5/ 5

<h2><span style="font-size:14pt;"><strong>Phlox μπαχαρικό σουμάκι - κιμά (Rhus coriaria)</strong></span><br /><span style="font-size:14pt;"><strong><span style="color:#d0121a;">Η τιμή είναι για τη συσκευασία των 10 γραμμάρια αυτού του μπαχαρικού.</span></strong></span></h2> <p><span style="color:#4a4a4a;"><span>Ο </span><b>Ρους ο βυρσοδεψικός</b><span> </span><i>(<b>Rhus coriaria</b>)</i><span>, κοινώς ονομάζεται </span><b>πλατύφυλλο ρούδι</b><span>, </span><b>ρούδι βυρσοδέψη</b><span>, ή </span><b>Σικελικό σουμάκι</b><span>, είναι ένας </span>φυλλοβόλος<span> </span>θάμνος<span> με μικρό </span>δέντρο<span> στην οικογένεια των </span>Ανακαρδιοειδών<span> </span><i>(Anacardiaceae)</i><span> ή </span>κάσιους<span> (Ανακάρδιον το δυτικόν </span><i>(Anacardium occidentale)</i><span>), εγγενές στην νότια </span>Ευρώπη<span>.</span></span></p> <p><span style="color:#4a4a4a;"><span><span>Το </span>φυτό<span> θα αναπτυχθεί σε οποιοδήποτε είδος </span>εδάφους<span>, είναι βαθύ και καλά στραγγιζόμενο. </span></span></span></p> <p>Θα πρέπει να δοθεί προσοχή στην κατανάλωση του σουμάκ (βλέπε παρακάτω: τοξικότητα). Ο καρπός έχει ξινή γεύση· αποξηραμένος και θρυμματισμένος, είναι ένα δημοφιλές μπαχαρικό στη Μέση Ανατολή.<sup id="cite_ref-pfaf_1-2" class="reference">[1]</sup> Επίσης τρώγονται, οι ανώριμοι καρποί και οι σπόροι του.</p> <p>Τα φύλλα και ο φλοιός χρησιμοποιούνται παραδοσιακά στη βυρσοδεψία και περιέχουν ταννικό οξύ.</p> <p>Βαφές διαφόρων χρωμάτων όπως: κόκκινο, κίτρινο, μαύρο και καφέ, μπορούν να γίνουν από διαφορετικά μέρη του φυτού.</p> <p>Το λάδι που εξάγεται από τους σπόρους μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή κεριών.</p> <p>Οι αποξηραμένοι καρποί χρησιμοποιούνται ως μπαχαρικό, ιδιαίτερα σε συνδυασμό με άλλα μπαχαρικά, στο μείγμα που ονομάζεται <i>za'atar.</i></p>

Z 13

5/ 5

<h2><span style="font-size:14pt;"><strong>Μαύρο μπαχαρικό καραμέλα - ολόκληρα</strong></span><br /><span style="font-size:14pt;"><strong><span style="color:#d0121a;">Η τιμή είναι για τη συσκευασία των 10 γραμμάρια αυτού του μπαχαρικού.</span></strong></span></h2> <p><span style="color:#000000;"><span>Το </span><b>Καρδάμωμον το γνήσιον</b><span> ή άλλως </span><b>Ελεττάρια το καρδάμωμον</b><span> </span><i>(<b>Elettaria cardamomum</b>)</i><span>, κοινώς γνωστό και ως </span><b>πράσινο κάρδαμο</b><span>, είναι ένα αυτοφυές </span>ποώδες<span></span>πολυετές φυτό<span> της οικογένειας </span>Ζιγγιβερίδων<span> </span><i>(Zingiberaceae)</i><span>, το οποίο προέρχεται από τη νότια </span>Ινδία<span>. Είναι το πιο κοινό από τα είδη των οποίων οι σπόροι χρησιμοποιούνται ως το καρύκευμα που ονομάζεται </span>κάρδαμο<span>. Καλλιεργείται ευρέως στις τροπικές περιοχές και σύμφωνα με πληροφορίες, έχει εγκλιματιστεί στη </span>Ρεϋνιόν<span>, </span>Ινδοκίνα<span> και την </span>Κόστα Ρίκα<span>.</span><span>Το Καρδάμωμον το γνήσιον, είναι ένα πικάντικο, αρωματικό, ποώδες, πολυετές φυτό το οποίο αναπτύσσεται σε ύψος 2-4 μ. Τα φύλλα του εναλλάσσονται σε δύο σειρές, γραμμικά-λογχοειδή, μήκους 40-60 εκατοστών, με μια μακρυά αιχμηρή κορυφή. Τα άνθη είναι λευκά έως λιλά ή απαλό βιολετί, που παράγονται σε μια χαλαρή ακίδα μήκους 30-60 εκατοστών. Ο καρπός είναι ένας κίτρινο-πράσινος λοβός, τριών όψεων μήκους 1-2 εκατοστών, που περιέχει αρκετούς μαύρους και καφέ σπόρους.</span></span></p>

