEDIA</strong></h3> <p>Η<span> </span><b>Άτροπος η ευθάλεια</b><span> </span><i>(<b>Atropa belladonna</b>)</i>, κοινώς γνωστή ως<span> </span><b>μπελαντόνα</b><span> </span><i>(belladonna)</i><span> </span>ή θανάσιμος στρύχνος (χωρίς να έχει κάποια βοτανική συγγένεια με το γένος<span> </span><i>Strychnos</i>), είναι ένα πολυετές<sup id="cite_ref-2" class="reference">[Σημ. 1]</sup><span> </span>ποώδες<span> </span>φυτό<span> </span><i>(rhizomatous hemicryptophyte)</i><span> </span>στην οικογένεια των Στρυχνοειδών<span> </span><i>(Solanaceae)</i><span> </span>(το οποίο περιλαμβάνει τις<span> </span>ντομάτες,<span> </span>πατάτες,<span> </span>μελιτζάνες<span> </span>κλπ.) ιθαγενές στην<span> </span>Ευρώπη,<span> </span>Βόρεια Αφρική<span> </span>και<span> </span>Δυτική Ασία.</p> <p>Η κατανομή της εκτείνεται στα δυτικά, από τη<span> </span>Μεγάλη Βρετανία<span> </span>έως τη δυτική<span> </span>Ουκρανία<span> </span>και την<span> </span>Ιρανική<span> </span>επαρχία<span> </span>Γκιλάν<span> </span>στα ανατολικά. Επίσης, εγκλιματίστηκε και/ή εισήχθη σε ορισμένα μέρη του<span> </span>Καναδά<span> </span>και των<span> </span>Ηνωμένων Πολιτειών.</p> <p>Το φύλλωμα και οι καρποί είναι εξαιρετικά<span> </span>τοξικά<span> </span>καθώς περιέχουν τα αλκαλοειδή τροπανίου. Αυτές οι τοξίνες περιλαμβάνουν την<span> </span>ατροπίνη,<span> </span>σκοπολαμίνη<span> </span>και<span> </span>υοσκυαμίνη, οι οποίες προκαλούν ένα περίεργο<span> </span>παραλήρημα<span> </span>και παραισθήσεις<sup id="cite_ref-Wilson2008_3-0" class="reference">[1]</sup><span> </span>και επίσης, χρησιμοποιείται ως φαρμακευτικό αντιχολινεργικό.</p> <p>Η Άτροπος η ευθάλεια<span> </span><i>(Atropa belladonna)</i><span> </span>έχει απρόβλεπτα αποτελέσματα. Το αντίδοτο για τη δηλητηρίαση από μπελαντόνα είναι η<span> </span>φυσοστιγμίνη<span> </span>ή η<span> </span>πιλοκαρπίνη, το ίδιο όπως και για την ατροπίνη.<sup id="cite_ref-4" class="reference">[2]</sup></p> <p>Έχει μια μακρά<span> </span>ιστορία<span> </span>χρήσης ως<span> </span>φάρμακο, καλλυντικό και δηλητήριο. Πριν από το<span> </span>Μεσαίωνα<span> </span>χρησιμοποιήθηκε στη χειρουργική ως αναισθητικό· οι αρχαίοι<span> </span>Ρωμαίοι<span> </span>το χρησιμοποιούσαν ως δηλητήριο (φημολογήθηκε ότι τόσο η σύζυγος του Αυτοκράτορα<span> </span>Αύγουστου<span> </span>όσο και η σύζυγος του<span> </span>Κλαύδιου<span> </span>το είχαν χρησιμοποιήσει σε φονικό)· και έχοντας αυτό προεξοφληθεί, χρησιμοποιήθηκε για να κάνει δηλητηριώδεις τις αιχμές των<span> </span>βελών.</p> <h2><span class="mw-headline" id="Ετυμολογία">Ετυμολογία</span></h2> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/79/Atropa_bella-donna1.jpg/250px-Atropa_bella-donna1.jpg" decoding="async" width="250" height="188" class="thumbimage" srcset="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/79/Atropa_bella-donna1.jpg/375px-Atropa_bella-donna1.jpg 1.5x, //upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/79/Atropa_bella-donna1.jpg/500px-Atropa_bella-donna1.jpg 2x" data-file-width="640" data-file-height="480" title="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" /> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Άτροπος η ευθάλεια<span> </span><i>(Atropa belladonna)</i>.</div> </div> </div> <p>Η ονομασία του γένους<span> </span><i>Atropa</i><span> </span>προέρχεται από την<span> </span>Άτροπο, μία από τις τρεις<span> </span>Μοίρες<span> </span>της<span> </span>Ελληνικής μυθολογίας, που καθόριζε την πορεία της ζωής ενός ανθρώπου από την ύφανση των νημάτων που συμβόλιζαν την γέννησή του, τα γεγονότα στη ζωή του και τελικά το θάνατό του, με την Άτροπο κόβοντας αυτά τα νήματα για να σηματοδοτήσει τα τελευταία από αυτά.<sup id="cite_ref-harris_5-0" class="reference">[3]</sup><sup id="cite_ref-groombridge_6-0" class="reference">[4]</sup></p> <p>Η ονομασία<span> </span><i>«bella donna»</i>, προέρχεται από το<span> </span>Ιταλικό<span> </span>και σημαίνει «όμορφη γυναίκα»·<sup id="cite_ref-spiegl_7-0" class="reference">[5]</sup><span> </span>επειδή το<span> </span>βότανο<span> </span>χρησιμοποιήθηκε από τις γυναίκες ως καλλυντικό για το πρόσωπο ή, κατά πάσα πιθανότητα, σε οφθαλμικές σταγόνες προκειμένου να διαστέλλονται οι<span> </span>κόρες<span> </span>των<span> </span>ματιών<span> </span>τους και να τις κάνει να φαίνονται δελεαστικές.<sup id="cite_ref-harris_5-1" class="reference">[3]</sup><sup id="cite_ref-groombridge_6-1" class="reference">[4]</sup><sup id="cite_ref-Hofmann_8-0" class="reference">[6]</sup><sup id="cite_ref-Tombs_9-0" class="reference">[7]</sup></p> <h2><span id=".CE.A0.CE.B5.CF.81.CE.B9.CE.B3.CF.81.CE.B1.CF.86.CE.AE"></span><span class="mw-headline" id="Περιγραφή">Περιγραφή</span></h2> <div class="thumb tleft"> <div class="thumbinner"><img alt="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/77/Atropa_Bella-donna2.jpg/250px-Atropa_Bella-donna2.jpg" decoding="async" width="250" height="188" class="thumbimage" srcset="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/77/Atropa_Bella-donna2.jpg/375px-Atropa_Bella-donna2.jpg 1.5x, //upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/77/Atropa_Bella-donna2.jpg/500px-Atropa_Bella-donna2.jpg 2x" data-file-width="2816" data-file-height="2112" title="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" /> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Κοντινή λήψη φυτού.</div> </div> </div> <p>Η Άτροπος η ευθάλεια<span> </span><i>(Atropa belladonna)</i><span> </span>είναι ένα διακλαδωτό ποώδες πολυετές φυτό, το οποίο συχνά φυτρώνει ως υποθάμνος, από ένα σαρκώδες ρίζωμα<span> </span><i>(rootstock)</i>.<sup id="cite_ref-11" class="reference">[Σημ. 2]</sup></p> <p>Τα φυτά μεγαλώνουν σε ύψος 2 m (6,6 ft), με φύλλα ωοειδή μήκους 18 cm (7,1 in). Τα<span> </span>άνθη<span> </span>σχήματος<span> </span>καμπάνας<span> </span>έχουν θαμπό μωβ χρώμα με πράσινες ανταύγειες και είναι ελαφρώς αρωματισμένα. Οι καρποί του είναι<span> </span>ράγες<span> </span>(σαν μικρά μούρα), οι οποίοι είναι πράσινοι, ωριμάζοντας σε γυαλιστερούς μαύρους και με διάμετρο περίπου 1,5 cm (0,59 in). Ο καρπός είναι γλυκός και καταναλώνεται από τα ζώα (βλ.<span> </span>τοξικότητα) που διασκορπίζουν τους<span> </span>σπόρους<span> </span>με τα περιττώματά τους, ακόμη και αν οι σπόροι περιέχουν τοξικά αλκαλοειδή.<sup id="cite_ref-12" class="reference">[8]</sup><span> </span>Υπάρχει μια υποκίτρινη μορφή ανθοφορίας η οποία ονομάζεται<span> </span><i>Atropa belladonna</i><span> </span>ποικ.<span> </span><i>lutea</i><span> </span>με υποκίτρινο καρπό.</p> <h2><span id=".CE.95.CE.BE.CE.AC.CF.80.CE.BB.CF.89.CF.83.CE.B7"></span><span class="mw-headline" id="Εξάπλωση">Εξάπλωση</span></h2> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/59/Atropa_belladonna_flowers.JPG/250px-Atropa_belladonna_flowers.JPG" decoding="async" width="250" height="188" class="thumbimage" srcset="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/59/Atropa_belladonna_flowers.JPG/375px-Atropa_belladonna_flowers.JPG 1.5x, //upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/59/Atropa_belladonna_flowers.JPG/500px-Atropa_belladonna_flowers.JPG 2x" data-file-width="800" data-file-height="600" title="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" /> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Άνθη και άγουρα μούρα<span> </span><i>belladonna</i>.</div> </div> </div> <p>Η Άτροπος η ευθάλεια<span> </span><i>(Atropa belladonna)</i><span> </span>είναι εγγενής στην εύκρατη νότια και κεντρική<span> </span>Ευρώπη, αλλά έχει καλλιεργηθεί και εισαχθεί εκτός της φυσικής κατανομής της. Το 1870 στη νότια<span> </span>Σουηδία, καταγράφηκε στην Χλωρίδα της<span> </span><i>Skåne</i>,[3]<span> </span>καθώς καλλιεργείτο σε φαρμακευτικούς κήπους πλησίον του<span> </span>Μάλμε<span> </span><i>(Malmö)</i>.<sup id="cite_ref-Hylander_13-0" class="reference">[9]</sup></p> <p>Στη<span> </span>Βρετανία<span> </span>είναι εγγενές μόνο σε ασβεστολιθικά εδάφη, διαταραγμένα εδάφη, περιθώρια αγρών, φράκτες και ανοικτές δασώδεις περιοχές. Περισσότερο διαδεδομένο, ως ένα αλλοδαπό, συχνά είναι ένα κατάλοιπο καλλιέργειας ως ένα φαρμακευτικό<span> </span>βότανο. Οι<span> </span>σπόροι<span> </span>μεταδίδονται κυρίως από τα πτηνά.<sup id="cite_ref-BSBI_14-0" class="reference">[10]</sup></p> <p>Έχει εγκλιματιστεί σε τμήματα της<span> </span>Βόρειας Αμερικής, όπου συναντάται συχνά σε σκιερές, υγρές περιοχές, οι οποίες είναι πλούσιες σε<span> </span>ασβεστόλιθο<span> </span>εδάφη. Σε άλλα μέρη του κόσμου, θεωρείται είδος ζιζανίου,<sup id="cite_ref-15" class="reference">[11]</sup><span> </span>όπου αποικίζει περιοχές με διαταραγμένα εδάφη.<sup id="cite_ref-16" class="reference">[12]</sup></p> <h2><span id=".CE.9A.CE.B1.CE.BB.CE.BB.CE.B9.CE.AD.CF.81.CE.B3.CE.B5.CE.B9.CE.B1"></span><span class="mw-headline" id="Καλλιέργεια">Καλλιέργεια</span></h2> <div class="thumb tleft"> <div class="thumbinner"><img alt="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/eb/Atropa_Bella-donna3.jpg/220px-Atropa_Bella-donna3.jpg" decoding="async" width="220" height="165" class="thumbimage" srcset="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/eb/Atropa_Bella-donna3.jpg/330px-Atropa_Bella-donna3.jpg 1.5x, //upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/eb/Atropa_Bella-donna3.jpg/440px-Atropa_Bella-donna3.jpg 2x" data-file-width="2816" data-file-height="2112" title="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" /> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Άνθη<span> </span><i>belladonna</i>.</div> </div> </div> <p>Η Άτροπος η ευθάλεια<span> </span><i>(Atropa belladonna)</i><span> </span>σπανίως χρησιμοποιείται σε κήπους, ωστόσο η εντυπωσική διάταξη των σκούρων καρπών πάνω στο πράσινο φύλλωμα όταν το φυτό μεγαλώσει το έχει κάνει σχετικά δημοφιλές ως καλλωπιστικό φυτό.<sup id="cite_ref-17" class="reference">[13]</sup></p> <p>Η βλάστηση των μικρών σπόρων είναι συχνά δύσκολη, λόγω των σκληρών κελυφών των σπόρων τα οποία προκαλούν λήθαργο των σπόρων. Επίσης, η βλάστηση διαρκεί αρκετές εβδομάδες κάτω από εναλλασσόμενες συνθήκες θερμοκρασίας, αλλά μπορεί να επιταχυνθεί με τη χρήση γιββερελλικού οξέος.<sup id="cite_ref-18" class="reference">[14]</sup></p> <p>Τα σπορόφυτα χρειάζονται αποστειρωμένο έδαφος, για να αποτραπεί η σήψη<span> </span><i>(damping off)</i><span> </span>και δυσανασχετούν στη ριζική διαταραχή κατά τη διάρκεια της μεταφύτευσης.