Z 28

5/ 5

<h2><span style="font-size:14pt;"><strong>Σπόρους Chia</strong></span><br /><span style="font-size:14pt;"><strong><span style="color:#d0121a;">Η τιμή είναι για τη συσκευασία των 10 γραμμάρια αυτού του μπαχαρικού.</span></strong></span></h2> <p><span style="color:#000000;"><span>Η </span><b>Σάλβια η ισπανική</b><span> </span><i>(<b>Salvia hispanica</b>)</i><span>, κοινώς γνωστή ως </span><b>τσία</b><span> ή </span><b>κία</b><span> </span><i>(chia)</i><span>, είναι ένα είδος ανθοφόρου φυτού στην οικογένεια </span>μέντα<span> των Χειλανθών </span><i>(Lamiaceae)</i><span>, εγγενές στο κεντρικό και νότιο </span>Μεξικό<span> και τη </span>Γουατεμάλα<span>.</span><span> O </span>Κώδικας<span> Μεντόζα </span><i>(Codex Mendoza)</i><span> του δέκατου έκτου αιώνα, παρέχει αποδεικτικά στοιχεία ότι </span></span>καλλιεργούνταν από τους Μάγια και τους Αζτέκους στην προ-Κολομβιανή εποχή και οι ιστορικοί της οικονομίας λένε ότι μπορεί να ήταν το ίδιο σημαντικό ως καλλιεργούμενο τρόφιμο, όπως και ο αραβόσιτος. Είχε δοθεί ως ετήσιος φόρος από τον λαό προς τους άρχοντες, σε 21 από τα 38 επαρχιακά συμβούλια των Αζτέκων. Οι σπόροι κία <i>(chia)</i> χρησίμευαν ως βασική τροφή στον πολιτισμό των Νάουατλ (Αζτέκων) στο Κεντρικό Μεξικό. Ιησουίτες χρονικογράφοι τοποθέτησαν το τσία <i>(chia)</i> ως την τρίτη πιο σημαντική καλλιέργεια στον πολιτισμό των Αζτέκων, μετά το καλαμπόκι, τα φασόλια και προ του αμάραντου. Οι προσφορές προς τους Αζτέκους ιερείς, συχνά ήταν σε κία <i>(chia)</i>.</p> <p>Τριμμένοι ή ολόκληροι, οι σπόροι τσία <i>(chia)</i> εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται στην Παραγουάη, τη Βολιβία, την Αργεντινή, το Μεξικό και τη Γουατεμάλα για θρεπτικά ποτά και στα τρόφιμα. Σήμερα, το κία <i>(chia)</i> καλλιεργείται και καταναλώνεται εμπορικά σε μικρή κλίμακα στην προγονική του πατρίδα, στο κεντρικό Μεξικό και τη Γουατεμάλα, ενώ, καλλιεργείται εμπορικά στην Αργεντινή, Βολιβία, Ισημερινό, Εκουαδόρ, Νικαράγουα και την Αυστραλία.</p> <p>Το τσία <i>(chia)</i> καλλιεργείται για εμπορικούς σκοπούς, για το σπόρο του, μια τροφή πλούσια σε ωμέγα-3 λιπαρά οξέα, δεδομένου ότι οι σπόροι αποδίδουν 25-30% εκχυλίσιμα έλαια, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται α-λινολενικό οξύ. Η σύνθεση του λίπους του ελαίου, μπορεί να είναι 55% ω-3, 18% ω-6, 6% ω-9 και 10% κορεσμένα λιπαρά.</p> <p>Συνήθως, οι σπόροι κία <i>(chia)</i> είναι μικροί, οβάλ, με διάμετρο περίπου 1 mm (0,039 in). Είναι διάστικτοι με χρώμα καφέ, γκρι, μαύρο και λευκό. Οι σπόροι είναι υδρόφιλοι, απορροφώντας όταν εμποτιστούν 9 έως και 12 φορές το βάρος τους σε υγρό. Κατά τον εμποτισμό τους, οι σπόροι αναπτύσσουν μια κολλώδη επίστρωση, η οποία δίνει στα ποτά με βάση το τσία <i>(chia)</i>, μια διακριτική υφή γέλης.</p> <p>Το κία <i>(chia ή chian</i> ή <i>chien)</i>, έχει ως επί το πλείστον αναγνωριστεί ως <i>Salvia hispanica L.</i></p> <p>Νέες κατοχυρωμένες -με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας- ποικιλίες τσία <i>(chia)</i>, έχουν αναπτυχθεί στο Κεντάκι, για την καλλιέργεια στα βόρεια γεωγραφικά πλάτη των Ηνωμένων Πολιτειών.</p>

Z 20

5/ 5

<!DOCTYPE html> <html> <head> <meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=UTF-8" /> </head> <body> <h2>Μπαχαρικό piperiás Sichuan - olókliro</h2> <h2><span style="font-size: 14pt; color: #ff0000;"><strong>Η τιμή είναι για ένα πακέτο των 10 γραμμάρια.</strong></span></h2> <p><b>Sichuan pepper</b>, <b>Sichuan peppercorn</b>, <b>Szechuan pepper</b>, or <b>Szechuan peppercorn</b>, is a c<span style="color: #000000;">ommonly used spice in Chinese cuisine. It is derived from at least two species of the global genus <i>Zanthoxylum</i>, including <i>Z. simulans</i> and <i>Z. bungeanum</i>. The genus <i>Zanthoxylum</i> belongs in the rue or citrus family, and, despite its name, is not closely related to either black pepper or the chili pepper.</span></p> <p><span style="color: #000000;">The husk or hull (pericarp) around the seeds may be used whole, especially in Sichuan cuisine, and the finely ground powder is one of the ingredients for five-spice powder. It is also used in traditional Chinese medicine. The pericarp is most often used, but the leaves of various species are also used in some regions of China.</span></p> <p><span style="color: #000000;">Another species of <i>Zanthoxylum</i> native to China, <i>Z. schinifolium</i>, called <i>xiāng jiāo zi</i> (<span title="Chinese language text" xml:lang="zh" lang="zh">香椒子</span>, "aromatic peppercorn") or <i>qīng huā jiāo</i> (<span title="Chinese language text" xml:lang="zh" lang="zh">青花椒</span>, "green flower pepper"), is used as a spice in Hebei.</span></p> <p><span style="color: #000000;">While the exact flavour and composition of different species from the genus <i>Zanthoxylum</i> vary, most share the same essential characteristics. So while the terms "Sichuan pepper" and <i>sanshō</i>may refer specifically to <i>Z. simulans</i> and <i>Z. piperitum</i>, respectively, the two are commonly used interchangeably.</span></p> <p><span style="color: #000000;">Related species are used in the cuisines of Tibet, Bhutan, Nepal, Thailand, and India (the Konkani and Kumaoni people) and Toba Batak peoples. In Bhutan, this pepper is known as <i>thingye</i> and is used liberally in preparation of soups, gruels, and <i>phaag sha paa</i> (pork slices). In Nepal, <i>timur</i> is used in the popular foods <i>momo</i>, <i>thukpa</i>, chow mein, chicken chilli, and other meat dishes. It is also widely used in homemade pickles. People take <i>timur</i> as a medicine for stomach or digestion problems, in a preparation with cloves of garlic and mountain salt with warm water.</span></p> <h2><span class="mw-headline" id="Culinary_uses">Culinary uses</span></h2> <p><span style="color: #000000;"><span>Sichuan pepper's unique aroma and flavour is not hot or pungent like black, white, or chili peppers. Instead, it has slight lemony overtones and creates a tingly numbness in the mouth (caused by its 3</span></span>% of<span style="color: #000000;"> hydroxy alpha sanshool) that sets the stage for hot spices. According to Harold McGee in <i>On Food and Cooking</i>,<span> they are not simply pungent; "they produce a strange, tingling, buzzing, numbing sensation that is something like the effect of carbonated drinks or of a mild electric current (touching the terminals of a nine-volt battery to the tongue). Sanshools appear to act on several different kinds of nerve endings at once, induce sensitivity to touch and cold in nerves that are ordinarily nonsensitive, and so perhaps cause a kind of general neurological confusion."</span></span></p> </body> </html>

Z 5

5/ 5

<h2><span style="font-size:14pt;"><strong>Αποξηραμένο βασιλικό - μπαχαρικό και φάρμακο</strong></span><br /><span style="font-size:14pt;"><strong><span style="color:#d0121a;">Η τιμή είναι για τη συσκευασία των 10 γραμμάρια αυτού του μπαχαρικού.</span></strong></span></h2> <p><span style="color:#000000;">Ο <b>βασιλικός</b>, <b>βασιλικός της Ταϊλάνδης</b> ή <b>γλυκός βασιλικός</b>, είναι ετήσιο <i>(annual)</i>,<span style="font-size:xx-small;"> </span>αρωματικό, ποώδες φυτό, η κοινή ονομασία για το μαγειρικό βότανο<b>Ώκιμον το βασιλικόν</b> <i>(<b>Ocimum basilicum</b>)</i> (Βρετανικά Αγγλικά /ˈbæzəl/·Αμερικανικά Αγγλικά /ˈbeɪzəl/) της οικογένειας των Χειλανθών ή Λαμιίδων <i>(Lamiaceae)</i> (δυόσμων) και της τάξης των σωληνανθών. Σε ορισμένες Αγγλόφωνες χώρες, είναι γνωστός και ως «Βότανο του Αγίου Ιωσήφ».</span></p> <p><span style="color:#000000;"><span>Χρησιμοποιείται ως αντισπασμωδικό, ορεκτικό, άφυσο (διαλύων τα αέρια), έκκριση γάλακτος και στομαχικό.</span><span> Είναι επίσης πολύ χρήσιμο για την ανακούφιση από τις κράμπες στο στομάχι, γαστρική καταρροή, εμετό, εντερική καταρροή, δυσκοιλιότητα, εντερίτιδα.</span><span> Ως αντισπασμωδικό, ορισμένες φορές έχει χρησιμοποιηθεί για τον κοκκύτη. Συνιστάται επίσης για τον πονοκέφαλο.</span><span> Γενικά, η χρησιμότητα του βασιλικού, σχετίζεται με το στομάχι και τα συγγενεύοντα σε αυτό όργανα.</span></span></p>

Z 36

5/ 5

<h2><span style="font-size:14pt;"><strong>Αποξηραμένο θυμάρι - μπαχαρικό και φάρμακο</strong></span><br /><span style="font-size:14pt;"><strong><span style="color:#d0121a;">Η τιμή είναι για τη συσκευασία των 8 γραμμάρια αυτού του μπαχαρικού.</span></strong></span></h2> <p><span style="background-color:#ffffff;color:#000000;"><i><b>Thymus vulgaris</b></i><span> (</span><b>common thyme</b><span>, </span><b>German thyme</b><span>,</span><span> </span><b>garden thyme</b><span> or just </span><b>thyme</b><span>) is a </span>species<span> of </span>flowering plant<span> in the mint </span>family<span> Lamiaceae, </span>native<span> to southern Europe from the western Mediterranean to southern Italy. Growing to 15–30 cm (6–12 in) tall by 40 cm (16 in) wide, it is a bushy, woody-based </span>evergreen<span> </span>subshrub<span> with small, highly aromatic, grey-green leaves and clusters of purple or pink flowers in early summer.</span></span></p> <p>It is useful in the garden as groundcover, where it can be short-lived, but is easily propagatedfrom cuttings. It is also the main source of thyme as an ingredient in cooking and as an herbal medicine. It is slightly spicier than oregano and sweeter than sage.</p> <p>In some Levantine countries, and Assyria, the condiment <i>za'atar</i> (Arabic for thyme) contains thyme as a vital ingredient. It is a common component of the <i>bouquet garni</i>, and of <i>herbes de Provence</i>.</p> <p>Thyme is sold both fresh and dried. While summer-seasonal, fresh greenhouse thyme is often available year-round. The fresh form is more flavourful, but also less convenient; storage life is rarely more than a week. However, the fresh form can last many months if carefully frozen.</p> <p>Fresh thyme is commonly sold in bunches of sprigs. A sprig is a single stem snipped from the plant. It is composed of a woody stem with paired leaf or flower clusters ("leaves") spaced <span class="frac nowrap">¹⁄₂</span> to 1 inch (13 to 25 mm) apart. A recipe may measure thyme by the bunch (or fraction thereof), or by the sprig, or by the tablespoon or teaspoon. Dried thyme is widely used in Armenia in tisanes(called <i>urc</i>).</p> <p>Depending on how it is used in a dish, the whole sprig may be used (e.g., in a <i>bouquet garni</i>), or the leaves removed and the stems discarded. Usually, when a recipe specifies "bunch" or "sprig", it means the whole form; when it specifies spoons, it means the leaves. It is perfectly acceptable to substitute dried for whole thyme. Leaves may be removed from stems either by scraping with the back of a knife, or by pulling through the fingers or tines of a fork. Thyme retains its flavour on drying better than many other herbs.</p>