</p> <h2><span id=".CE.A4.CE.B1.CE.BE.CE.B9.CE.BD.CE.BF.CE.BC.CE.B9.CE.BA.CE.AE_-_.CE.AC.CE.BB.CE.BB.CE.B5.CF.82_.CE.BF.CE.BD.CE.BF.CE.BC.CE.B1.CF.83.CE.AF.CE.B5.CF.82"></span><span class="mw-headline" id="Ταξινομική_-_άλλες_ονομασίες">Ταξινομική - άλλες ονομασίες</span></h2> <p>Η ονομασία<span> </span><i>«Atropa belladonna»</i><span> </span>δημοσιεύθηκε το 1753, από τον<span> </span>Λινναίο<span> </span>στο<span> </span><i>«Species Plantarum»</i>.<sup id="cite_ref-19" class="reference">[15]</sup><span> </span>Βοτανικά ανήκει στην οικογένεια Σολανίδες<span> </span><i>(Solanaceae)</i>, μαζί με τις<span> </span>πατάτες,<span> </span>ντομάτες,<span> </span>μελιτζάνες,<span> </span>αγκαθόμηλο,<span> </span>καπνός,<span> </span>γκότζι μπέρι<span> </span>και<span> </span>πιπεριές τσίλι. Οι κοινές ονομασίες αυτού του είδους περιλαμβάνουν εκτός από το "μπελαντόνα"<span> </span><i>(belladonna)</i>, τις "θανάσιμος στρύχνος"<span> </span><i>(deadly nightshade)</i>,<span> </span><i>divale, dwale</i>,<sup id="cite_ref-spiegl_7-1" class="reference">[5]</sup><span> </span><i>banewort</i>, "μούρα του διαβόλου"<span> </span><i>(devil's berries)</i>, "κεράσια<span> </span>του άτακτου ανθρώπου"<i><span> </span>(naughty man's cherries)</i>, "κεράσια θανάτου"<span> </span><i>(death cherries)</i>, "όμορφος θάνατος"<span> </span><i>(beautiful death)</i>, "βότανο<span> </span>του διαβόλου<span> </span><i>(devil's herb)</i>,<span> </span><i>great morel</i><span> </span>και<span> </span><i>dwayberry</i>.<sup id="cite_ref-Grieve_20-0" class="reference">[16]</sup></p> <h2><span id=".CE.A4.CE.BF.CE.BE.CE.B9.CE.BA.CF.8C.CF.84.CE.B7.CF.84.CE.B1"></span><span class="mw-headline" id="Τοξικότητα">Τοξικότητα</span></h2> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/87/Atropa_belladonna_003.JPG/250px-Atropa_belladonna_003.JPG" decoding="async" width="250" height="333" class="thumbimage" srcset="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/87/Atropa_belladonna_003.JPG/375px-Atropa_belladonna_003.JPG 1.5x, //upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/87/Atropa_belladonna_003.JPG/500px-Atropa_belladonna_003.JPG 2x" data-file-width="1327" data-file-height="1770" title="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" /> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Φυτό με ώριμους καρπούς.</div> </div> </div> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/59/Atropa_belladonna_002.JPG/250px-Atropa_belladonna_002.JPG" decoding="async" width="250" height="333" class="thumbimage" srcset="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/59/Atropa_belladonna_002.JPG/375px-Atropa_belladonna_002.JPG 1.5x, //upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/59/Atropa_belladonna_002.JPG/500px-Atropa_belladonna_002.JPG 2x" data-file-width="1319" data-file-height="1756" title="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" /> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Κοντινή λήψη άνθους.</div> </div> </div> <p>Η μπελαντόνα είναι ένα από τα πιο<span> </span>τοξικά<span> </span>φυτά που απαντώνται στο<span> </span>Ανατολικό ημισφαίριο<span> </span>και θεωρείται ισχυρό δηλητήριο.<sup id="cite_ref-21" class="reference">[17]</sup><span> </span>Όλα τα μέρη του φυτού, περιέχουν αλκαλοειδή τροπανίου.<sup id="cite_ref-veterinary_22-0" class="reference">[18]</sup><span> </span>Οι ρίζες περιέχουν έως και 1,3%, τα φύλλα 1,2%, τα κοτσάνια 0,65%, τα άνθη 0,6%, οι ώριμοι καρποί 0,7% και οι σπόροι 0,4% αλκαλοειδή τροπανίου· τα φύλλα φτάνουν τη μέγιστη περιεκτικότητα σε αλκαλοειδή, όταν το φυτό βρίσκεται σε βλάστηση και ανθοφορία ενώ οι ρίζες είναι πιο δηλητηριώδεις στο τέλος της περιόδου βλάστησης του φυτού.<sup id="cite_ref-:0_23-0" class="reference">[19]</sup></p> <p>Το<span> </span>νέκταρ<span> </span>της μπελαντόνας μετατρέπεται από τις<span> </span>μέλισσες<span> </span>σε<span> </span>μέλι<span> </span>που περιέχει, επίσης, τα αλκαλοειδή τροπανίου.<sup id="cite_ref-24" class="reference">[20]</sup><span> </span>Τα μούρα αποτελούν το μεγαλύτερο κίνδυνο για τα παιδιά, επειδή φαίνονται ελκυστικά και έχουν μια κάπως γλυκιά γεύση.<sup id="cite_ref-Grieve_20-1" class="reference">[16]</sup><sup id="cite_ref-25" class="reference">[21]</sup><sup id="cite_ref-26" class="reference">[22]</sup><span> </span>Η<span> </span>ρίζα<span> </span>του φυτού είναι γενικά το πιο τοξικό μέρος, αν και αυτό μπορεί να ποικίλει από το ένα δείγμα στο άλλο.<sup id="cite_ref-Grieve_20-2" class="reference">[16]</sup><sup id="cite_ref-veterinary_22-1" class="reference">[18]</sup><sup id="cite_ref-27" class="reference">[23]</sup></p> <p>Τα φύλλα και οι καρποί της μπελαντόνας συλλέγονται όταν οι καρποί είναι σχεδόν ώριμοι και το περιεχόμενο σε αλκαλοειδή μεγαλύτερο, γεγονός που τα καθιστά κατάλληλα για φαρμακευτική χρήση. Εν συνεχεία, φύλλα και καρποί αποξηραίνονται σε σκοτεινό και ξηρό μέρος και αποθηκεύονται αεροστεγώς.</p> <p>Η επικίνδυνη δοσολογία της μπελαντόνας εξαρτάται από την ηλικία και την κατάσταση της υγείας του ατόμου. Η κατανάλωση ενός ή δύο φρέσκων μούρων επηρεάζει ήπια την αντίληψη στους ενήλικες. Αυτή η επίδραση αρχίζει μετά από μία ή δύο ώρες, μετά την κατάποση των μούρων. Τρία με τέσσερα φρέσκα μούρα επιδρούν ως ψυχοδραστικό αφροδισιακό και τρία με δέκα μούρα είναι μια παραισθησιογόνος δόση. Η θανατηφόρα δόση για τους ενήλικες, είναι δέκα με είκοσι μούρα, ανάλογα με την φυσιολογική κράση του καταναλωτή. Στα παιδιά, η κατανάλωση δύο ή τριών μούρων μπορεί να είναι θανατηφόρα. Η κατανάλωση όλων των τμημάτων του φυτού μπελαντόνας πρέπει να αποφεύγεται λόγω της τοξικότητας, η οποία μπορεί σε ορισμένα άτομα να αποδειχθεί θανατηφόρος, ακόμη και με την ελάχιστη δοσολογία.</p> <p>Τα συμπτώματα δηλητηρίασης με μπελαντόνα<span> </span><i>(belladonna)</i>, περιλαμβάνουν διεσταλμένες<span> </span>κόρες, φωτοευαισθησία, θολή<span> </span>όραση, ταχυκαρδία, απώλεια της ισορροπίας, τρέκλισμα, πονοκέφαλο, εξάνθημα, ερυθρότητα, δριμύ ξηρό στόμα και λαιμό, μπερδεμένη ομιλία, κατακράτηση ούρων, δυσκοιλιότητα, σύγχυση, παραισθήσεις, παραλήρημα και σπασμούς.<sup id="cite_ref-medline_28-0" class="reference">[24]</sup><sup id="cite_ref-29" class="reference">[25]</sup><sup id="cite_ref-pmid17575737_30-0" class="reference">[26]</sup></p> <p>Το 2009, καταναλώθηκαν κατά λάθος από μια ενήλικη γυναίκα, αντί για βατόμουρα, μούρα<span> </span><i>A. belladonna</i>· τα έξι μούρα που έφαγε, καταγράφηκαν να της έχουν προκαλέσει σοβαρό αντιχολινεργικό σύνδρομο.<sup id="cite_ref-31" class="reference">[27]</sup><span> </span>Τα θανατηφόρα συμπτώματα του φυτού από την ατροπίνη, προκαλούν διαταραχή στην ικανότητα του<span> </span>παρασυμπαθητικού νευρικού συστήματος<span> </span>να ρυθμίζει ακούσιες δραστηριότητες όπως την εφίδρωση, την αναπνοή και τον καρδιακό ρυθμό. Το αντίδοτο για τη δηλητηρίαση από μπελαντόνα, είναι η φυσοστιγμίνη ή η πιλοκαρπίνη, ομοίως όπως και για την ατροπίνη.<sup id="cite_ref-32" class="reference">[28]</sup></p> <p>Η Άτροπος η ευθάλεια<span> </span><i>(Atropa belladonna)</i><span> </span>είναι επίσης τοξική για πολλά κατοικίδια ζώα, προκαλώντας νάρκωση και παράλυση.<sup id="cite_ref-NC_State_33-0" class="reference">[29]</sup><span> </span>Ωστόσο, τα<span> </span>βοοειδή<span> </span>και τα<span> </span>λαγοειδή<span> </span>τρώνε το<span> </span>φυτό, χωρίς φαινομενικά να υφίστανται επιβλαβείς επιδράσεις.<sup id="cite_ref-pmid17575737_30-1" class="reference">[26]</sup><span> </span>Στους ανθρώπους, οι αντιχολινεργικές ιδιότητες θα προκαλέσουν την διάσπαση των γνωστικών ικανοτήτων, όπως της μνήμης και της μάθησης.<sup id="cite_ref-giancarlo_34-0" class="reference">[30]</sup></p> <h2><span id=".CE.9D.CE.BF.CE.BC.CE.B9.CE.BA.CF.8C_.CE.BA.CE.B1.CE.B8.CE.B5.CF.83.CF.84.CF.8E.CF.82"></span><span class="mw-headline" id="Νομικό_καθεστώς">Νομικό καθεστώς</span></h2> <p>Η καλλιέργεια της μπελαντόνας, είναι νόμιμη στη<span> </span>Νότια<span> </span>και<span> </span>Ανατολική Ευρώπη, το<span> </span>Πακιστάν, τη<span> </span>Βόρεια Αμερική<span> </span>και τη<span> </span>Βραζιλία.<sup id="cite_ref-:0_23-1" class="reference">[19]</sup><span> </span>Στις ΗΠΑ, όλα τα μέρη του φυτού μπελαντόνα<span> </span><i>(belladonna)</i>, δύνανται να καλλιεργηθούν, αγορασθούν, διατηρηθούν και διανεμηθούν (πωληθούν, διαπραγματευθούν ή να δοθούν) χωρίς νόμιμη άδεια ή άνευ ιατρικής συνταγής στις<span> </span>ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ επίσης, οι πωλήσεις της μπελαντόνας συμμορφώνονται με τους συμπληρωματικούς νόμους των ΗΠΑ ή ρυθμίζονται από το<span> </span><i>FDA</i>.<sup id="cite_ref-35" class="reference">[31]</sup></p> <p>Φύλλα και ρίζες μπελαντόνα, μπορούν να αγοραστούν με ιατρική συνταγή στα φαρμακεία σε ολόκληρη την<span> </span>Γερμανία.<sup id="cite_ref-36" class="reference">[32]</sup></p> <h2><span id=".CE.A7.CF.81.CE.AE.CF.83.CE.B5.CE.B9.CF.82"></span><span class="mw-headline" id="Χρήσεις">Χρήσεις</span></h2> <h3><span id=".CE.9A.CE.B1.CE.BB.CE.BB.CF.85.CE.BD.CF.84.CE.B9.CE.BA.CE.AC"></span><span class="mw-headline" id="Καλλυντικά">Καλλυντικά</span></h3> <p>Η κοινή ονομασία<span> </span><i>«belladonna»</i><span> </span>(«μπελαντόνα»), προέρχεται από την ιστορική της χρήση από τις γυναίκες -<span> </span><i>Bella Donna</i><span> </span>στα<span> </span>Ιταλικά<span> </span>σημαίνει<span> </span><i>όμορφη γυναίκα</i>. Οι σταγόνες που παρασκευάζονται από το<span> </span>φυτό<span> </span>μπελαντόνα, χρησιμοποιούνταν για να διαστέλλονται οι<span> </span>κόρες<span> </span>των<span> </span>ματιών<span> </span>των γυναικών, ένα αποτέλεσμα που θεωρείται ότι είναι ελκυστικό και σαγηνευτικό.<sup id="cite_ref-Hofmann_8-1" class="reference">[6]</sup><sup id="cite_ref-Tombs_9-1" class="reference">[7]</sup><span> </span>Οι σταγόνες μπελαντόνα, δρουν ως ανταγωνιστής των μουσκαρινικών<span> </span><i>(muscarinic antagonist)</i>, που παρεμποδίζουν τους υποδοχείς στους μύες του ματιού, οι οποίοι συστέλλουν το μέγεθος της κόρης του.<sup id="cite_ref-37" class="reference">[33]</sup><span> </span>Η μπελαντόνα σήμερα, σπανίως χρησιμοποιείται στην αισθητική, καθώς μεταφέρει τις δυσμενείς επιπτώσεις ότι προκαλεί μικρές οπτικές διαταραχές, αδυναμία εστίασης στα κοντινά αντικείμενα και αύξηση του καρδιακού ρυθμού. Η παρατεταμένη χρήση του, είχε τη φήμη ότι προκαλούσε<span> </span>τύφλωση.