Z 35

5/ 5

<h2><span style="font-size:14pt;"><strong>Μαύρο μη αλεσμένα κύμινο - θεραπεύει πολλές ασθένειες</strong></span><br /><span style="font-size:14pt;"><strong><span style="color:#d0121a;">Η τιμή είναι για τη συσκευασία των 5 γραμμάρια αυτού του μπαχαρικού.</span></strong></span></h2> <p>Το <b>Μελάνθιον το ήμερον</b> ή η <b>Νιγέλα η εδώδιμος</b> <i>(<b>Nigella sativa</b>)</i> ή απλά η <b>Νιγέλα</b> ή <b>Νιγκέλλα</b> είναι ένα ετήσιο ανθοφόρο φυτό της οικογένειας των Βατραχιίδων ή Ρανουγκουλίδων <i>(Ranunculaceae)</i>, προέρχεται από τη Νότια Ευρώπη, τη Βόρεια Αφρική, τη Νότια και τη νοτιοδυτική Ασία και είναι το είδος που απαντάται συχνότερα στη Δύση. Φτάνει σε ύψος τα 20-30 εκατοστά (7,9 έως 11,8 in), με λεπτά διαιρεμένα, γραμμικά (αλλά όχι νηματοειδή) φύλλα. Τα λουλούδια της είναι λεπτά και συνήθως έχουν χρώμα απαλό γαλάζιο και λευκό, με πέντε έως δέκα πέταλα. Ο καρπός της είναι μια μεγάλη και φουσκωμένη κάψα που αποτελείται από τρία έως επτά ενωμένα ωοθυλάκια και που το καθένα περιέχει πολλούς σπόρους που χρησιμοποιούνται ως μπαχαρικό και ορισμένες φορές, ως αντικατάσταση του αρχικού (γνήσιου) μαύρου κύμινου (Βούνιον το βολβοκάστανον <i>(Bunium bulbocastanum)</i>).</p> <p>Οι σπόροι από το Μελάνθιον το ήμερον ή τη Νιγέλα την εδώδιμο <i>(Nigella sativa)</i>, είναι τραχείς στο άγγιγμα, γωνιώδεις, γενικά μικρού μεγέθους, βάρους 1–5 mg και σκούρου γκρι ή μαύρου χρώματος εξωτερικά, αλλά λευκοί και ελαιώδεις εσωτερικά. Εξετάζονται επειδή τα συστατικά τους έχουν μοναδικές χημικές ιδιότητες και μπορούν να αυξήσουν την προσφορά τους στη διατροφή μας. Τα ακατέργαστα ή τα αιθέρια έλαιά της, έχουν χρησιμοποιηθεί ευρέως στις παραδοσιακές διατροφικές και ιατρικές εφαρμογές. Κατά συνέπεια, η νιγέλα έχει μελετηθεί εκτενώς για τη θρεπτική της αξία και τις βιολογικές της ιδιότητες.</p>