<sup id="cite_ref-38" class="reference">[34]</sup></p> <h3><span id=".CE.98.CE.B5.CF.81.CE.B1.CF.80.CE.B5.CF.85.CF.84.CE.B9.CE.BA.CE.AD.CF.82_.CF.87.CF.81.CE.AE.CF.83.CE.B5.CE.B9.CF.82"></span><span class="mw-headline" id="Θεραπευτικές_χρήσεις">Θεραπευτικές χρήσεις</span></h3> <div class="thumb tleft"> <div class="thumbinner"><img alt="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/99/Atropa_bella-donna_Sturm10014.jpg/250px-Atropa_bella-donna_Sturm10014.jpg" decoding="async" width="250" height="372" class="thumbimage" srcset="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/99/Atropa_bella-donna_Sturm10014.jpg/375px-Atropa_bella-donna_Sturm10014.jpg 1.5x, //upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/99/Atropa_bella-donna_Sturm10014.jpg/500px-Atropa_bella-donna_Sturm10014.jpg 2x" data-file-width="656" data-file-height="977" title="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" /> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Η αρχαιότερη γνωστή εικονογράφηση του φυτού [<i>Johann Georg Sturm</i><span> </span>(Ζωγραφική:<span> </span><i>Jacob Sturm</i>)] 1796.</div> </div> </div> <p>Η μπελαντόνα στον σύγχρονο κόσμο θεωρείται ένα ισχυρό δηλητήριο με λίγες θεραπευτικές δράσεις. Η πιο διαδεδομένη είναι ως αντίδοτο σε δηλητηριάσεις από χολινεργικούς παράγοντες, όπως είναι τα οργανοφωσφορικά<span> </span>εντομοκτόνα. Ο λόγος της συγκεκριμένης δράσης είναι η παρουσία στο φυτό της<span> </span>ατροπίνης, ενός ισχυρού αναστολέα των μουσκαρινικών υποδοχέων της ακετυλοχολίνης. Στη μπελαντόνα, οι ενεργοί παράγοντες<span> </span>ατροπίνη, υοσκίνη (σκοπολαμίνη) και υοσκυαμίνη, έχουν αντιχολινεργικές ιδιότητες.<sup id="cite_ref-medline_28-1" class="reference">[24]</sup><sup id="cite_ref-giancarlo_34-1" class="reference">[30]</sup></p> <p>Η ατροπίνη είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο το φυτό της μπελαντόνας προκαλεί μυδρίαση (διαστολή της κόρης του ματιού).</p> <p>Μια μέση δόση που χρησιμοποιείται για ιατρικούς σκοπούς, είναι από 0,05 έως 0,1 g αποξηραμένων και κονιοποιημένων φύλλων. [<i>Lindequist</i>] 30 έως 200 mg ξηρά φύλλα ή 30 έως 120 mg ξηρές ρίζες μπορεί να έχουν μια ευχάριστη ψυχότροπο δράση.<sup id="cite_ref-:0_23-2" class="reference">[19]</sup></p> <p>Η μπελαντόνα έχει χρησιμοποιηθεί σαν φυτικό φάρμακο ανά τους αιώνες ως παυσίπονο, χαλαρωτικό μυών, αντιφλεγμονώδες, για τη θεραπεία προβλημάτων<span> </span>εμμηνόρροιας, πεπτικού έλκους, ισταμινικής αντίδρασης και της ασθένειας κινήσεων.<sup id="cite_ref-medline_28-2" class="reference">[24]</sup><sup id="cite_ref-39" class="reference">[35]</sup></p> <p>Το βάμμα των φύλλων της μπελαντόνα εξακολουθεί να υπάρχει καταχωρημένο στη φαρμακοποιία των ΗΠΑ, με σύσταση 27-33 mg ολικών αλκαλοιδών ανά 100 mL βάμματος. Τσιγάρα με φύλλα μπελαντόνας, εμποτισμένα σε βάμμα<span> </span>οπίου<span> </span>ήταν συνταγογραφούμενο φάρμακο μέχρι το 1930.<sup id="cite_ref-:0_23-3" class="reference">[19]</sup></p> <p>Η σκοπολαμίνη χρησιμοποιείται ως υδροβρωμικό άλας για γαστρεντερικές διαταραχές και τη ναυτία, καθώς και για να ενισχύσει την αναλγητική και αγχολυτική δράση των οπιοειδών . Παλαιότερα, χρησιμοποιείτο ως παυσίπονο που χρησιμοποιούνταν κατά τον τοκετό.<sup id="cite_ref-PMID_20310688_40-0" class="reference">[36]</sup></p> <p>Το θειικό άλας της ατροπίνης, χρησιμοποιείται στις οφθαλμολογικές εξετάσεις ως μυδριατικό-κυκλοπληγικό. Χρησιμοποιείται επίσης, ως αντίδοτο στην δηλητηρίαση από οργανοφωσφορικά και καρβαμιδικά, και παραλυτικά αέρια (Sarin).</p> <p>Τα επιστημονικά στοιχεία που συνιστούν τη χρήση της μπελαντόνα στη φυσική της μορφή για οποιαδήποτε ιατρική κατάσταση είναι ανεπαρκή,<sup id="cite_ref-medline_28-3" class="reference">[24]</sup><span> </span>αν και ορισμένα από τα συστατικά του, ιδίως η ατροπίνη, η οποία απομονώθηκε από τη μπελαντόνα για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1830, έχει κάποιες ιατρικές χρήσεις.<sup id="cite_ref-pmid17575737_30-2" class="reference">[26]</sup><span> </span>Στο εμπόριο κυκλοφορούν σκευάσματα όπως το<span> </span><i>Donnatal</i><span> </span>που συνδυάζει τα αλκαλοειδή μπελαντόνας και τα βαρβιτουρικά, για τα οποία δεν είναι δυνατό να αποδειχθεί τόσο η δράση όσο και η ασφάλειά τους ενώ έχουν και σοβαρές παρενέργειες.<span> </span><sup id="cite_ref-41" class="reference">[37]</sup></p> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/30/Atropa_belladonna_Prague_2011_2.jpg/150px-Atropa_belladonna_Prague_2011_2.jpg" decoding="async" width="150" height="123" class="thumbimage" srcset="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/30/Atropa_belladonna_Prague_2011_2.jpg/225px-Atropa_belladonna_Prague_2011_2.jpg 1.5x, //upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/30/Atropa_belladonna_Prague_2011_2.jpg/300px-Atropa_belladonna_Prague_2011_2.jpg 2x" data-file-width="2400" data-file-height="1973" title="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" /> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Μούρα από μπελαντόνα<span> </span><i>(belladonna)</i>.</div> </div> </div> <h4><span id=".CE.95.CE.BD.CE.B1.CE.BB.CE.BB.CE.B1.CE.BA.CF.84.CE.B9.CE.BA.CE.AE_.CE.B8.CE.B5.CF.81.CE.B1.CF.80.CE.B5.CF.85.CF.84.CE.B9.CE.BA.CE.AE_.CF.87.CF.81.CE.AE.CF.83.CE.B7"></span><span class="mw-headline" id="Εναλλακτική_θεραπευτική_χρήση">Εναλλακτική θεραπευτική χρήση</span></h4> <p>Παρασκευάσματα μπελαντόνας χρησιμοποιούνται στην<span> </span>ομοιοπαθητική<span> </span>ως υποτιθέμενες θεραπείες για διάφορες καταστάσεις.<sup id="cite_ref-oxfordbook_42-0" class="reference">[38]</sup><sup id="cite_ref-pmid_14651731_43-0" class="reference">[39]</sup><span> </span>Στην κλινική χρήση και στις ερευνητικές δοκιμές, η πιο κοινή προετοιμασία αραιώνεται στην ομοιοπαθητική σημειογραφία στο επίπεδο 30C. Αυτό το επίπεδο της αραίωσης δεν περιέχει τίποτα από το αρχικό φυτό,<span> </span><sup id="cite_ref-pmid_14651731_43-1" class="reference">[39]</sup><span> </span>αν και διαφημίζονται προς πώληση, παρασκευάσματα με λιγότερες αραιώσεις, τα οποία στατιστικώς περιέχουν ιχνοποσότητες του φυτού.<sup id="cite_ref-44" class="reference">[40]</sup></p> <p>Το 2010 και ξανά το 2016, η αμερικανική<span> </span><i>FDA</i><span> </span>προειδοποίησε κατά της χρήσης των ομοιοπαθητικών ταμπλετών οδοντοφυΐας που βρέθηκαν να περιέχουν μπελαντόνα.<sup id="cite_ref-46" class="reference"></sup></p> <h3><span id=".CE.9D.CE.B1.CF.81.CE.BA.CF.89.CF.84.CE.B9.CE.BA.CF.8C"></span><span class="mw-headline" id="Ναρκωτικό">Ναρκωτικό</span></h3> <p>Η Άτροπος η ευθάλεια<span> </span><i>(Atropa belladonna)</i><span> </span>και συγγενικά φυτά, όπως η ντατούρα<span> </span><i>(Datura stramonium)</i>,<sup id="cite_ref-47" class="reference">[Σημ. 3]</sup><span> </span>έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί ως ναρκωτικά, λόγω των ζωηρών ψευδαισθήσεων και των παραληρημάτων που παράγουν. Ωστόσο, αυτές οι ψευδαισθήσεις συνήθως περιγράφονται ως πολύ δυσάρεστες και η ψυχαγωγική χρήση θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνη λόγω του υψηλού ρίσκου από ακούσια μοιραία υπερβολική δόση.<sup id="cite_ref-48" class="reference">[43]</sup><sup id="cite_ref-49" class="reference">[44]</sup><sup id="cite_ref-50" class="reference">[45]</sup><span> </span>Επιπροσθέτως, τα αποτελέσματα της ατροπίνης στο<span> </span>κεντρικό νευρικό σύστημα, περιλαμβάνουν διαταραχή της<span> </span>μνήμης, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρή σύγχυση.<sup id="cite_ref-51" class="reference">[46]</sup><span> </span>Οι κύριες επιδράσεις στην κατανάλωση μπελαντόνα<span> </span><i>(belladonna)</i>, διαρκούν για τρεις έως τέσσερις ώρες, οι οπτικές ψευδαισθήσεις μπορεί να διαρκέσουν τρεις έως τέσσερις ημέρες, ορισμένες αρνητικές παρενέργειες διατηρούνται για αρκετές ημέρες.<sup id="cite_ref-:0_23-4" class="reference">[19]</sup><sup id="cite_ref-:1_52-0" class="reference">[47]</sup><span> </span>Οι θετικές εμπειρίες που προκαλούνται από την κατανάλωση μπελαντόνα είναι σπάνιες καθώς ουσιαστικά πρόκειται για δηλητηρίαση από μπελαντόνα.<sup id="cite_ref-:0_23-5" class="reference">[19]</sup></p> <h3><span id=".CE.9B.CE.B1.CE.BF.CE.B3.CF.81.CE.B1.CF.86.CE.AF.CE.B1"></span><span class="mw-headline" id="Λαογραφία">Λαογραφία</span></h3> <div class="thumb tright"> <div class="thumbinner"><img alt="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d6/Flickr_-_don_macauley_-_Deadly_Nightshade.jpg/250px-Flickr_-_don_macauley_-_Deadly_Nightshade.jpg" decoding="async" width="250" height="169" class="thumbimage" srcset="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d6/Flickr_-_don_macauley_-_Deadly_Nightshade.jpg/375px-Flickr_-_don_macauley_-_Deadly_Nightshade.jpg 1.5x, //upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d6/Flickr_-_don_macauley_-_Deadly_Nightshade.jpg/500px-Flickr_-_don_macauley_-_Deadly_Nightshade.jpg 2x" data-file-width="3686" data-file-height="2496" title="Σπόροι Άτροπος η ευθάλεια (Atropa belladonna)" /> <div class="thumbcaption"> <div class="magnify"></div> Άνθος και άγουρο μούρο μπελαντόνα.</div> </div> </div> <p>Κατά το παρελθόν, οι μάγισσες πιστεύεται ότι χρησιμοποιούσαν ένα μείγμα από μπελαντόνα,<span> </span>οπιούχα παπαρούνα<span> </span>και άλλα φυτά, συνήθως δηλητηριώδη (όπως το λυκοπένιο και το δηλητηριώδες<span> </span>κώνειο) στην "ιπτάμενη αλοιφή" με την οποία αλοίφονταν για να τις βοηθήσει να πετάξουν σε συναντήσεις με άλλες μάγισσες.<sup id="cite_ref-53" class="reference">[48]</sup></p> <p>Τα αλκαλοειδή τροπανίου της μπελαντόνα χρησιμοποιήθηκαν ως δηλητήρια και οι πρώτοι άνθρωποι έφτιαχναν από το φυτό δηλητηριώδη<span> </span>βέλη.<sup id="cite_ref-Michael1998_54-0" class="reference">[49]</sup><span> </span>Στην<span> </span>Αρχαία Ρώμη, είχε χρησιμοποιηθεί ως δηλητήριο από την<span> </span>Αγριππίνα τη Νεότερη, σύζυγο του Αυτοκράτορα<span> </span>Κλαύδιου<span> </span>μετά από συμβουλή της<span> </span><i>Locusta</i>,<sup id="cite_ref-58" class="reference">[Σημ. 4]</sup><span> </span>μιας κυρίας εξειδικευμένης σε δηλητήρια και της<span> </span>Λιβίας, που φημολογείτο να το έχει χρησιμοποιήσει για να θανατώσει το σύζυγό της Αυτοκράτορα<span> </span>Αύγουστο.<sup id="cite_ref-Michael1998_54-1" class="reference">[49]</sup><sup id="cite_ref-Timbrell2005_59-0" class="reference">[50]</sup></p> <p>Ο<span> </span>Μάκβεθ της Σκωτίας, όταν ήταν ακόμη ένας από τους υπαρχηγούς του βασιλιά<span> </span>Ντάνκαν - της Σκωτίας, το χρησιμοποίησε κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας, για να δηλητηριάσει τα στρατεύματα του Βασιλιά της<span> </span>Αγγλίας, κατά την εισβολή του<span> </span>Χάρολντ του λαγοπόδαρου. Οι περισσότεροι στρατιώτες δηλητηριάστηκαν στον ύπνο τους ή υποχώρησαν.<sup id="cite_ref-groombridge_6-2" class="reference">[4]</sup></p> </body> </html>

MHS 58 (5 S)

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong>Κρόκος Μωβ - βολβοί</strong></h2> <h2><strong><span style="color: #ff0000;">Τιμή για το πακέτο των 3 βολβοί.</span></strong></h2> <p><span style="font-size: 11pt; color: #000000;"><span class="tlid-translation translation"><span title=""><strong>Αυτή η ποικιλία είναι γνωστή για το ευχάριστο άρωμά της.</strong> </span></span></span></p> <p><span style="font-size: 11pt; color: #000000;"><span class="tlid-translation translation"><span title="">Ο κρόκος γνωστός και με τις ονομασίες ζαφορά και σαφράνι είναι φυτό από το οποίο παράγεται ένα από τα πιο ακριβά μπαχαρικά που υπάρχουν στον κόσμο. Το σαφράν(ι) προέρχεται από τον ύπερο του άνθους του φυτού κρόκος, η επιστημονική ονομασία του οποίου είναι Κρόκος ο ήμερος (<i>Crocus sativus</i>) L. το οποίο ανήκει στην οικογένεια των Ιριδoειδών (Iridaceae). Το φυτό του κρόκου αποτελεί φυσική μετάλλαξη που συνέβη πριν από πολλά χρόνια σε περιοχές της Περσίας και της λεκάνης της Μεσογείου. Ανήκει στην κατηγορία των τριπλοειδών φυτών, πράγμα που σημαίνει ότι είναι στείρο και δεν μπορεί να αναπαραχθεί εγγενώς. Δεν παράγει σπόρους. Ο μόνος τρόπος για την αναπαραγωγή του είναι μέσω της διάσπασης και σποράς των βολβών του. Η διαδικασία αναπαραγωγής του είναι περίπου ίδια με αυτής του σκόρδου. Ο ένας βολβός παράγει νέους βολβούς και αυτοί μπορούν να δώσουν νέα φυτά όταν φυτευθούν. </span></span></span></p> <p><span style="font-size: 11pt; color: #000000;"><span class="tlid-translation translation"><span title="">Η καλλιέργεια του κρόκου απαιτεί ακραίες κλιματικές συνθήκες. Χρειάζεται ξηρό και θερμό καιρό το καλοκαίρι και κρύο τον χειμώνα. Η γη στην οποία θα καλλιεργηθεί θα πρέπει να είναι ξηρή, ασβεστώδης, επίπεδη και χωρίς δένδρα. Το έδαφος πρέπει να είναι καλά στραγγιζόμενο ώστε να απομακρύνεται το νερό και να αποφεύγονται έτσι πιθανές προσβολές μυκήτων στους βολβούς που θα έχουν ως αποτέλεσμα το σάπισμα τους. Η σπορά γίνεται τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιο. Η σπορά γίνεται με την τοποθέτηση των βολβών σε αυλάκια βάθους 20 εκατοστών και σε απόσταση 10 εκατοστών μεταξύ τους. Η συγκομιδή γίνεται στα τέλη Οκτωβρίου με αρχές Νοεμβρίου. Το λουλούδι τού φυτού ανοίγει την αυγή και πρέπει να μείνει κατά το δυνατόν λιγότερο πάνω στο φυτό διότι μαραίνεται γρήγορα και τα στίγματα χάνουν το χρώμα και το άρωμα τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η συγκομιδή ξεκινά όταν ξημερώσει έως την 10η πρωινή. Μόλις τα λουλούδια μαζευτούν γίνεται διαχωρισμός τού στίγματος από το υπόλοιπο λουλούδι. Υπολογίζεται ότι χρειάζονται 85000 λουλούδια για να συγκομισθεί ένα κιλό από φρέσκα στίγματα κρόκου. Μετά το τέλος της συγκομιδής τα στίγματα πρέπει να αποξηρανθούν για να μπορούν να διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κατά αυτή την διαδικασία ο φρέσκος κρόκος χάνει περίπου τα 4/5 του αρχικού του βάρους και αποκτά το χαρακτηριστικό του κόκκινο χρώμα. Από ένα κιλό φρέσκα στίγματα κρόκου το τελικό προϊόν είναι 200 γραμμάρια αποξηραμένων στιγμάτων. Τα αποξηραμένα στίγματα για να διατηρήσουν τα χαρακτηριστικά τους πρέπει να αποθηκευτούν και να προστατευθούν από την υγρασία, το ηλιακό φως και τη θερμότητα. </span></span></span></p> <h1><span style="color: #ff0000;"><a href="https://www.seeds-gallery.shop/el/home/krokos-volvoi-zafora-crocus-sativus.html" target="_blank" title="Κρόκος βολβοί – ζαφορά μπορούν να αγοραστούν εδώ" style="color: #ff0000;" rel="noreferrer noopener"><span style="font-size: 13pt;"><strong>Κρόκος βολβοί – ζαφορά μπορούν να αγοραστούν εδώ</strong></span></a></span><span style="font-size: 16pt;"><strong><span class="tlid-translation translation"><span title=""></span></span></strong></span></h1> </body> </html>