Z 15

5/ 5

<h2><span style="font-size:14pt;"><strong>Κίτρινο μπαχαρικό μπαχαρικό - έδαφος</strong></span><br /><span style="font-size:14pt;"><strong><span style="color:#d0121a;">Η τιμή είναι για τη συσκευασία των 10 γραμμάρια αυτού του μπαχαρικού.</span></strong></span></h2> <p><span style="color:#000000;"><span>Η </span><b>Μουστάρδα</b><span> είναι </span>καρύκευμα<span> είτε σε μορφή σκόνης είτε σε μορφή πάστας. Παρασκευάζεται από </span>σπόρους<span> (σπέρματα) συγκεκριμένων </span>φυτών<span> της οικογένειας των </span>Σταυρανθών<span> ή των Βρασσικιδών (Crucifae ή Brassicaceae)). Τα κυριότερα είδη είναι: Το είδος </span><b>Sinapis alba</b><span> (</span><b>Σινάπι το λευκό</b><span>) του γένους Σινάπι (γνωστό επίσης και ως </span>σινάπι<span> ή σινιάβρι ή βρούβα ή λάψανο) με κίτρινα σπέρματα, το είδος </span><b>Brassica juncea</b><span> (</span><b>Κράμβη η βουρλοειδής</b><span>) του γένους </span>Βράσσικα<span> με σκουρόχρωμα σπέρματα και το </span><b>Brassica nigra</b><span> (</span><b>Κράμβη η μαύρη</b><span>) με επίσης σκουρόχρωμα σπέρματα. Η γεύση της Μουστάρδας κυμαίνεται ανάλογα με τον τύπο των σπόρων από γλυκιά μέχρι καυτερή.</span></span></p> <p>Η χρήση της μουστάρδας (δηλαδή του φυτού) ως μπαχαρικού, τουλάχιστον με τη μορφή σκόνης, αναφέρεται σε ινδικά και σουμεριακά κείμενα ήδη από το 3.000 π.Χ. Αργότερα έχουμε συχνότερες αναφορές σε ελληνικά και ρωμαϊκά κείμενα και στη Βίβλο. Στην Καινή Διαθήκη το σπέρμα της μουστάρδας ("κόκκος σινάπεως", Λουκ. 13, 18-19) αναδεικνύεται ως σύμβολο πίστης. Τέλος τα σπέρματα της μουστάρδας χρησιμοποιούντο ως φάρμακο από τον Ιπποκράτη ενώ έμπλαστρα μουστάρδας εθεωρούντο από την παλαιότερη ιατρική, χρήσιμα για τις επιπαστικές τους ιδιότητες και τη θεραπεία του κρυολογήματος . Από τον 20ο αιώνα έως και σήμερα η μουστάρδα είναι από τα πλέον εμπορεύσιμα καρυκεύματα στον δυτικό κόσμο.</p> <p>Η λέξη προέρχεται από τα λατινικά mustum + ardens (μούστος + καυτερός) γιατί στην αρχαιότητα η σκόνη του φυτού γινόταν πάστα σε ανάμιξη με μούστο.</p> <p><span>Τα φυτά με τα οποία παράγεται η μουστάρδα καλλιεργούνται ως ετήσια φυτά και τα σπέρματα συγκομίζονται νωρίς το φθινόπωρο. Τα σπέρματα με τα οποία παράγεται η μουστάρδα, έχουν σχεδόν σφαιρικό σχήμα, με διάμετρο 2,5 χιλιοστόμετρα και είναι διάστικτα με μικροσκοπικούς πόρους. Δεν έχουν οσμή αλλά έχουν δριμεία γεύση. Ανάλογα το είδος περιέχουν 30 ώς 40% </span>φυτικό έλαιο<span>, ένα μικρότερο ποσοστό </span>πρωτεΐνης<span> και το ισχυρό ένζυμο </span>μυροσίνη<span>. Τα σπέρματα όταν κονιοποιηθούν σε </span>αλεύρι<span> παραμένουν άοσμα, όταν όμως αναμειχθούν με νερό , το νερό εκκινεί μια χημική αντίδραση ενός </span>ενζύμου<span> και ενός γλυκοζίτη με αποτέλεσμα να παραχθεί ένα </span>πτητικό έλαιο<span> που δεν προϋπήρχε στο φυτό. Όταν τα σπέρματα μας είναι από </span><i>S. juncea</i><span> η προαναφερθείσα αντίδραση παράγει ένα πτητικό έλαιο με καυτερή και ερεθιστική οσμή και έντονα στυφή γεύση. Όταν τα σπέρματα μας είναι από </span><i>S. Alba</i><span> το παραγόμενο πτητικό έλαιο έχει αμυδρό άρωμα αλλά δημιουργεί μια αίσθηση ζέστης στη γλώσσα.</span></p> <p></p>

Z 23

5/ 5

<h2><span style="font-size:14pt;"><strong>Αστακό μπαχαρικό</strong></span><br /><span style="font-size:14pt;"><strong><span style="color:#d0121a;">Η τιμή είναι για τη συσκευασία των 10 γραμμάρια αυτού του μπαχαρικού.</span></strong></span></h2> <p><span style="color:#000000;"><i><b>Amaranthus</b></i><span>, collectively known as </span><b>amaranth</b><span>,</span><span> is a </span>cosmopolitan<span> </span>genus<span> of </span>annual<span> or short-lived </span>perennial plants<span>. Some amaranth species are cultivated as </span>leaf vegetables<span>, </span>pseudocereals<span>, and </span>ornamental plants<span>. Most of the </span><i>Amaranthus</i><span> species are summer annual weeds and are commonly referred to as </span>pigweed<span>.</span><span> </span>Catkin<span>-like </span>cymes<span> of densely </span></span>packed flowers grow in summer or autumn. Approximately 60 species are recognized, with inflorescences and foliage ranging from purple, through red and green to gold. Members of this genus share many characteristics and uses with members of the closely related genus <i>Celosia</i>.</p> <p>"Amaranth" derives from Greek <span title="Ancient Greek language text" xml:lang="grc" lang="grc">ἀμάραντος</span> (<i title="Ancient Greek language text" xml:lang="grc-latn" lang="grc-latn">amárantos</i>), "unfading", with the Greek word for "flower", <span title="Ancient Greek language text" xml:lang="grc" lang="grc">ἄνθος</span> (<i title="Ancient Greek language text" xml:lang="grc-latn" lang="grc-latn">ánthos</i>), factoring into the word's development as <i>amaranth</i>. <i>Amarant</i> is an archaic variant.</p> <p>Several species are raised for amaranth "grain" in Asia and the Americas.</p> <p>Ancient amaranth grains still used include the three species, <i>Amaranthus caudatus</i>, <i>Amaranthus cruentus</i>, and <i>Amaranthus hypochondriacus</i>. Although amaranth was cultivated on a large scale in ancient Mexico, Guatemala, and Peru, nowadays it is only cultivated on a small scale there, along with India, China, Nepal, and other tropical countries; thus, the potential exists for further cultivation in those countries, as well as in the U.S. In a 1977 article in <i>Science</i>, amaranth was described as "the crop of the future". It has been proposed as an inexpensive native crop that could be cultivated by indigenous people in rural areas for several reasons:</p> <ul><li>It is easily harvested.</li> <li>Its seeds are a good source of protein.<sup id="cite_ref-Tucker_21-0" class="reference"></sup></li> <li>In cooked and edible forms, amaranth retains adequate content of several dietary minerals.</li> <li>It is easy to cook.</li> <li>As befits its weedy life history, amaranth grains grow rapidly and, in three cultivated species of amaranth, their large seedheads can weigh up to 1 kg and contain a half-million small seeds</li> </ul>