F 81 P

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong>Κρόκος Κίτρινος - βολβοί</strong></h2> <h2><strong><span style="color: #ff0000;">Τιμή για το πακέτο των 3 βολβοί.</span></strong></h2> <p><span style="font-size: 11pt; color: #000000;"><span class="tlid-translation translation"><span title=""><strong>Αυτή η ποικιλία είναι γνωστή για το ευχάριστο άρωμά της.</strong> </span></span></span></p> <p><span style="font-size: 11pt; color: #000000;"><span class="tlid-translation translation"><span title="">Ο κρόκος γνωστός και με τις ονομασίες ζαφορά και σαφράνι είναι φυτό από το οποίο παράγεται ένα από τα πιο ακριβά μπαχαρικά που υπάρχουν στον κόσμο. Το σαφράν(ι) προέρχεται από τον ύπερο του άνθους του φυτού κρόκος, η επιστημονική ονομασία του οποίου είναι Κρόκος ο ήμερος (<i>Crocus sativus</i>) L. το οποίο ανήκει στην οικογένεια των Ιριδoειδών (Iridaceae). Το φυτό του κρόκου αποτελεί φυσική μετάλλαξη που συνέβη πριν από πολλά χρόνια σε περιοχές της Περσίας και της λεκάνης της Μεσογείου. Ανήκει στην κατηγορία των τριπλοειδών φυτών, πράγμα που σημαίνει ότι είναι στείρο και δεν μπορεί να αναπαραχθεί εγγενώς. Δεν παράγει σπόρους. Ο μόνος τρόπος για την αναπαραγωγή του είναι μέσω της διάσπασης και σποράς των βολβών του. Η διαδικασία αναπαραγωγής του είναι περίπου ίδια με αυτής του σκόρδου. Ο ένας βολβός παράγει νέους βολβούς και αυτοί μπορούν να δώσουν νέα φυτά όταν φυτευθούν. </span></span></span></p> <p><span style="font-size: 11pt; color: #000000;"><span class="tlid-translation translation"><span title="">Η καλλιέργεια του κρόκου απαιτεί ακραίες κλιματικές συνθήκες. Χρειάζεται ξηρό και θερμό καιρό το καλοκαίρι και κρύο τον χειμώνα. Η γη στην οποία θα καλλιεργηθεί θα πρέπει να είναι ξηρή, ασβεστώδης, επίπεδη και χωρίς δένδρα. Το έδαφος πρέπει να είναι καλά στραγγιζόμενο ώστε να απομακρύνεται το νερό και να αποφεύγονται έτσι πιθανές προσβολές μυκήτων στους βολβούς που θα έχουν ως αποτέλεσμα το σάπισμα τους. Η σπορά γίνεται τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιο. Η σπορά γίνεται με την τοποθέτηση των βολβών σε αυλάκια βάθους 20 εκατοστών και σε απόσταση 10 εκατοστών μεταξύ τους. Η συγκομιδή γίνεται στα τέλη Οκτωβρίου με αρχές Νοεμβρίου. Το λουλούδι τού φυτού ανοίγει την αυγή και πρέπει να μείνει κατά το δυνατόν λιγότερο πάνω στο φυτό διότι μαραίνεται γρήγορα και τα στίγματα χάνουν το χρώμα και το άρωμα τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η συγκομιδή ξεκινά όταν ξημερώσει έως την 10η πρωινή. Μόλις τα λουλούδια μαζευτούν γίνεται διαχωρισμός τού στίγματος από το υπόλοιπο λουλούδι. Υπολογίζεται ότι χρειάζονται 85000 λουλούδια για να συγκομισθεί ένα κιλό από φρέσκα στίγματα κρόκου. Μετά το τέλος της συγκομιδής τα στίγματα πρέπει να αποξηρανθούν για να μπορούν να διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κατά αυτή την διαδικασία ο φρέσκος κρόκος χάνει περίπου τα 4/5 του αρχικού του βάρους και αποκτά το χαρακτηριστικό του κόκκινο χρώμα. Από ένα κιλό φρέσκα στίγματα κρόκου το τελικό προϊόν είναι 200 γραμμάρια αποξηραμένων στιγμάτων. Τα αποξηραμένα στίγματα για να διατηρήσουν τα χαρακτηριστικά τους πρέπει να αποθηκευτούν και να προστατευθούν από την υγρασία, το ηλιακό φως και τη θερμότητα. </span></span></span></p> <h1><span style="color: #ff0000;"><a href="https://www.seeds-gallery.shop/el/home/krokos-volvoi-zafora-crocus-sativus.html" target="_blank" title="Κρόκος βολβοί – ζαφορά μπορούν να αγοραστούν εδώ" style="color: #ff0000;" rel="noreferrer noopener"><span style="font-size: 13pt;"><strong>Κρόκος βολβοί – ζαφορά μπορούν να αγοραστούν εδώ</strong></span></a></span><span style="font-size: 16pt;"><strong><span class="tlid-translation translation"><span title=""></span></span></strong></span></h1> </body> </html>

F 81 Y

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong>Σπόροι Στρογγυλόδον Black Jade Vine (Mucuna nigricans)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 1 σπόρων.</strong></span></h2> <p>Αυτή είναι μια όμορφη ανθοφορία αμπέλου. Τα σκούρα μοβ άνθη φαίνονται ενωμένα μεταξύ τους σε σταφύλια σαν συστάδες, μήκους έως 30 cm και διαμέτρου 15 cm. Πολύ έντονο ξυλώδες αναρριχητικό δέντρο - κατά τη διάρκεια θερμότερου καιρού, αυτό το αμπέλι μπορεί να μεγαλώσει 60 cm ή περισσότερο την εβδομάδα. Τα στελέχη μπορούν να φτάσουν έως και 18 μέτρα σε μήκος</p> <p>Το Strongylodon macrobotrys είναι ένα αειθαλές φυτό που βγάζει άνθη σε ζεύγη κι έχουν παχιά ξυλώδη κοτσάνια με διάμετρο 2.5 εκ. ή περισσότερο. Το συνολικό μήκος του φυτού συνήθως φτάνει ή και ξεπερνά τα 21 μέτρα. Τα φύλλα του είναι τριπλά, δηλαδή από ένα κοτσάνι φυτρώνουν τρία διαφορετικά στενόμακρα φύλλα που το καθένα έχει μήκος περίπου 7.5-12.5 εκ. ή περισσότερο, με το μεσαίο φύλλο πάντα μεγαλύτερο. Την άνοιξη και τις αρχές του καλοκαιριού το Strongylodon macrobotrys βγάζει γαλαζοπράσινα άνθη μήκους 7.5-12.5 εκ., που κρέμονται σχηματίζοντας μεγάλα τσαμπιά μήκους 1.5μ. ή περισσότερο. Η ανθοφορία του είναι πραγματικά καταπληκτική. Οι καρποί που ακολουθούν και περιέχουν τους σπόρους είναι κυλινδρικοί και μοιάζουν με μεγάλα μπιζέλια, μήκους περίπου 15εκ. Είναι αρκετά διαφορετικοί από τους συνηθισμένους καρπούς που έχουν τα όσπρια και περιέχουν 12 σπόρους ο καθένας.</p> <p>Στους τροπικούς και υποτροπικούς κήπους το φυτό Strongylodon macrobotrys είναι περιζήτητο για τα εντυπωσιακά του άνθη που έχουν ένα πολύ ασυνήθιστο μπλε-πράσινο χρώμα. Συνήθως το φυτεύουν δίπλα σε πέργκολες, έτσι ώστε όπως θα τυλιχτεί στην πέργκολα το φυτό, να κρέμονται τα άνθη του προς τα κάτω σαν τσαμπιά από σταφύλια. Συνήθως όμως το μέγεθος τους είναι εντυπωσιακό και φτάνουν μέχρι κάτω. Στη Νότια Αφρική, η περιοχή των ακτών του Natal είναι απαγορευμένη για το φυτό Strongylodon macrobotrys, λόγω της ζέστης και της υγρασίας. Αλλά αναπτύσσεται σε λίγες περιοχές -που όμως δεν κάνει παγωνιά- στο εσωτερικό του νησιού. Το κόκκινο jade vine είναι ένα φυτό επιφανειακά παρόμοιο που στην πραγματικότητα είναι είδος ενός διαφορετικού γένους και λέγεται Mucuna bennetti.</p> <p>Το πρασινογάλαζο χρώμα των λουλουδιών του jade vine (Strongylodon macrobotrys) είναι σχεδόν μοναδικό στο βασίλειο των φυτών. Καθώς κρέμονται ανάμεσα στο πλούσιο τροπικό φύλλωμα, τα άνθη του είναι πρακτικά φωτοβόλα. Καλλιεργείται στην Χαβάη για τα άνθη του που χρησιμοποιούνται στις γιρλάντες.</p> <p>Η κοινή του ονομασία είναι jade vine (jade vine= αμπελονεφρίτης, σε ελεύθερη μετάφραση), λόγω του χρώματος των λουλουδιών που μοιάζουν με το ορυκτό νεφρίτης. ’λλες αγγλικές ονομασίες περιλαμβάνουν το Gray's jade vine, από τον Asa Gray (1810-1888), τον Αμερικάνο βοτανολόγο που περιέγραψε και ονόμασε αυτό το αναρριχητικό το 1854, και σμαραγδένιο ερπετό (emerald creeper).</p> <p>Το φυτό Strongylodon macrobotrys ανήκει ουσιαστικά στην οικογένεια των μπιζελιών (mame-ka, Leguminosae). Έχει περίπου 27 αναγνωρισμένα είδη, που προέρχονται από την Μαδαγασκάρη, από τα νησιά του Ινδικού Ωκεανού συμπεριλαμβανομένων της Σρι Λάνκα, της Νέας Γουϊνέας και των Φιλιππίνων. Η επιστημονική ονομασία Strongylodon, προέρχεται από την Ελληνική λέξη "στρογγυλός". Το όνομα του είδους, macrobotrys, επίσης με ελληνική προέλευση, αναφέρεται στην εμφάνιση των σπόρων και σημαίνει "κρεμαστές συστάδες που μοιάζουν με τεράστια τσαμπιά"</p> <p>Το Strongylodon macrobotrys στη φύση επικονιάζεται από νυχτερίδες. Οι νυχτερίδες κρέμονται ανάποδα για να πιούν το νέκταρ και το φυτό αφήνει μ' αυτόν τον τρόπο γύρη στα κεφάλια τους. Το επόμενο φυτό συλλέγει γύρη από το προηγούμενο που επισκέφθηκε η νυχτερίδα και αφήνει τη δική του στο κεφάλι της για να μεταφερθεί με τη σειρά της αλλού. Είναι άψογο παράδειγμα συνεξέλιξης: το φυτό και η νυχτερίδα έχουν εξελιχθεί έτσι που να συνεργάζονται τέλεια μεταξύ τους.</p> <p>Ο φυσικός τόπος του φυτού περιορισμένος στα τροπικά δάση των Φιλιππίνων (Luzon, Mindoro και νησιά Catanduanes)  είναι υπό τον κίνδυνο εξαφάνισης γιατί το αναρριχόμενο αυτό αναπτύσσεται μόνο στα βαθύτερα, σκοτεινά, τροπικά δάση τα οποία καταστρέφονται προς εκμετάλλευση της ξυλείας τους. Τα τροπικά δάση των Φιλιππίνων είναι υπό εξαφάνιση και μάλιστα με εντυπωσιακούς ρυθμούς. Ουσιαστικά τα νησιά ήταν σχεδόν ολοκληρωτικά καλυμμένα με δάση, αλλά μια χαρτογράφηση το 1988 εκτίμησε ότι μόνο το 20% έχει απομείνει. Η ταχύτητα με την οποία τα τροπικά αυτά δάση εξαφανίζονται κάνει πιο επιτακτική την ανάγκη για έρευνα σχετικά με την βιολογία του φυτού.</p> <p><strong>Πηγή:</strong></p> <p>http://en.wikipedia.org/wiki/Jade_vine</p> <p>http://www.floridata.com/ref/S/stro_mac.cfm</p> <p>http://250.kew.org/Plants/KEW_050358.html</p> <p>http://search.japantimes.co.jp/cgi-bin/fe20000927a1.html</p> </body> </html>

T 74 B

5/ 5

<h2><strong>Σπόροι βάλσαμο (Hypericum perforatum)</strong></h2> <h2><strong><span style="color: #ff0000;" class="">Τιμή για το πακέτο των 1000 (0.1g) σπόροι.</span> </strong></h2> <p>Το βάλσαμο (επιστ. Υπερικόν το διάτρητον, Hypericum perforatum) είναι φυτό του γένους Υπερικόν. Ήταν γνωστό ως υπερικό στην Αρχαία Ελλάδα, ενώ στη νεότερη Ελλάδα είναι γνωστό ως βαλσαμόχορτο ή σπαθόχορτο, ενώ στην ξένη (αγγλική) βιβλιογραφία αναφέρεται ως St. John's wort.</p> <p><strong>Σύσταση του φυτού</strong></p> <p>Τα φύλλα του Βάλσαμου είναι φωτεινά κίτρινα-πορτοκαλί και τα πέταλα συνήθως κίτρινα. Όταν γυρίσουν προς το φως, αποκαλύπτουν ημιδιαφανείς στιγμές, που δίνουν την εντύπωση πως είναι διάτρητες. Οι κουκίδες αυτές δεν είναι όμως τρύπες, αλλά έγχρωμα αιθέρια έλαια και ρητίνες. Αν τρίψει κανείς τις μαύρες αυτές κουκίδες που έχουν τα 5 πέταλα με τα δάχτυλά του, αυτά θα γίνουν κόκκινα. Για πολλούς φυτοθεραπευτές, αυτές οι κουκίδες περιέχουν μερικά από τα πιο πολύτιμα και αποτελεσματικά φυτικά συστατικά. Οι στήμονες του φυτού έχουν ιδιαίτερη μορφή, με στερεό κυλινδρικό στέλεχος, με δύο γραμμές που εξέχουν κατά μήκος. Αυτές οι γραμμές κάνουν τον στήμονα να μοιάζει επίπεδος, πράγμα εντελώς ασυνήθιστο στον κόσμο των φυτών.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Περιέχει υπερικίνη και ψευδο-υπερικίνη, φλαβονοειδή (16% στα φύλλα), ξανθόνες, φαινολικά οξέα και αιθέρια έλαια (0,13% σε ολόκληρο το φυτό).</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>Φαρμακευτικές ιδιότητες</strong></p> <p>Το υπερικό ή βαλσαμόχορτο απασχόλησε τη θεραπευτική από την αρχαιότητα: ο Γαληνός και ο Διοσκουρίδης το αναφέρουν ως διουρητικό, επουλωτικό, εμμηναγωγό, αιμοστατικό.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Στην αρχαιότητα το χρησιμοποιούσαν ως επουλωτικό στις πληγές που γινόντουσαν από τα σπαθιά, εξ ου κι η ονομασία του σπαθόχορτο. Στις ΗΠΑ, μετά από ένα πρόγραμμα του ABC News τον Ιούνιο του 1997, το υπερικό έγινε το πιο δημοφιλές φυτό, το εναλλακτικό «πρόζακ» (Ladose), για την ήπια και μέτρια κατάθλιψη. Χρησιμοποιείται επίσης ως αντισπασμωδικό και βελτιωτικό της ποιότητας του ύπνου σε αϋπνίες. Ήδη, το 1994 στη Γερμανία, συνταγογραφήθηκαν συνταγές για 20 εκατομμύρια ασθενείς. Μόνο στη Μοντάνα των ΗΠΑ καλλιεργούνται σήμερα 500.000 στρέμματα φυτού.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>Χρήση</strong></p> <p>Εξωτερικά χρησιμοποιείται αφού εκχυλισθεί το φρέσκο φυτό σε ελαιόλαδο για πολλές ημέρες (40 έως 50) ως άριστο επουλωτικό σε πληγές και εγκαύματα πρώτου βαθμού.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Για εσωτερική χρήση, λαμβάνεται:</p> <p>&nbsp;</p> <p>Ως έκχυμα: συνήθως ένα κουταλάκι του γλυκού ξερά τριμμένα φύλλα και άνθη σε μία κούπα καυτό νερό, που αφήνεται για 10 με 15 λεπτά για να περάσουν όλα τα συστατικό του φυτού στο νερό, από μία μέχρι τρεις φορές την ημέρα, κατόπιν συμβουλής γιατρού, φαρμακοποιού ή ειδικού.</p> <p>Σε κάψουλες ή χάπια, κατόπιν συμβουλής γιατρού ή φαρμακοποιού.</p> <p>Σε αλκοολούχο βάμμα, κατόπιν συμβουλής γιατρού ή φαρμακοποιού.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>Προφυλάξεις</strong></p> <p>Το υπερικό μπορεί να επηρεάσει το ήπαρ προκαλώντας ευαισθησία στο φως. Σε ορισμένα δέρματα μπορεί να προκαλέσει αντίδραση φωτοευαισθησίας και φωτοδερματίτιδα, που εκδηλώνεται με δερματικούς ερεθισμούς, περιλαμβανομένου του στόματος, της μύτης και των αυτιών. Δεν πρέπει μετά τη χρήση του να ακολουθεί έκθεση στο φως. Τα σκουρόχρωμα δέρματα δεν προσβάλλονται. Σε πειραματόζωα επηρεάζει τη θερμορύθμιση. Πάντως, τα περιστατικά φωτοευαισθησίας και παρενεργειών που έχουν καταγραφεί είναι σπάνια και αφορούν ορισμένες περιπτώσεις πολύ υψηλών ημερήσιων δόσεων.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες[εκκρεμεί παραπομπή], το υπερικό μπορεί να επηρεάσει το μεταβολισμό ορισμένων ενζύμων, κατά συνέπεια χρειάζεται προσοχή όταν χορηγείται ταυτόχρονα με άλλα φάρμακα. Όσοι χρησιμοποιούν Hypericum θα πρέπει να το σταματήσουν, αν λαμβάνουν φαρμακευτικά σκευάσματα που περιέχουν τις εξής δραστικές ουσίες: ινδιναβίρη (crivixan), κυκλοσπορίνη (cyclosporin), θεοφυλλίνη (choledyl, theo-dur, uniphyllin, aberten), διγιτοξίνη (digoxin, lanoxin), panwarfin, και αντισυλληπτικά. Επίσης, επειδή το Ηypericum επηρεάζει νευροδιαβιβαστές, μπορεί να αλληλεπιδρά με διάφορα ψυχοτρόπα φάρμακα, συμπεριλαμβανομένων άλλων αντικαταθλιπτικών.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Σε περίπτωση που λαμβάνονται άλλα φάρμακα πρέπει να ενημερώνεται ο γιατρός ή ο φαρμακοποιός.</p><script src="//cdn.public.n1ed.com/G3OMDFLT/widgets.js"></script>

MHS 45 (1000 S)

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong>Σπόροι Λευκό Ολενδρικού (Nerium oleander)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 10 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Η πικροδάφνη ή ροδοδάφνη (επιστημονική ονομασία Nerium oleander, Νήριον το ολέανδρον συνών. Νήριον η ροδοδάφνη) ανήκει στο γένος Νήριον (Nerium). Το είδος Ράιτια η αντιδυσεντερική (Wrightia antidysenterica) συν. Νήριον το αντιδυσεντερικόν (Nerium antidysentericum) είχε συμπεριληφθεί στο γένος παλαιότερα.</p> <p>Η ροδοδάφνη είναι ένας αειθαλής θάμνος της οικογένειας των αποκυνίδων που μπορεί να φτάσει σε ύψος 5 μέτρων, με τοξικά μέρη. Μεγαλώνει σε ηλιόλουστα μέρη με υγρό υπόστρωμα, όπως οι όχθες ποταμών σε χαμηλό υψόμετρο.</p> <p>Αντέχει επίσης τα ελαφρώς υφάλμυρα εδάφη. Πολλαπλασιάζεται πολύ εύκολα με μοσχεύματα. Έχει λογχοειδή, δερματώδη φύλλα και μονά ροζ-κόκκινα άνθη.</p> <p>Υπάρχουν και ποικιλίες με άσπρα, κίτρινα, μωβ και διπλά άνθη, οι οποίες καλλιεργούνται. Στην Ελλάδα είναι αυτοφυής, όπως και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου. Η τοξικότητα της πικροδάφνης οφείλεται στην τοξική ουσία νηριίνη, και έχει ως στόχο να προστατεύσει το φυτό από τις επιθέσεις ζώων.</p> </body> </html>

T 62 W

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong>Κόκκινα ολενδρικού σπόρια - σκληρό (Nerium oleander)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 10 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Η πικροδάφνη ή ροδοδάφνη (επιστημονική ονομασία Nerium oleander, Νήριον το ολέανδρον συνών. Νήριον η ροδοδάφνη) ανήκει στο γένος Νήριον (Nerium). Το είδος Ράιτια η αντιδυσεντερική (Wrightia antidysenterica) συν. Νήριον το αντιδυσεντερικόν (Nerium antidysentericum) είχε συμπεριληφθεί στο γένος παλαιότερα[2].</p> <p>Η ροδοδάφνη είναι ένας αειθαλής θάμνος της οικογένειας των αποκυνίδων που μπορεί να φτάσει σε ύψος 5 μέτρων, με τοξικά μέρη. Μεγαλώνει σε ηλιόλουστα μέρη με υγρό υπόστρωμα, όπως οι όχθες ποταμών σε χαμηλό υψόμετρο. Αντέχει επίσης τα ελαφρώς υφάλμυρα εδάφη.</p> <p>Πολλαπλασιάζεται πολύ εύκολα με μοσχεύματα. Έχει λογχοειδή, δερματώδη φύλλα και μονά ροζ-κόκκινα άνθη. Υπάρχουν και ποικιλίες με άσπρα, κίτρινα, μωβ και διπλά άνθη, οι οποίες καλλιεργούνται. Στην Ελλάδα είναι αυτοφυής, όπως και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου.</p> <p>Η τοξικότητα της πικροδάφνης οφείλεται στην τοξική ουσία νηριίνη, και έχει ως στόχο να προστατεύσει το φυτό από τις επιθέσεις ζώων.</p> </body> </html>