Z 4

5/ 5

<h2><span style="font-size:14pt;"><strong>Αποξηραμένα φύλλα fenugreek - μπαχαρικό</strong></span><br /><span style="font-size:14pt;"><strong><span style="color:#d0121a;">Η τιμή είναι για τη συσκευασία των 2 γραμμάρια αυτού του μπαχαρικού.</span></strong></span></h2> <p><span style="color:#000000;"><span>Η </span><b>Τριγωνέλλα η Ελληνική</b><span> </span><i>(Trigonella foenum-graec)</i><span> ή αλλιώς Τριγωνίσκος, Τήλιδα, Τήλις, τηντιλίδα, τηντιλίνα, τήλι, χόρτο των Ελλήνων, Ελληνικό σανό, Ελληνικός σανός, μοσχοσίταρο, (το) αιγόκερας, (το) βούκερας, γραικόχορτο, ελληνικό τριφύλλι, νυχάκι, στροφίλι, χέλμπα ή τσιμένι</span><span> (</span>αγγλ.<span> </span><i>fenugreek</i><span>), είναι ένα ετήσιο φυτό της οικογένειας των </span>Χεδρωπών<span> ή </span>Φαβίδων<span> </span><i>(Fabaceae)</i><span>, με φύλλα που αποτελούνται από τρία μικρά αντωοειδή προς επιμήκη φυλλάδια. Καλλιεργείται σε ολόκληρο τον κόσμο ως μια ημίξηρη καλλιέργεια και οι </span>σπόροι<span>του είναι ένα κοινό συστατικό στα φαγητά της </span>Ινδικής υποηπείρου<span>.</span></span></p> <p>Ο καρπός της χέλμπας, έχει σχήμα ρομβοειδές και σε καθεμιά από τις δυο του επιφάνειες, υπάρχει ένα αβαθές αυλάκι που τον χωρίζει διαγωνίως, το χρώμα του είναι ανοικτό καφέ και μοιάζει με αυτόν του σιταριού - σαν τετράγωνος τραχανάς. Η οσμή των σπόρων του ελληνικού σανού, είναι ευχάριστη που θυμίζουν αυτήν του σέλινου και όταν αλεστούν αυτήν του παστουρμά ή κατ'άλλους αυτήν των μπιζελιών, ξεροψήνονται δε, προκειμένου να φύγει η πικρή τους γεύση.</p> <p>Τα φύλλα του τριγωνίσκου, είναι τρίλοβα (εξ ου και η ονομασία) που μοιάζουν αρκετά με αυτά του τριφυλλιού αλλά είναι πολύ πιό παχύσαρκα.</p> <p>Ο Ελληνικός σανός, χρησιμοποιείται ως βότανο(αποξηραμένος ή σε φρέσκα φύλλα), μπαχαρικό(σπόροι) και λαχανικό (φρέσκα φύλλα, φύτρα <i>(sprouts)</i>και μικροπρασινάδα <i>(microgreens)</i>). Η σοτολόνη<i>(sotolon)</i>, είναι το χημικό που είναι υπεύθυνο για τη χαρακτηριστική γλυκιά μυρωδιά του μοσχοσίταρου.</p> <p>Κυβοειδούς σχήματος, κίτρινο-πορτοκαλί χρώματος, οι σπόροι του μοσχοσίταρου απαντώνται συχνά στις κουζίνες της Ινδικής υποηπείρου, που χρησιμοποιούνται τόσο ολόκληροι όσο και σκόνη, για την παρασκευή τουρσιών, πιάτων με λαχανικά, <i>daal</i>και αναμίξεις μπαχαρικών όπως σκόνη για <i>panch phoron</i> και <i>sambar</i>. Συχνά ψήνονται προκειμένου να μειωθεί η πικρία και να ενισχυθεί η γεύση.</p> <p>Τα φρέσκα φύλλα του μοσχόσιτου, είναι ένα συστατικό σε ορισμένα Ινδικά κάρυ. Σπόροι με φύτρα και μικροπρασινάδα χρησιμοποιούνται σε σαλάτες. Όταν ο μοσχόσιτος συγκομίζεται ως μικροπρασινάδα, είναι γνωστός ως <i>Samudra methi</i> στη Μαχαράστρα, κυρίως εντός και πέριξ της Βομβάης, όπου συχνά καλλιεργείται στις αμμώδεις εκτάσεις κοντά στη θάλασσα, εξ ου και η ονομασία <i>"samudra"</i>, «ωκεανός» στα Σανσκριτικά. Η <i>samudra methi</i>, καλλιεργείται επίσης, στις ξηρές κοίτες των ποταμών, στις <i>Gangetic</i> πεδιάδες. Όταν πωλείται ως λαχανικό στην Ινδία, τα νεαρά φυτά που συγκομίζονται με τις ρίζες τους, εξακολουθούν να συνδέονται και να πωλούνται σε μικρές δέσμες στις αγορές και τα παζάρια. Τυχόν υπόλοιπο χώμα, ξεπλένεται προκειμένου να επεκταθεί η ζωή τους στο ράφι.</p> <p>Στην Τουρκική κουζίνα, το μοσχοσίταρο, χρησιμοποιείται για την κατασκευή ενός πολτού γνωστού ως <i>çemen</i> (εξ ου και η ονομασία «τσιμένι»). Κύμινο, μαύρο πιπέρι και άλλα μπαχαρικά προστίθενται σε αυτό, ειδικά για την παρασκευή του παστουρμά.</p> <p>Στην Περσική κουζίνα, τα φύλλα του μοσχοσίταρου ονομάζονται شنبلیله <i>(shanbalile)</i>. Είναι το βασικό συστατικό και ένα από τα πολλά χόρτα που έχουν ενσωματωθεί στο γκορμέ σαμπζί <i>(ghormeh sabzi)</i> και <i>eshkeneh</i> και τα οποία συχνά λέγεται ότι είναι τα εθνικά φαγητά του Ιράν.</p> <p>Στην Αιγυπτιακή κουζίνα, οι αγρότες στην Άνω Αίγυπτο, προσθέτουν σπόρους μοσχοσίταρου και αραβοσίτου στις πίτες τους για να παράξουν το <i>aish merahrah</i>, μια βάση της διατροφής τους.</p> <p>Είναι συντηρητικό κρέατος και επίσης προφυλάσσει από ενδεχόμενη δηλητηρίαση, επενεργώντας ως αντίδοτο, (σε περίπτωση αλλοίωσης του προϊόντος).</p> <p>Το μοσχοσίταρο, χρησιμοποιείται στην κουζίνα της Ερυθραίας και της Αιθιοπίας. Η λέξη για το μοσχοσίταρο στα Αμχαρικά είναι <i>abesh</i> (ή <i>abish</i>) και ο σπόρος του χρησιμοποιείται στην Αιθιοπία, ως φυσικό φυτικό φάρμακο για τη θεραπεία του διαβήτη.</p> <p>Οι Υεμενίτες Εβραίοι ακολουθώντας την ερμηνεία του ραβίνου <i>Salomon Isaacides, (Rashi)</i>, πιστεύουν ότι η τηντιλίδα, την οποία αποκαλούν <i>hilbeh, hilba, helba</i>, ή <i>halba</i> (חילבה) είναι η ρουβια (<i>rubia</i> - רוביא) του Ταλμούδ. Τη χρησιμοποιούν επίσης, για να παράξουν μια σάλτσα που επίσης ονομάζεται <i>hilbeh</i>, υπενθυμίζοντας το κάρυ. Καταναλώνεται καθημερινά και τελετουργικά κατά τη διάρκεια του γεύματος από την πρώτη ή / και τη δεύτερη νύχτα του Εβραϊκού Νέου Έτους, Ρος Χασχάνα <i>(Rosh Hashana)</i></p> <p>Συνιστάται από τους συμβούλους γαλουχίας και χρησιμοποιείται από τις θηλάζουσες μητέρες, συμβάλλοντας στην τόνωση της παραγωγής και προμήθειας γάλακτος και επίσης υποτίθεται ότι βοηθά στην απόκτηση ή τη μείωση του βάρους. Ωστόσο, δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία που να στηρίζουν αυτούς τους ισχυρισμούς.</p> <p>Οι Άραβες, χρησιμοποιούν τη χέλμπα, για να αρωματίσουν το πρωινό τους μέλι. Το τσάι του είναι δημοφιλές γιατρικό, για τις κράμπες του στομάχου, μετά από τη διάρροια.</p> <p>Οι σπόροι του τριγωνίσκου, μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ως συστατικό του μπαχαράτ.</p>