T 62 R

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><span style="font-size: 14pt;"><strong>Πικροδάφνη ή Ροδοδάφνη σπόροι (Nerium ολεάνδερ)</strong></span></h2> <h2><span style="color: #ff0000; font-size: 14pt;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 10 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Η πικροδάφνη ή ροδοδάφνη (επιστημονική ονομασία Nerium oleander, Νήριον το ολέανδρον συνών. Νήριον η ροδοδάφνη) ανήκει στο γένος Νήριον (Nerium). Το είδος Ράιτια η αντιδυσεντερική (Wrightia antidysenterica) συν. Νήριον το αντιδυσεντερικόν (Nerium antidysentericum) είχε συμπεριληφθεί στο γένος παλαιότερα[2]. Η ροδοδάφνη είναι ένας αειθαλής θάμνος της οικογένειας των αποκυνίδων που μπορεί να φτάσει σε ύψος 5 μέτρων, με τοξικά μέρη. Μεγαλώνει σε ηλιόλουστα μέρη με υγρό υπόστρωμα, όπως οι όχθες ποταμών σε χαμηλό υψόμετρο. Αντέχει επίσης τα ελαφρώς υφάλμυρα εδάφη. Πολλαπλασιάζεται πολύ εύκολα με μοσχεύματα. Έχει λογχοειδή, δερματώδη φύλλα και μονά ροζ-κόκκινα άνθη. Υπάρχουν και ποικιλίες με άσπρα, κίτρινα, μωβ και διπλά άνθη, οι οποίες καλλιεργούνται. Στην Ελλάδα είναι αυτοφυής, όπως και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου. Η τοξικότητα της πικροδάφνης οφείλεται στην τοξική ουσία νηριίνη, και έχει ως στόχο να προστατεύσει το φυτό από τις επιθέσεις ζώων.</p> </body> </html>

T 62 P

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2><strong>Σπόροι θαλασσινού κρεμμυδιού (Albuca bracteata) </strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 3 σπόρους.</strong></span></h2> <p>Το Albuca bracteata (syn. Ornithogalum longebracteatum), είναι γνωστό με τα κοινά ονόματα έγκυο κρεμμύδι, ψεύτικο κρεμμύδι και θαλασσινό κρεμμύδι. Είναι ένα είδος βολβοειδούς ανθοφόρου φυτού στην οικογένεια Asparagaceae. Τα ανθισμένα στελέχη του μπορούν να φτάσουν σε ύψος 90 εκατοστά και μπορούν να φέρουν έως και 100 πράσινα-λευκά άνθη.</p> <p>Φυλλώματα σε σχήμα λουριού, μήκους 60 cm (2 ft) και πλάτους 2,5 cm (1 in), προεξέχουν από έναν ογκώδη βολβό που βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό πάνω από το έδαφος. Οι ρίζες είναι λευκές και χυμώδεις. Πολλά μικρά, αρωματικά, λευκά άνθη, με διάμετρο 0,5 εκατοστά και πράσινη μαία, βρίσκονται σε ρακέτες που έχουν ύψος 70-90 cm Η ανθοφορία συνήθως εμφανίζεται από την άνοιξη έως τις αρχές του χειμώνα (Μάιος έως Αύγουστος στο βόρειο ημισφαίριο), με 50 έως 100 άνθη ανά μίσχο. Ένα φυτό μπορεί να έχει έως και 300 λουλούδια ταυτόχρονα. Τα καψάκια φρούτων έχουν μήκος 10 mm και διάμετρο 6 mm. Οι σπόροι είναι επιμήκεις με διαστάσεις 4 επί 1,5 mm. Το Albuca bracteata είναι ένα κρυπτοφύτη, καθώς το φύλλωμα πεθαίνει πίσω κατά τις περιόδους ξηρασίας.</p> <p>Συχνά καλλιεργείται ως διακοσμητικό φυτό. Το φυτό είναι πολύ προσαρμόσιμο και ως εκ τούτου ιδανικό για καλλιέργεια σε δοχεία. Προτιμά τον άμεσο ήλιο. Το υπόστρωμα πρέπει να είναι καλά στραγγισμένο.</p> <p>Αντέχει σε θερμοκρασίες έως -5 ° C.</p> <p>Στην ιατρική, τα θρυμματισμένα φύλλα του φυτού χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία κοψίματος και μώλωπες. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, το φαρμακευτικό αποτέλεσμα αυτού του φυτού είναι παρόμοιο με αυτό της αλόης βέρα.</p> </body> </html>

CT 23 (3 S)

5/ 5

<h2 class=""><strong>Σπόροι Γίγαντας Άνθη ιβίσκου Roselle (Hibiscus sabdariffa)</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;" class=""><strong>Τιμή για το πακέτο των 5 σπόροι.</strong></span></h2> <div><strong><span style="color: #000000; font-size: 18px;">Οι καρποί αυτού του roselle είναι διπλάσιοι από κάθε άλλο roselle.</span></strong><br>Ειναι το ειδος που δινει τα πολυ αρωματικα πεταλα για ροφηματα και τσαγια,επισης ο καρπος του τρωγεται και ωμος οπως και τα φυλλα του!ειναι μονοετες στα δικα μας κλιματα αλλα μεγαλωνει και βγαζει λουλουδια γρηγορα!</div> <p><strong>Βιότοπος – περιγραφή:</strong></p> <p>Η λατινική ονομασία του βοτάνου είναι Hibiscus sabdariffa (Ιβίσκος η σαβδαρίφη) και ανήκει στην οικογένεια των Μαλβιδών ή Μαλαχιδών η οποία περιλαμβάνει περίπου 200 είδη δένδρων, ποωδών φυτών ή θάμνων. Το συγκεκριμένο είδος (Hibiscus sabdariffa) κατάγεται από το Σουδάν και καλλιεργείται σε Αίγυπτο, Κεϋλάνη και τις τροπικές χώρες του Μεξικού.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Ο ιβίσκος είναι ιθαγενές φυτό των τροπικών χωρών. Είναι ετήσιο ή πολυετές και το ύψος του κυμαίνεται από 2-2,5 μέτρα.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Είναι αγγειόσπερμο δικότυλο φυτό και η καταγωγή του είναι από την Ανατολική Ασία. Είναι θαμνώδες, με οδοντωτό γυαλιστερό φύλλωμα. Τα φύλλα του βαθιά, λοβωτά έχουν μήκος από 8 έως 15 εκατοστά, με νευρώσεις, εναλλάσσονται και έχουν μίσχους. Άνθη (διαμέτρου 8-10 εκατοστών) με πέντε πέταλα, σε σχήμα κώνου, κυρίως κόκκινα αλλά και πολλά άλλα χρώματα. Τα άνθη είναι ερμαφρόδιτα (έχει αρσενικά και θηλυκά όργανα) και επικονιάζονται από έντομα.</p> <p>&nbsp;</p> <p><strong>Τα πιο κοινά είδη ιβίσκου είναι:</strong></p> <p>1. Ο ιβίσκος ο σειριακός, ο οποίος είναι θάμνος ή μικρό δέντρο καλλωπιστικό με πολύ ωραία μεγάλα άνθη. Τα φύλλα του είναι μεγάλα τριγωνικά και οδοντωτά, είναι ευαίσθητος στο ψύχος και αγαπά τα ηλιόλουστα μέρη.</p> <p>&nbsp;</p> <p>2. Ο ιβίσκος ο κανναβίνος είναι ποώδες μονοετές φυτό φτάνει σε ύψος τα 3,5 μέτρα, τα φύλλα του συγκεντρώνονται στις κορυφές των βλαστών. Τα άνθη του είναι κίτρινα και στο κέντρο τους μοβ.</p> <p>&nbsp;</p> <p>3. Ο ιβίσκος ο σινικός, καλλιεργείται στην Κίνα και χρησιμοποιείται στην παρασκευή χαρτιού.</p> <p>&nbsp;</p> <p>4. Ο ιβίσκος της Ερυθραίας καλλιεργείται για τα άνθη του από τα οποία παρασκευάζεται αφέψημα χωνευτικό και τονωτικό.</p> <p>&nbsp;</p> <p>5. Ο ιβίσκος ρόζα ή κινέζικη τριανταφυλλιά που φτάνει σε ύψος τα 4 μέτρα και καλλιεργείται για τα μεγάλα , όμορφα κωνικά του άνθη σε ποικιλία χρωμάτων.</p> <p>&nbsp;</p> <p>6. Ο ιβίσκος ο τρισχιδής είναι μονοετές φυτό με πολλές διακλαδώσεις των βλαστών του που φέρουν πολλές τρίχες. Τα άνθη του έχουν χρώμα κόκκινο, λευκό ή κίτρινο και ανοίγουν όταν είναι στον ήλιο ενώ κλείνουν όταν είναι στη σκιά. Ο αυθεντικός τροπικός ιβίσκος έχει κόκκινα λουλούδια, αλλά οι γενετιστές έχουν παράγει μια τεράστια ποικιλία χρωμάτων μεταξύ των οποίων παραλλαγές του κίτρινου, του πορτοκαλί και του ροζ όπως και διχρωμίες ή τριχρωμίες.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Η καλύτερη ποιότητα του βοτάνου είναι από το Σουδάν, αλλά η ποιότητα αυτή υποβαθμίζεται λόγω της κακής συλλογής, αποξήρανσης και συσκευασίας του φυτού. Αντίθετα θεωρείται εξαιρετική η επεξεργασία του βοτάνου από την Ταϊλάνδη.</p> <p><strong>Ιστορικά στοιχεία:</strong></p> <p>Θεωρείται πως το φυτό εμφανίστηκε πρώτα σε Ινδία και Μαλαισία. Από κει μεταφέρθηκε στην Αφρική εδώ και χιλιάδες χρόνια.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Σε Μεξικό, Αφρική, Ινδία, Ταϊλάνδη όλα τα μέρη του φυτού έχουν χρησιμοποιηθεί εδώ και εκατονταετίες για θεραπεία μολύνσεων του ουροποιητικού συστήματος και υπέρταση.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Στην Ινδία ο ιβίσκος είναι ένα παραδοσιακό θεραπευτικό φυτό που χρησιμοποιούν στην Αγιουβέρδα. Έρευνες στη χώρα αυτή έχουν αποδείξει την αντιυπερτασική και αντιοξειδωτική δραστηριότητα του φυτού.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Στην Ινδία το αφέψημα των σπόρων το δίνουν για ανακούφιση δυσουρίας, την οδυνηρή ούρηση σταγόνα - σταγόνα, και ήπιες περιπτώσεις δυσπεψίας. Στις πικρές ρίζες του φυτού, βραζιλιάνοι βοτανοθεραπευτές αποδίδουν ιδιότητες στομαχικές και μαλακτικές.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Στην ανατολική Αφρική αποκαλείται Σουδανικό τσάι και το χρησιμοποιούν εδώ και εκατονταετίες για την ανακούφιση του βήχα. Τον χυμό του φυτού μαζί με αλάτι, πιπέρι, ασαφέτιδα και μελάσα τον πίνουν για τη θεραπεία της χολέρας.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Τα φύλλα του φυτού θερμαινόμενα τα βάζουν στις ρωγμές των ποδιών για ταχεία επούλωση. Φτιάχνουν από αυτά και μια λοσιόν για πληγές και έλκη. Οι σπόροι του φυτού θεωρούνται διουρητικοί, και τονωτικοί, και το καφεκίτρινο έλαιο των σπόρων θεωρούν πως θεραπεύει πληγές στις καμήλες.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Στην Ευρώπη μελέτες πάνω στο φυτό έκανε ο Φλαμανδός M. de L’ Obel το 1576. Στη λαϊκή ιατρική το χρησιμοποιούσαν για αποστήματα, ατονία, αδυναμία, καρκίνο, βήχα, εξασθένηση, δυσπεψία, δυσουρία, πυρετό, μετά από μέθη ή επήρεια ναρκωτικών, καρδιακές παθήσεις, υπέρταση, νεύρωση, σκορβούτο και οδυνηρή ούρηση σταγόνα – σταγόνα. Έχει αναφερθεί ακόμη και για αρτηριοσκλήρωση.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Βέβαια το γεγονός ότι το φυτό είναι εδώδιμο ενώ παράλληλα από τις ίνες των μίσχων έφτιαχναν ένα είδος λινάτσας, σπάγκους και σχοινιά, αύξησε σημαντικά τους λόγους για την συστηματική καλλιέργεια του φυτού στις τροπικές χώρες.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Στο Τρίνιταντ και Τομπάκο φτιάχνουν ένα ποτό ιβίσκου σε συνδυασμό με μπύρα. Στην Ταϊλάνδη το πίνουν για τη μείωση της χοληστερόλης.</p> <p>Στην Καραϊβική πίνουν ένα ποτό που κατασκευάζουν από τους κάλυκες του φυτού. Στην Μαλαισία τους φρέσκους κάλυκες τους χρησιμοποιούν για παραγωγή ποτού προφυλακτικού της υγείας γιατί περιέχει πολύ βιταμίνη c και ανθοκυανίνες.</p> <p>Στο Μεξικό, "το αποκαλούμενο" agua de Τζαμάικα "de Flor de Τζαμάικα" agua (ύδωρ που αρωματίζεται με το roselle) συχνά είναι ο συχνότερα σπιτικό. Το έβραζαν και πρόσθεταν ζάχαρη κάνοντας ένα είδος λικέρ. Συχνά το καταψύχουν.</p> <p>Στην Τζαμάικα κάνουν κάτι παρόμοιο αλλά προσθέτουν πιπερόριζα και ρούμι και το πίνουν τα Χριστούγεννα. Στο Τρίνινταντ και Τομπάκο κάνουν το λικέρ αλλά αντί για πιπερόριζα και ρούμι βάζουν κανέλλα και γαρύφαλλα.</p> <p>Σε Μαλί, Σενεγάλη, Γκάμπια, Μπουρκίνα Φάσο και μπενίν φτιάχνουν ηδύποτα προσθέτοντας φύλλα μέντας, διαλυμένη καραμέλα μέντας και άλλες γεύσεις φρούτων.</p> <p>Σε Κίνα, Ινδία και Ταιβάν ο Ιβίσκος χρησιμοποιείται ως παραδοσιακό γιατρικό για να θεραπεύσει την υψηλή πίεση στο αίμα και τις ηπατικές διαταραχές.</p> <p>Στην Αμερική χρησιμοποιούν το φυτό για παραγωγή τσαγιού υψηλού σε ποσοστό βιταμίνης C και το θεωρούν καλό για ανθρώπους που έχουν την τάση για κατακράτηση ύδατος.</p> <p><strong>Συστατικά-χαρακτήρας:</strong></p> <p>Το βότανο είναι πλούσιο σε ανθοκυανίνες, φλαβονοειδή, (γκοσιπετίνη, χιμπισκετίνη και σαμνταρετίνη) δαφνηφυλίνη (χρωστική), μυρτιλίνη, χρυσανθενίνη και δελφινιδίνη. Τα ξερά σαρκώδη πέταλα ( τα οποία ωριμάζουν 6 μήνες μετά την εμφάνισή τους) περιέχουν υδατοδιαλυτή κόκκινη χρωστική, ένα μίγμα οργανικών οξέων (μηλικού, κιτρικού, τρυγικού) και οξύ του ιβίσκου.</p> <p><strong>Άνθιση – χρησιμοποιούμενα μέρη - συλλογή:</strong></p> <p>Ανθίζει από τον Αύγουστο μέχρι τον Οκτώβριο. Οι σπόροι ωριμάζουν από Οκτώβριο μέχρι Νοέμβριο. Για θεραπευτικούς σκοπούς χρησιμοποιούνται κύρια τα ξηρά σαρκώδη πέταλα αλλά όλα τα μέρη του φυτού έχουν θεραπευτικές ιδιότητες.</p> <p>Παράλληλα εδώδιμα θεωρούνται άνθη , φύλλα, ρίζα και οι σπόροι του φυτού. Τα νεαρά φύλλα και οι μίσχοι τα τρώνε ωμά στις σαλάτες ή μαγειρεμένα Ο φρέσκος κάλυκας του φυτού (πλούσιος σε κιτρικό οξύ και πηκτίνη) τρώγεται ακατέργαστος σε σαλάτες, ή μαγειρεύεται και χρησιμοποιείται ως αρωματική ουσία σε κέικ, ζελατίνες, σούπες, σάλτσες, τουρσιά κ.α.</p> <p>Επίσης χρησιμοποιείται για χρώμα και άρωμα σε κόκκινα κρασιά. Αν καβουρδιστεί χρησιμοποιείται ως υποκατάστατο καφέ.</p> <p>Η ρίζα είναι εδώδιμη αλλά πολύ ινώδης και σκληρή.</p> <p>Η ισχυρή ίνα που παράγεται από τον μίσχο του φυτού, κατασκευάζουν τρίχινα ρούχα, σπάγκο και σχοινί.</p> <p>Η χρωστική ουσία από τα πέταλα χρησιμοποιείται στα φάρμακα.</p> <p><strong>Θεραπευτικές ιδιότητες και ενδείξεις:</strong></p> <p>Στο βότανο αναφέρονται αντισηπτικές, αφροδισιακές, στυπτικές, χολαγωγές, καταπραϋντικές, χωνευτικές και ήπια καθαρτικές ιδιότητες.</p> <p>Ερευνητές στην Ανατολική Ασία έχουν αναφέρει πως ο ιβίσκος μπορεί σύμφωνα με τις μελέτες τους να μειώσει την χοληστερόλη. Θεωρούν πως τα αντιοξειδωτικά που περιέχει το άνθος του φυτού, έχουν ευεργετικά αποτελέσματα για την υγεία της καρδιάς, όπως το κόκκινο κρασί και το τσάι.</p> <p>Το βότανο συμβάλει στην καλή λειτουργία του πεπτικού συστήματος και στον καλύτερο μεταβολισμό υδατανθράκων, πρωτεϊνών και λιπιδίων. Ενδείκνυται για τους υπέρβαρους με πρόβλημα δυσκοιλιότητας και αυξημένων λιπιδίων. Δρα ως αντισκορβουτικό, στυπτικό, διουρητικό, αντιπυρετικό, στομαχικό.</p> <p>Οι κάλυκες του φυτού είναι αρωματικοί, στυπτικοί και δροσεροί. Έχουν διουρητική δράση, βοηθούν σε πυρετούς και δρουν εναντίον της χολέρας. Είναι επίσης αντισκορβουτικοί.</p> <p>Τα φύλλα είναι αντισκορβουτικά, μαλακτικά, διουρητικά, δροσερά, καταπραϋντικά. Επειδή είναι γλοιώδη, χρησιμοποιούνται ως μαλακτικά για κατευναστική θεραπεία του βήχα. Εξωτερικά βοηθούν σε κατάπλασμα σε σπυριά και αποστήματα.</p> <p>Τα άνθη έχουν δράση διουρητική και αντιχολερική. Μειώνουν την πίεση του αίματος και δυναμώνουν την περισταλτικότητα του εντέρου.</p> <p>Οι σπόροι είναι διουρητικοί, καθαρτικοί, και τονωτικοί. Χρησιμοποιούνται στη θεραπεία της ατονίας. Η ρίζα είναι απεριτίφ και τονωτική.</p> <p>&nbsp;</p> <p>Μελέτη του 2009 αναφέρει πως ο ιβίσκος μειώνει την συστολική πίεση σε όσους υποφέρουν από διαβήτη τύπου 2.</p> <p><strong>Παρασκευή και δοσολογία:</strong></p> <p>Παρασκευάζεται ως έγχυμα. Ρίχνουμε σε ένα κουταλάκι του τσαγιού ξηρό βότανο ένα φλιτζάνι βραστό νερό, το σκεπάζουμε για 10 λεπτά, σουρώνουμε και πίνουμε τρεις φορές την ημέρα.</p> <p><strong>Προφυλάξεις:</strong></p> <p>Δεν έχουν αναφερθεί παρενέργειες από τη χρήση του βοτάνου, κατά συνέπεια κρατούμε τον απαραίτητο κανόνα της σωστής δοσολογίας.</p> <table> <tbody> <tr> <td> <p><span><strong>Sowing Instructions</strong></span></p> </td> </tr> <tr> <td nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Propagation:</strong></span></p> </td> <td> <p><span>Seeds</span></p> </td> </tr> <tr> <td nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Pretreat:</strong></span></p> </td> <td> <p><span>0</span></p> </td> </tr> <tr> <td nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Stratification:</strong></span></p> </td> <td> <p><span>0</span></p> </td> </tr> <tr> <td nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Sowing Time:</strong></span></p> </td> <td> <p><span>all year round</span></p> </td> </tr> <tr> <td nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Sowing Depth:</strong></span></p> </td> <td> <p><span>Cover lightly with substrate</span></p> </td> </tr> <tr> <td nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Sowing Mix:</strong></span></p> </td> <td> <p><span>Coir or sowing mix + sand or perlite</span></p> </td> </tr> <tr> <td nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Germination temperature:</strong></span></p> </td> <td> <p><span>18-22°C</span></p> </td> </tr> <tr> <td nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Location:</strong></span></p> </td> <td> <p><span>bright + keep constantly moist not wet</span></p> </td> </tr> <tr> <td nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Germination Time:</strong></span></p> </td> <td> <p><span>7 - 40 days</span></p> </td> </tr> <tr> <td nowrap="nowrap"> <p><span><strong>Watering:</strong></span></p> </td> <td> <p><span>Water regularly during the growing season</span></p> </td> </tr> <tr> <td nowrap="nowrap">&nbsp;</td> <td> <p><br><span><em>Copyright © 2012 Seeds Gallery - Saatgut Galerie - Galerija semena.&nbsp;</em><em>All Rights Reserved.</em></span></p> </td> </tr> </tbody> </table>

MHS 19 G (5 S)

5/ 5

<h2 class=""><strong>Σπόροι Yucca filamentosa</strong></h2> <h2><span style="color: #ff0000;"><strong>Τιμή για το πακέτο των 5 σπόρους.</strong></span></h2> <span style="color: #000000; font-size: 18px;">Συνήθως χωρίς κορμό, είναι πολυθρόνος με κεφαλές μήκους 75 cm (30 in), νηματοειδούς, γαλαζοπράσινου, στριμμένου φύλλου. Το Y. filamentosa διακρίνεται εύκολα από άλλα είδη yucca από λευκά, ήδη νημάτια κατά μήκος των περιθωρίων φύλλων. Το λουλούδι προέρχεται από μάζες ύψους έως 3 μέτρων (10 πόδια) με κρεμαστά λουλούδια κρέμας στις αρχές του καλοκαιριού. Επικονιάζονται από το yucca moth Tegeticula yuccasella. Άλλα είδη σκώρων, όπως το Tegeticula intermedia, χρησιμοποιούν επίσης αυτό το yucca ως φυτό ξενιστή για να γεννήσουν τα αυγά τους.<br /><br />Χρήσεις<br /><br />Μόλις αφαιρεθούν οι σπόροι, τα φρούτα μπορούν να μαγειρευτούν και να καταναλωθούν. Τα μεγάλα πέταλα λουλουδιών μπορούν επίσης να καταναλωθούν σε σαλάτες.<br /><br />Τα φύλλα, οι μίσχοι και οι ρίζες αυτού του φυτού μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να αναισθητοποιήσουν τα ψάρια. Το Τσερόκι το χρησιμοποίησε για αυτό το σκοπό. <br /></span>

CT 8 (5 S)