Z 31

5/ 5

<h2><span style="font-size:14pt;"><strong>Κόκκινο κάρυ - ένα μπαχαρικό που καταστρέφει τον καρκίνο</strong></span><br /><span style="font-size:14pt;"><strong><span style="color:#d0121a;">Η τιμή είναι για τη συσκευασία των 10 γραμμάρια αυτού του μπαχαρικού.</span></strong></span></h2> <p><span style="color:#000000;"><span>Το </span><b>κάρυ</b><span> ή </span><b>κάρι</b><span> (ενικός: </span><i>curry</i><span> [</span><i>kʌri</i><span>], πληθυντικός: </span><i>curries</i><span>), είναι ένα </span>πιάτο<span> που κατάγεται από την κουζίνα της </span>Ινδικής υποηπείρου<span>. Το κοινό χαρακτηριστικό του είναι η χρήση πολύπλοκων συνδυασμών </span>μπαχαρικών<span> ή </span>βοτάνων<span>, περιλαμβάνοντας συνήθως φρέσκες ή αποξηραμένες καυτερές πιπεριές </span>τσίλι<span>. Η χρήση του όρου, γενικά περιορίζεται σε πιάτα που παρασκευάζονται με σάλτσα.</span><span> Τα πιάτα με κάρυ, που παρασκευάζονται στις νότιες πολιτείες της </span>Ινδίας<span>, μπορεί να είναι καρυκευμένα με φύλλα από το </span>δέντρο κάρυ<span>.</span></span></p> <p>Υπάρχουν πολλές ποικιλίες πιάτων που ονομάζονται <i>«κάρι»</i>. Για παράδειγμα, στις αρχικές παραδοσιακές κουζίνες, η ακριβής επιλογή των μπαχαρικών για κάθε πιάτο είναι μια εθνική ή περιφερειακή πολιτιστική παράδοση, η θρησκευτική πρακτική και, σε κάποιο βαθμό, η οικογενειακή προτίμηση. Τέτοια πιάτα καλούνται από συγκεκριμένες ονομασίες, όπου αναφέρονται στα συστατικά τους, τα καρυκεύματα και οι τρόποι μαγειρέματοςΠαραδοσιακά, τα μπαχαρικά χρησιμοποιούνται τόσο ολόκληρα όσο και τριμμένα· ωμά ή μαγειρεμένα· και μπορούν να προστεθούν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές κατά τη διάρκεια της διαδικασίας μαγειρέματος, για να παράξουν διαφορετικά αποτελέσματα. Τα κύρια μπαχαρικά που βρίσκονται στις περισσότερες σκόνες κάρυ από την Ινδική υποήπειρο είναι το κόλιανδρο, το κύμινο και η κιτρινόριζα· ένα ευρύ φάσμα από πρόσθετα μπαχαρικά μπορούν να περιληφθούν ανάλογα με την γεωγραφική περιοχή και των τροφίμων που περιλαμβάνονται (ψάρια, φακές, κόκκινο ή λευκό κρέας, ρύζι και λαχανικά). Η σκόνη κάρυ, το εμπορικά παρασκευασμένο μείγμα μπαχαρικών, είναι σε μεγάλο βαθμό μια Δυτική δημιουργία, που χρονολογείται από τον 18ο αιώνα. Τέτοια μείγματα, συνήθως, πιστεύεται ότι έχουν προετοιμαστεί από Ινδούς εμπόρους, για πώληση στα μέλη της Βρετανικής Αποικιακής κυβέρνησης και του στρατού που επιστρέφουν στη Βρετανία.</p> <p>Πιάτα που ονομάζονται <i>«κάρι»</i> μπορεί να περιέχουν ψάρι, κρέας, πουλερικά ή οστρακοειδή, είτε μόνα τους είτε σε συνδυασμό με λαχανικά. Επιπλέον, πολλά αντί να είναι αποκλειστικά για χορτοφάγους, τρώγονται ειδικά μεταξύ εκείνων που κατέχουν ηθικές ή θρησκευτικές προγραφές, κατά φαγητών με κρέας ή θαλασσινά. Τα κάρυ μπορεί να είναι είτε <i>«ξηρά»</i> είτε <i>«υγρά»</i>. Τα ξηρά κάρυ, μαγειρεύονται με πολύ λίγο υγρό το οποίο αφήνεται να εξατμιστεί, αφήνοντας τα άλλα συστατικά καλυμμένα με το μείγμα μπαχαρικών. Τα υγρά κάρυ, περιέχουν σημαντικές ποσότητες σάλτσας ή σάλτσας με βάση το γιαούρτι, την κρέμα γάλακτος, το γάλα καρύδας, την κρέμα καρύδας, τον πουρέ οσπρίων ή τον ζωμό.</p>

Z 17

5/ 5

<h2><span style="font-size:14pt;"><strong>Κίτρινο Curry - μπαχαρικό που καταστρέφει τον καρκίνο</strong></span><br /><span style="font-size:14pt;"><strong><span style="color:#d0121a;">Η τιμή είναι για τη συσκευασία 10 γραμμάρια αυτού του μπαχαρικού.</span></strong></span></h2><p><span style="color:#000000;"><span>Το </span><b>κάρυ</b><span> ή </span><b>κάρι</b><span> (ενικός: </span><i>curry</i><span> [</span><i>kʌri</i><span>], πληθυντικός: </span><i>curries</i><span>), είναι ένα </span>πιάτο<span> που κατάγεται από την κουζίνα της </span>Ινδικής υποηπείρου<span>. Το κοινό χαρακτηριστικό του είναι η χρήση πολύπλοκων συνδυασμών </span>μπαχαρικών<span> ή </span>βοτάνων<span>, περιλαμβάνοντας συνήθως φρέσκες ή αποξηραμένες καυτερές πιπεριές </span>τσίλι<span>. </span></span></p><p>Η χρήση του όρου, γενικά περιορίζεται σε πιάτα που παρασκευάζονται με σάλτσα. Τα πιάτα με κάρυ, που παρασκευάζονται στις νότιες πολιτείες της Ινδίας, μπορεί να είναι καρυκευμένα με φύλλα από το δέντρο κάρυ.</p><p>Υπάρχουν πολλές ποικιλίες πιάτων που ονομάζονται <i>«κάρι»</i>. Για παράδειγμα, στις αρχικές παραδοσιακές κουζίνες, η ακριβής επιλογή των μπαχαρικών για κάθε πιάτο είναι μια εθνική ή περιφερειακή πολιτιστική παράδοση, η θρησκευτική πρακτική και, σε κάποιο βαθμό, η οικογενειακή προτίμηση. Τέτοια πιάτα καλούνται από συγκεκριμένες ονομασίες, όπου αναφέρονται στα συστατικά τους, τα καρυκεύματα και οι τρόποι μαγειρέματος.Παραδοσιακά, τα μπαχαρικά χρησιμοποιούνται τόσο ολόκληρα όσο και τριμμένα· ωμά ή μαγειρεμένα· και μπορούν να προστεθούν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές κατά τη διάρκεια της διαδικασίας μαγειρέματος, για να παράξουν διαφορετικά αποτελέσματα. Τα κύρια μπαχαρικά που βρίσκονται στις περισσότερες σκόνες κάρυ από την Ινδική υποήπειρο είναι το κόλιανδρο, το κύμινο και η κιτρινόριζα· ένα ευρύ φάσμα από πρόσθετα μπαχαρικά μπορούν να περιληφθούν ανάλογα με την γεωγραφική περιοχή και των τροφίμων που περιλαμβάνονται (ψάρια, φακές, κόκκινο ή λευκό κρέας, ρύζι και λαχανικά). Η σκόνη κάρυ, το εμπορικά παρασκευασμένο μείγμα μπαχαρικών, είναι σε μεγάλο βαθμό μια Δυτική δημιουργία, που χρονολογείται από τον 18ο αιώνα. Τέτοια μείγματα, συνήθως, πιστεύεται ότι έχουν προετοιμαστεί από Ινδούς εμπόρους, για πώληση στα μέλη της Βρετανικής Αποικιακής κυβέρνησης και του στρατού που επιστρέφουν στη Βρετανία.</p><p>Πιάτα που ονομάζονται <i>«κάρι»</i> μπορεί να περιέχουν ψάρι, κρέας, πουλερικά ή οστρακοειδή, είτε μόνα τους είτε σε συνδυασμό με λαχανικά. Επιπλέον, πολλά αντί να είναι αποκλειστικά για χορτοφάγους, τρώγονται ειδικά μεταξύ εκείνων που κατέχουν ηθικές ή θρησκευτικές προγραφές, κατά φαγητών με κρέας ή θαλασσινά. Τα κάρυ μπορεί να είναι είτε <i>«ξηρά»</i> είτε <i>«υγρά»</i>. Τα ξηρά κάρυ, μαγειρεύονται με πολύ λίγο υγρό το οποίο αφήνεται να εξατμιστεί, αφήνοντας τα άλλα συστατικά καλυμμένα με το μείγμα μπαχαρικών. Τα υγρά κάρυ, περιέχουν σημαντικές ποσότητες σάλτσας ή σάλτσας με βάση το γιαούρτι, την κρέμα γάλακτος, το γάλα καρύδας, την κρέμα καρύδας, τον πουρέ οσπρίων ή τον ζωμό.</p><script type="text/javascript"></script>

Z 11